Alle inzendingen over verdriet

In de hoop dat niemand nog iets wil Blijf ik liggen Doodstil.…

Jij hebt me geleerd Wat belangrijk is in het leven Maar je hebt me niet geleerd Zonder jou te leven Het was zo fijn Het ging zo vanzelf Nu voel ik de pijn En al weet ik zelf Het leven gaat verder Ook zonder jou Maar ik kan niet verder Neen, niet zonder jou Nog steeds kan ik niet geloven Dat jij er niet meer zult zijn En ik kan…

Ik heb me ontzettend naar gevoeld Maar nu gaat het alweer wat beter Ik heb ontzettend veel gehuild Maar nu gaat het alweer wat beter Ik heb je ontzettend veel gemist Maar nu gaat het alweer wat beter Ik heb veel aan je moeten denken Maar nu gaat het alweer wat beter Ik heb heel veel van jou gehouden Maar nu gaat het alweer wat beter…

In mij kolkt een woeste zee, die bij springvloed tranen golvend voedt Zoute, zilte druppels benemen het zicht van binnen en buiten, de zielezee doet ze uiten, zodat de druk van binnen verlicht Sporentrekkend in ogen, op huid, de ziel loopt over, komt golvend eruit Storm neemt af, zee komt tot rust en traag wordt weggeveegd, de laatste…

ik hou me groot en sterk tot dat iemand eindelijk eens merkt hoe mijn tranen zich inhouden in de hoop ons bijeen te houden leunen kan op op mij jullie verdriet kan er wel bij totdat ik breek maar tot die tijd laat ik jullie niet in de steek maar stop als het teveel gaat worden ook ik kan instorten .....…

Verlaten Nooit meer zien, Maar in gedachten voelen Als een gevoel in hoofd en hart Geland en gevlogen naar het verre Zonder echt afscheid naar boven gaan Verlies van persoon, maar niet van gedachte Als een herinnering in het hart geschreven Zal hij/zij er voor je zijn Denk aan de tijden en volg je gevoel, Want het hart zal de goede weg…

van binnenuit naar buiten die blik van jou door de beslagen ruiten van mijn hart met tranen als roet zo zwart…

Een traan rolt Vanuit ’n hoek van m’n oog In een boog Bolt Over m’n wang naar benee Zoals het water Van vloed naar eb Het strand verlaat Het zilte water zich bang Terugtrekt naar de zee Om zich te voegen Bij alle tranen Die ooit in al hun banen Stroomden Van alle zanderige gezichten Als stille gedichten Naar oceanen Van week ach…

lieverd wees niet bang in je witte houten bedje ik heb de bijen horen zoemen wie jou honing brengen zou de zomer is veel beter om te sterven hij is warm en al je vrienden zijn bij jou kijk de eekhoorn brengt je noten en de mussen strooien brood ze zullen zeer goed voor je zorgen en alleen ben je vast nooit kon ik maar naast je komen liggen…

zelfs het licht vluchtte weg uit de donkere kamers van het huis zonder spiegels waar het lachen verging alleen de schaduw van wat was, is blijven hangen en echoot het verleden tegen oude muren maar aan de kim klimt ongezien de Zon het huisje tegemoet…

de stilte zegt niks, hij zwijgt ik zit hier en kijk naar mezelf in de spiegel en verrast zag ik dat de stilte aandacht nodig had de stilte wilde zich verstoppen achter een stoel maar toen ik hem achter de stoel wilde weghalen zag ik zijn woede en verdiet toen ik nog een keer in de spiegel keek was het niet de stilte maar ik die de stilte…

Ik ben nu 18 jaartjes ouder dan eerst. Ik heb begrepen dat je het alcohol drinken compleet beheerst. Dat je boven een café woont, helemaal alleen. Je denkt dat er mensen om je geven maar nee dat doet er geen. Ik heb nooit geweten wat je toen dacht. De dag dat je me niet meer thuis bracht. Volgens iedereen was je erg stoer... Maar echt pa mij…

Lange zwarte dagen Mijn masker wordt zwakker Mijn pijn sterker Pijn dat het doet Als alles gewoon doorgaat Pijn dat het doet Als ik ze hoor Als ik ze hoor lachen Lachen alsof er niks aan de hand is Ze missen niks Ze zien niks Met de dag worden ze blinder Blinder voor die lange zwarte dagen…

Ik zie jouw foto, stop met ademen. Ik lees je eerdere mails, het doet me verbazen. Elke keer weer, als het even stil is. Geen geluid, niemand om mij heen. Dan denk ik aan je woorden. Kijk naar een foto waarop je lacht. Mijn hart dat het uitschreeuwt. Ik voel me zo alleen! Niemand heeft mij verlaten. Als het even stil is voel ik de kracht,…

telkens als mijn tranen vloeien vries ik ze in en vorm figuren van ijs zelfs de warmte van mijn adem tracht ik te verstenen om daarna alles te stapelen tot een standbeeld van bevroren water en koudgebakken zand met hamer en beitel plooi ik rimpels tot een gelaat van een doods bestaan aan het voeteinde kras ik nog wat…

Lezend op haar steen ‘Geven is ontvangen’ wat zij deed na jouw lijdensweg zelf te zijn gegaan tot na haar einde om weer bij haar jongste kind te zijn. Verdriet tot as verteerd - moederlijk verlangen…

watervallen huilen slapeloze uren verzamelen die wakker worden bij de koffie geen trek om de dag te ontwarren…

Hij heeft me belogen Met woorden bedrogen Het was maar voor even Hij wil in vrijheid leven Wij worden nooit een stel Het was voor hem maar een spel Ik had het moeten voelen Ik had andere doelen Ik zag hem wel graag Maar zijn woorden 'ik zie je graag' Waren oh zo vals en onoprecht En ik meende het wel echt Hij kan weer op jacht…

Steeds zwaarder wordt de last op mijn schouders Eenzaam als een kind zonder ouders Geen enkele herkenning in een gezicht Steeds zwaarder wordt het gewicht Blij, sterk , eerlijk en puur Niets meer van over op den duur Sterker maar harder is het resultaat Geen liefde maar ook geen haat Als een vogel vlieg ik naar de zon Op naar een…

ZO stil, als lang nog na een onweersbui het laatste vocht zijgt van de zomertakken, de avond valt, maar in het ronde drupt het zo gul, zo stil: Zo stil zinkt weemoed neder in mijn ziel, gedachten, die een zacht verdriet meebrengen, druppelen neer en vloeien effen uit zo droef, zo stil.…

Jij hebt de muur om mijn hart afgebroken, Steen voor steen tot op de fundering, Onze diepste gevoelens hebben we met elkaar besproken, Je bracht mijn hart in beroering. Het bleek voor jou slechts een spel, Waardoor ik de muur weer op zal bouwen, Ik ben volledig in twijfel, Het zal lang duren voor ik weer iemand kan vertrouwen.…

zachtjes kabbelt het rustende water dansende golfjes roepen zijn naam roodomrande gestorven ogen smeken verbitterd om verlossing het jonge verleden toont slechts verdriet aan het sterfbed van zijn geliefde ...voetstappen slepen op gerimpeld zand lopen verloren in het water "lieveling, doet sterven pijn?" eugeen…

Ik kijk in de spiegel. Ik zie er een meisje in weerspiegeld. Ze kijkt me met betraande ogen aan, ze gilt, huilt en schreeuwt. Ze kan niet langer, ze wil niet meer. Haar ogen kijken me vermoeid aan. Haar armen zijn rood gekleurd met in haar hand nog het mes. Langzaam rolt er iets over mijn wang. Ik laat een traan om het meisje. Dan schrik…

De routes zijn versnipperd Naar waar de wijzer wijst zet ik geen stap Laat mij maar zonder kaart het veen inlopen daar waar de einder leeg is de beloften schaars Het trotse stappentellen de dingen die ik overwon ach, het gaat er nu nog om opnieuw verlies te nemen…

Daar sta je dan Voor mijn ogen na zolang geleden. Weet je nog wat je me hebt aangedaan? Weet je nog wel wat je me hebt laten zien? Te veel! Het laatste wat ik mij van je herinner zijn sirenes Ik zie nog hoe ze je meenamen, Hoe ze je vast pakten en hoe ze je in de auto zetten. En dat allemaal voor mijn neus Ik keek je vol ongeloof aan Ik wist…

wolken schuiven samen waardoor contouren langzaam duidelijker worden staan ze oppermachtig hoog aan de blauwe hemel licht grijze randen kleuren donkerder verraad eveneens de wind het naderend onheil die de was harder doet wapperen aan strak gespannen lijnen speelt de zon haar laatste troef uit keert hen de rug toe, en tovert een regenboog…

Soms heb je weleens van die dagen Van die dagen dat je je echt kut voelt Van die dagen dat alles mis gaat Van die dagen dat je alleen nog maar wilt huilen. Die dag is voor mij aangebroken Nare dingen komen en gaan. Soms zou ik willen dat ik de tijd kon stil zetten Gewoon heel eventjes Eventjes om uit mijn lichaam te stappen En naar iedereen…

Als ik omringd ben met mensen voel ik mij het meest alleen de herinneringen die jij achterliet zullen nooit zo verdwijnen hoe ik jou zag lijden weg zag kwijnen ik moest je laten gaan…

Vandaag was je weer jarig Je zou pas 69 zijn En nog steeds niet grijs We zouden samen buffelen In regen, zon of ijs Samen lekker kankeren Op alles wat ons stoort Voor alles wel een oplossing Zoals het eigenlijk hoort Samen onderuit gezakt Te staren naar de buis Stilletjes genietend Van je zoontjes mooie huis Je leven had nog steeds veel…

mijn hart krimpt door elk woord in ogenblik gevangen uit het vlies van een regenboog waaruit tranen stromen langs gebroken wit…