Alle inzendingen over overlijden

vandaag is het zo'n dag dan is het mij te moede een tijdgenoot is uit de tijd het bange en de twijfel ontneemt je, zij het even, de dagelijkse moed…

Er is geen dichter in mijn vaders land die mij nog troosten kan, hoofdgetuige hier mijn stil verdriet dat streelt en onder aan mijn kin kriebelt. Ik zucht en hijg van Joris die, door kattenluik gekropen, daar zijn baasje vinden moest. Bloederig in geest en zo ineens de helderheid verloren.…

De maan staart gelaten naar haar evenbeeld. Als rimpels op vellen trilt het water tot de voeten van de zonderling. Voor dag en dauw ziet hij de druppels aan zijn vest. Zijn snik de laatste, als hij ook nog even huppelt bij de laatste vonk van zijn eigen vuur. Hij slaapt vannacht, in aarde, om niet meer te ontwaken. Terwijl hij langzaam…

Daar zit ze dan Links Hobbelt al jaren mee Terwijl ik ga Liefde, Warmte, Geborgenheid Nooit zal ik haar vergeten Daar zit ie dan Rechts Heeft zijn plekje daar Laatst ingenomen Trots, Creativiteit, Ondeugendheid Nooit zal ik hem vergeten Het goud Op mijn schouders Geeft mij de kracht Om door te gaan…

Zo heet het zaaltje in de school. Aan de muur zijn rouwkaart, drie jaar terug gestorven, pas vijfenvijftig jaar. Kennelijk een bijzonder mens, want een vergaderruimte met fragmenten uit zijn leven geef je niet zomaar zijn naam Vrolijk, met een ietwat bedrukte lach. Het brengt hem, die ik niet ken, nader Hij kijkt over mijn schouders…

En als het nacht is, om rustend doorheen te trekken, een gevoel van diepe verbondenheid en je bent niet bij mij dan weet ik vol dankbaarheid.. matheid van de middernacht, toen de nacht in doodsangst opstond dat ik betekenisvol droomde, jij was aan de andere zijde. En toen ik ingrijpend faalde, als ik mijn hand reddend uitstak en voedende…

Warme tranen rollen stil langs m’n gezicht, ogen raken opgezwollen, verdriet drukt als een zwaargewicht Dik zes jaar is het nu geleden dat jij zo plotseling verdween, heel onverwacht naar de dood gegleden, en zo geruisloos als ik je nu beween Vaak mijmer ik over vroegere tijden, jij warm, veelzijdig, immer luisterend oor, mooie momenten…

Zwarte koetsen wachten de koetsier het was wel even wennen hij hoefde niet te mennen we verdragen hier in eerbied de lucht van dampende paarden met ingehouden draf droegen ze de opgebaarde die ooit de teugels gaf tijdens zijn ziekte gepaard met pijn wist de koetsier één ding zeker dat er ook paarden in de hemel zijn…

Hoe fragiel is het levensdraadje van de ter dood veroordeelde mens, het is het koord van een strop die niemand ontkomt.…

Het later stadium van zijn ontstaan zal de symbolen doen begrijpen die overgoten door de godendrank het inzicht zo verscherpen doet dat dan balans hervonden wordt met als gevolg, het samengaan tot aan de dood de energie der zon de voortbewegingskracht der wind een piramidaal gegeven zijn de vork der strijd verdwijnen zal in eeuwig leven…

Stil ben ik ervan, en dan wat anders kan ik zijn dan stil? Iemand is vervangen door de geurende Dood, die twee ogen heeft twee ogen, twee oren Verwoven in een lichtweb in een vorm, in een toestand van geloven Een vriend van ijzer met namen die nog klinken in mijn bloed, die verdrinken in een toevloed van vriendelijkheid en nog nakolken…

zo opeens en onverwacht zo plots, in de diepte van de nacht heb je, je vleugels uitgeslagen besloten, je aan een andere weg te wagen de weg naar de hemel, o zo groot waarvan niemand weet hoe het eruit ziet... alleen dat je er heen gaat, na de dood zo opeens en onverwacht zo plots, in de diepte van de nacht heb je, je vleugels uitgeslagen…

Hij zag er vermoeid uit ik wilde hem verlaten zijn magere hand ging omhoog ik wachtte hij zei niets lag achterover met zijn ogen gesloten een tochtvlaag ging door de kamer de kaarsen sputterden schaduwen bewogen er kwam duisternis over zijn gezicht het licht brandde weer gestaag ik zag zijn ogen, die me nog helder uit hun diepe kassen…

De laatste bel, ze roept het leven heeft een nieuwe uitvaart, jouw erfgoed moedig in haar nieuwe wending steeds geëerd. In liefde worden jouw woorden gemist zoals een film, een laatste documentaire de dood hij heeft het voortouw genomen, hij zag je duidelijk graag. Zo zonder zin, woorden dezer graven de moeilijke dagen, het oorlogsgraf…

Na zoveel jaren denk je dat het makkelijker gaat Dat het gemis minder wordt en het leven minder zwaar Maar niets is minder waar De dag waarop ik je ontmoette voelt als vorige week De dag waarop je stierf als vandaag of morgen Want je bent gewoon nog hier Zelfs als ik niet aan je denk Ben je gewoon nog bij me En laat je me lachen Zoals…

in stille lakens lag het treurvolle raadsel van een vroege dood…

De stervende pakt haar hand, sterven is simpel zucht hij met z’n laatste ademtocht in de palm van haar hand, laatste zucht is de geest die het lichaam verlaat op zoek naar een verblijfplaats. Ze schreeuwt van ontzetting haar ziel in stukken, zien sterven is niet simpel. De immoralist gaat pijnloos heen, zij deed ‘t stervenswerk voor hem…

Lieve opa, Als ik naar de hemel kijk en ik denk aan jou, Dan weet ik weer hoe veel ik eigenlijk van je hou. Ik denk met heel veel liefde terug aan goede tijden, Maar je kwam helaas te vroeg te overlijden. Door die rot ziekte die iedereen kwelt, Maar je was, bent en blijft mijn held. Je zit echt voor altijd in mijn gedachten, Vooral de tijden…

Een telefoonsnoer dat zichzelf omkrult golft samen met een stoffige kop, waar al jaren geen koffie meer in zit, de lijnen van hout op een tafel die smelt en niet brandt. Groene rook prikt in de ogen, terwijl zijn nagels in de muren krassen. Een raam dat nooit gesloten was, blijkt nu in zijn slot vastgeroest. De deur is achter een dikke muur…

Rebetika om zelf gevonden te worden zoek ik jou omdat ze klinken als de jouwe volg ik voetstappen waar we samen ooit liepen op elke plek de schaduwen volgend die slechts een aftreksel zijn van jou naar mezelf leiden die terug want jij bent er niet meer En ik, ik ben mezelf kwijt en als je nu bij me weg bent zul je nooit bij me…

Zoals ze was zo is ze toen geworden te stuiten was ze niet ze kon zich niet bepalen haar geest miste de kracht het ging heel sluipend door er was geen redden aan zo onbegrepen als ze werd zo intens hulpeloos mijn liefde was zo grenzenloos maar kwam niet door ze was reeds weg een lange lijdensweg die was te gaan zoals ze was zo is…

Toen scheidde ons het Leven. Thans scheidt ons de Dood. Gij rust. Ik word gedreven. Langs wroeging, vreugde en nood.…

Vanuit de nacht waar ieder ding voor eeuwig in verdween Al wat ons hier zo hartelijk ging dat schemerlicht bescheen Waaruit wat weg is nimmer meer de weg is terug gegaan Wilde ik dat jij slechts één keer.. ten leven op zou staan En al zijn je lieve ogen niet meer stralende verlicht Ik wil dat jij mij stil hier ziet met uitgedoofd gezicht…

Gaat niet droef bij over-lijden De huid past stroef -in hemelsnaam- de ruches aan een klam geweten Verpakt tot zondaar’s lentegoed…

in memoriam Teddy Scholten Een niet bepaald aantrekkelijk ideetje Dat ons vervult met wanhoop en met smart, Ons somber maakt, onzeker of verward De een heel veel, de ander slechts een beetje: Ooit slaakt een mens zijn allerlaatste kreetje En stroomt het laatste bloed weg uit zijn hart. De weg voert naar het eind vanaf de start Want dood…

Je handje klam je kijkt me aan je knijpt je vast in het donker werd je bang juist dat moment gegrift in mij herkend gevoeld voorgoed, bekend rust zacht…

Stil inhaleer ik de diepte neem de tijd om het op te snuiven mijn geur alleen onsamenhangend nieuw Ik snuif veeg de druppels van mijn betraande neus Stil inhaleer ik de ruimte die leeg lijkt zonder iemand naast me mijn ademhaling klinkt alleen voorzichtig maar toch voort…

Terug trekt de tijd terug trekt het tij terug trekt jouw liefde voor mij je stormvloed is allang gekeerd met al haar strijd tot eb ben je verteerd en kabbelt voort in eenzaamheid terug trekt de tijd terug trekt het tij terug tergend aflopend voor ons allebei…

Vannacht deed jij het deurtje open ik wist niet hoe laat het exact was Jij bleef alleen maar naar mij kijken alsof je door mij heen iets zag Tot ik het niet meer kon verdragen tranen vielen onafwendbaar, omlaag Jij klopte op mijn hand ten teken van verbondenheid en om te breken Ik kon niet met je meegaan en jij, lief kon zoals altijd niet…

Jij bouwde een huis van niets tot iets maar er kwam geen nieuwe start want genadeloos timmerde het noodlot zijn spijkers in jou hart en ooit werd nooit... wij zijn nu zonder jou en ook ons thuis zijn wij kwijt maar we blijven hopen dat je ons kunt laten weten hoe wij moeten lopen want de weg terug die er niet meer is ligt vol met…