Alle inzendingen over woorden

Met achterdochtige vingers wil je mijn woorden aanraken. De mutsaard geurt. En de liefde is een lijf aan lijfgevecht zeg je. Een zegswijze: de woorden worden handtastelijk. Ademend in een fragment van tijd, om wat ik verneder tot geloof zo ontsta je langzaam uit je naam. Een hoogvlieger wordt neergehaald binnen de kralen van het licht.…

in de ivoren toren van de nacht heeft de held uit vroegere tijden zich een vrouw genomen. in het niemandsland achter haar ogen wast hij zich de handen zodat zijn dromen hem onherroepelijk ontvallen en verzengen in zijn vleesgeworden stem. dan herinnert hij zich zijn in hout gesneden afspraak met zijn moeder en waar daareven hoefgetrappel…

wie op het vage kruispunt van de morgen zich onbevangen in haar spiegel heeft ontmoet, is nu vol van ongehoorde verhalen die hij niet anders dan vertellen kan. wie haar heeft ontmoet, KAN niet zwijgen. zijn wilde zang onbeheerst loopt uit op het wrijvingsvlak van wind en stilte en houdt duidelijk een belofte in. en terwijl de tegenspeler…

Ons staatshoofd heeft haar nut weer eens bewezen, Want zij las ons als voorleeskoningin Voor uit de bijbel, maar met tegenzin. Ik kon tenminste haar gedachten lezen: Met Prinsjesdag had ik een rare tekst, Maar die vertaling hier vind ik het gekst.…

Het duizelende tollen van gedachten, maakt, dat ik geschreven woorden braak...…

mooie woorden door jouw geschreven klinken als een nachtegaal die oorstrelend zingt met de liefdesklanken die elke letter omringt ben ik als een veer in de lucht gaan zweven heerlijke dromen die leken uit te komen vervlogen in de hemel als bliksemlicht die binnen enkele seconden verdwenen uit zicht waardoor mijn hart vol met geluk is ontnomen…

nooit gesproken woorden op het puntje van mijn tong die aan jou toebehoren die ik telkens verdrong woorden als glas zo breekbaar gebroken in mijn mond voor eeuwig onuitspreekbaar omdat ik de moed niet vond…

Jij kijkt mij in mijn ogen strijkt zachtjes door mijn haar Jouw hand in de mijne toen, hier, nu en daar Jij vertelt mij van duizend dingen zonder een woord te zeggen Jij laat mij de wereld zien door mij in je armen te leggen Jij houdt me vast en kijkt naar mij Ik ben hier nu, samen met jou wij zijn er allebei...…

mijn mond vol woorden kauwend op taal met een schoon gedicht op de tong dat rondjes draait door mijn keelholte en wonderwaaierd naar buiten en jij toehoorder, span je tromvliezen en luister naar de trillingen van de ijle woorden vanaf mijn lippen op weg naar jouw gedachten baar ze innig buitelend in een tastend raken van een stoïcijnse…

Liefste, fluister flinterdunne woorden, maar serveer geen plastieken bloemen van groen die verlangens stotteren in kreupele zinnen zonder de smaak van een zoen. Liefste, dip versleten woorden eerst in morgendauw en laat ze zonnen in het morgenlicht. Spel hun letters als vlinders op dansende lijnen.…

En mijn droom zal worden Tot een beeld vol kleur En zelden zag men de woorden sierlijker dansen Dan op het ritme van mijn rijm.…

In de schaduw van jouw woorden in de schaduw van je blik begeef ik me op de eenzame weg, waarop wij ontspoorden Sprakeloze leegte een verlaten gebied is de bron van mijn verdriet Een wanhoopskreet weerklinkt wanneer ik besef, wanneer ik zie jouw liefde voor mij was niet meer dan een trieste illusie…

er is een woord voor zo'n besluit maar het is Russisch en dat spreek ik niet. het komt echter neer, zoals alles dat ten oosten van Polen wordt gefluisterd op het volgende: 'hak liever de verkeerde knoop door dan dat je zitten blijft in de juiste.' --------------------------------- uit: 'Alles voor de vorm', 2003.…

Een hoofd wol woorden, een hart dat ziet, een ziel die kan juichen en dankbaar geniet.…

Als ik mijn gevoelens voor jou in woorden moet omschrijven dan weet ik wel waar ik moet beginnen maar gaandeweg met jouw beeld op mijn netvlies raak ik iedere keer weer van pure verliefdheid buiten zinnen.…

ik heb gewikt en gewogen kijkend van beneden naar boven nog maskeer ik mijn onzekerheid adem warmte in woorden die niemand wil horen kleur zinnen die ego’s nooit zullen beminnen ondanks hun bekende edelmoedigheid heb vaak op op lange tenen getrapt in het spoor bijster zijn maar zonder opzettelijk venijn open treed ik naar buiten…

de zon gloeit na verstrooit haar licht onder slapende bomen geluk van een sterfgezicht waar ik te dromen sta daar dwarrel jij noodlottig neer de maan zal straks weer komen als wachter van de nacht ik hoor de bomen ruisen adem diep je levenszin sprakeloze woorden van de wind ik wil nog even bruisen jouw glimlach lijst ik in…

Woorden hangen in zwijgzaamheid. Ik luister naar haar stille zwijgen, loodzwaar zo rondom ons. Wat blijft zijn vervagende herinneringen aan ooit gestelde vragen, eens gegeven antwoorden, er is niets meer te raden nog. Rest mij de ontgoocheling, een onthullende verbazing, waar niets meer is van dat wat was.…

op lippen kleven woorden door zwijgen belast dichten wij - soms jij soms ik in vrije verzen en tussen- zinnen overal stoutmoedige sporen aaneensluitende letters boren diepe wonden in borsten van lezers tot de laatste adem hun longen vult - eenzaam wenen wij soms jij - soms ik en denken terug aan die dagen tot een gedicht…

jij kent de woorden van seizoenen in de aardse schoonheid van leven drijvend als orchideeën op het water in poeslieve geluiden van speelse echo kruipend en bewegend in een ragfijn spel een meesterwerk gevuld met jouw verhaal overgebleven bladeren ritselen continu in het binnenste van poëtisch geluk dromend loop ik onder portieken tussen…

Dat woord - niet doorgrond maar gekleurd door het nieuwe groen van de lente en de tere blaadjes van de bomen die opengaan omdat de zon al wat warmte geeft - dat woord wil ik horen en drinken met een verlangen veel groter dan de verzadiging ooit kan brengen; dat woord wil ik leven, hier en nu, misschien voor even of nog wat langer.…

de zon schijnt en wandelt met gelijken de nacht is soms de maan afstand maakt de ster het donker naakt en ik ben zomaar iemand dag licht ik ga slapen…

De rijmelaristen die de mooiste woorden wisten, over albasten borsten dichten dorsten. Nevelslierten donkeren mijn hart daarvan snapt dus niemand nog een barst. Luister mooie woorden brakers, harteloze zinnen krakers, gedichten komen uit het hart, o ja op hart volgt altijd wel weer tart.…

je kunt lachen als een vlinder die van bloemblad tot knop zich vermaakt met maskers en onschuldigheden vol geluk. je kunt met je ogen stralen maar het helpt niet als ik allang heb gezien dat verdriet je lichaam in bezit heeft. je kunt praten alsof je de gelukkigste bent van allen maar als ik toch doorheb dat het niet gemeend is wat…

Hij aanschouwt een vrouw Ze voelt zo sterk als dat ze ziet Ze zoekt wat ze wil uiten Tussen haar verdriet Telkens staat ze buiten Ze komt even bij hem schuilen "Ik geloof dat je de eerste bent. Onder jou blijf ik wel droog." Water nestelt in zijn oog Van binnen moet hij huilen Zij aanschouwt een man Wat zoekt toch deze vent?…

Neen, laat ons blijven pogen het onmogelijke toch te doen, in woorden te vangen wat niet te temmen is.…

Maar zoals het meestal gaat, is er een wereld van verschil, tussen woord en daad, en ‘t geld geeft snel een geschil. De ouders vol van zorgen en leed, zijn naar de pers gesneld, en na ‘t slaken van hun wanhoopskreet, gearresteerd… met geweld.…

Mijn woorden hoef je niet, ik leen ze graag van jou.’…

Het licht schrijft zonder woorden en wars van alle schijn, het zingt van zoveel heimwee van verlangen dat niet ophoudt, van vervulling en weer opnieuw... Het licht schrijft zonder woorden van eb en vloed, van tranen en durf, van moed. Het licht kent geen ophouden, geen vertraging, het wenkt en groet.…

Wat voor woorden geef je filosofen als ze sterven gaan? Wees gegroet mijn vriend? Ga met Plato? Of kijken wij terneergeslagen naar een kist die zich laat dragen niet bewust van weken, jaren die voorbij gevlogen zijn? Dan een woord nog, nu de laatste kaars nog hoort: vaarwel. Er zijn geen woorden meer.…