Alle inzendingen over tijd

Als het tijd is dat mijn klok, mijn pendule (nog van de schoorsteen van mijn oma), opgewonden moet worden, als het daarvoor tijd is geworden, raak ik gespannen. Vrees kruipt in mij omhoog. Het mag niet gebeuren, dat – voordat mijn hand de sleutel heeft benut- de veren slap zijn geraakt, er stilte valt, er zonder zacht getik levenloosheid is…

Ik woon hier in mijn hoekje op het pleintje, stil en vrij. Met de blauwe regen, bloeiend in Mei. Ik voel de kou van winter, grauw en grijs de dagen. Zoek wat warmte en welbehagen. Een merel zit doodstil te kijken. Hij kent me wel misschien. Alle dagen is hij hier, fijn om hem te zien. Want als de mezen komen, vertrekt hij weer, meteen…

sluit me in sluit me op sluit me af help me help me vluchtig maar niet te vaak ik hou van wat ooit was niets zal verdwijnen cirkels zijn leuker dan rechte lijnen ze kriebelen in de bochtjes als een klein geluk dat blijven wil…

Wij leven 't heerlijkst in ons vérst verleden: de rand van het domein van ons geheugen, de leugen van de kindertijd, de leugen van wat wij zouden doen en nimmer deden. Tijd van tinnen soldaatjes en gebeden, van moeder's nachtzoen en parfums in vleugen, zuiverste bron van weemoed en verheugen, verwondering en teerste vriendlijkheden…

zoals twee zusjes de één wat ouder dan de ander elkaar vertrouwen en nog zonder zorgen kunnen genieten behoudens al te veel besef... zo zal het nooit meer zijn helaas langzaam dreef de tijd een wig tussen onafscheidelijk en houdbaarheid…

het is de herinnering aan de duinen het warme zand en ' t vleugje geluk van weleer Klein Zwitserland achter het grote gebouw van de KLM... daar vonden wij stadskinderen van de jaren vijftig ontspanning schaduw van dennen en luwte van de duindoorn…

Het grote Romeinse rijk voert vol woedende trots zijn vele oorlogen om met weids vertoon te zegevieren waarbij verwonnen vijanden als slaven worden rondgeleid de wereldveroveraars maken ontdekkingsreizen onderwerpen volken vreedzaam of bloedig aan hun wil en wetten terwijl eeuwen voortrazen heeft de woning van Romes welgestelde burger…

In bed, in het donker onder de dijk hoor ik de brom van de rivier- schepen zwaarbeladen buigen door de bocht van de trage tijd waar wij ons nooit wagen, wetend wat er gebeurd is met die jongen die niemand meer kent waar wij 's zomers zwemmen een paar slagen heen en weer in de baai uitkijkposten bouwen en ons vervelen bij het kruipen…

slaperig schuif ik mijn horloge -een analoog geval- onder het bed het zal mijn tijd wel duren in mijn droom geuren vastgeroeste stoffige uren tot Nox verschijnt godin van de nacht zwijgzaam giet zij de wijzers in lood terwijl ik zweef in stilgevallen tijd…

Een oud man in de straat zijn klein verhaal aan de oude vrouw het is niets het klinkt als een ijl treurspel zijn stem is wit zij gelijkt een mes dat zo lang werd aangewet tot het staal dun werd Gelijk een voorwerp buiten hem hangt deze stem boven de lange zwarte jas De oude magere man in zijn zwarte jas gelijkt een zwarte plant Ziet gij dit…

Er waande wat door stegen In regen Op kinderkopjes glimmend In de nacht Alles word lichter naarmate De lantaarn nog schijnt Alles is anders Maar toch rijd De tijd tikt takt met gemak De jaren weg…

een vogel brak uit zijn lijst plots was het uitzicht helder geen wolk sprak hem aan geen deur geen raam in het grote gebergte er was nooit één verhaal wel een eeuwig verlangen naar schitterende zinnen dansend op wankele schouders het ontginnen van de mijn de omweg naar de waarheid met vingertoppen betast uit vitale wanhoop…

De dag… vandaag. Gisteren is voorbijgegaan, de zoveelste dag in mijn bestaan. Weet ik nog wat ik heb gedaan? Niet alles meer, vergeet soms weer. En dat is goed. Stel dat ik alles zou onthouden... Ik zou geen ruimte overhouden. Toch heb ik dingen opgeslagen. Gevoelens over iets wat me nog spijt, ik wil ze ook niet kwijt. Ik leer…

Laten we wachten op de dag van morgen, op hetzelfde licht als vandaag en op de onbewogen stenen in de straat Laten we wachten op de vogel die gisteren overvloog, op tijdloze wolken in een heldere blauwe lucht en op de bomen van eeuwen geleden Ik zal wachten op het ogenblik in jouw ogen dat nooit voorbij zal gaan…

Vanochtend laat sliep hij nog, gaf niet thuis in de zoetheid van de dag. Daarna een onrustig beeld van handelingen: trui aantrekken, douchen, ontbijten bij Baboeschka. Waarna hij, bij wijze van proef, zijn gitaar twee uur lang niet aanraakte; alsof het hem moeite kostte een of ander akkoord te vinden vandaag, vandaag zijn vingers…

Jaar, wat zijt ge een vreemd oud-jaar: Heet dát gaan sterven? Met bruine kransen in uw haar, Als een jong man, voor een feestmaal klaar, Zorg'loos, zie ik u zwerven... O vreemd oud -jaar! Hoé gaat gij dood, oud-jaar? Zult gij gaan zitten op een hoop Blaren, wel bruin, maar warm van zon, Midden in het licht en in een doop Van stralen…

is Aanwezig, Agendeert, Annuleert, Anticipeert, Hij woont in ons Bewustzijn, Begrenst, Berooft, Hij is een Beul, een Concept, Circulair, Hij Confisqueert, Draait Door en Doodt, oh de Tijd, Hij Erodeert, Etaleert, Evalueert, Faciliteert, Finaliseert, Hij Groeit en Gloeit, Hij is de Hoogste, Hij Heeft geen, Holt, Hapert, Imponeert, Intimideert, hij is…

Ze draaien gestaag in eindeloze kringen herinnerend aan de onontkoombare omloop van ons bestaan de eerste wijst snel op iedere tel de tweede traag op de diepere laag de derde draait daar dwingend tussenin ze gaan elkaar voortdurend voorbij niets kan het verduren of gaat er tegenin zo rijgen seconden tot minuten…

samen herinneringen bij elkaar schrapen en ophalen hoe zat dat toen eigenlijk waar zijn die lui gebleven over hem en haar gingen vele wilde en trieste verhalen hij is zoveel ouder en de losse eindjes van mijn verleden weet hij tot het complete verhaal te smeden heel nauwgezet en fijntjes heeft hij mijn flarden aan weten voor mij tot iets…

(een eetlepel per dag) voor menig kind was die grote fles levertraan destijds een gruwel tegenstribbelen hielp niet echt wanneer je de mond stijf gesloten hield kneep men je neus dicht en dan ging je mond vanzelf wel open trauma's werden pas jaren later uitgevonden…

Ik laat mijn scherm spreken De koffie dampt uit - de straten gaan aan Het raam is tergend ver als ik het aanblik Veel verder dan mijn scherm is Pas als ik buiten stap komt het misschien iets dichterbij Zwart is mijn koffie en diep Ik heb te veel gezet en zie het dampen Witte wervelingen maken snel vervlieg en -stervend schuim Terwijl…

Blond kindje speelt piano. Plechtig staan, Als was 't een kerk, twee kaarsen. 'T is, als ragt 'T verleden blauw nevelend op, en tracht Naar lichte kring van 't Nu terug te gaan. Als kwam 't van ver, hoor 'k de oude stukjes aan, Waar zalig Mozart's kindervroomheid lacht, En uit berijpte grasjes, rits'lend zacht, Zilv'ren getinkel glipt…

Blaadje, door de noordse vlagen Van de stengel afgeslagen, Werwaards gaat gij? " 'k Weet het niet! Wind en Zefier doen mij dwalen Naar een onbekend verschiet, Van de bergen naar de dalen, Van de vlakte naar het riet: Nu eens in de zonnestralen, Dan eens waar de regen giet. 'k Mag niet vragen En niet klagen: 'k Ga waar àlles heen moet…

op sommige dagen waait de wind door je haar woont de nacht in je hoofd vaak eigenlijk je leven lang wacht je op de gunstige tijd verstrijkt de tijd ‘s nachts bevriest het meer verdampt de tijd je adem is wit zoals de stilte vandaag beweeg je niet alles verandert in ijs je bent bang…

Je sterft gewoon, sprak ze uit de binnentuin kwam ze op stamelende voeten en die nacht was het niet de wind in de oleanders. Later leunde ze tegen een zuil in de villa arriveerde de herfst als eenzame bijslaap en iemand anders zou de jurk op het gras leggen. Geen woord van de keizer dan de gescheurde beloftes, het te hete waterbad en zijn…

Laatst was ik nog een keer in Scheveningen, Verzonken in mijn jeugdherinneringen, Totdat ik dacht: dit hierzijn is een waan; Begin en eind zijn eendre wisselingen Die geen spoor achterlaten... Ze bestaan Alleen in de verbeelding en vergaan.…

wat weten we nog van varen op oceanen van bloed de rusteloze blinde wind en onstuimige regens van werelden die anders buigen wat weten we nog van dingen die glanzen maar binnenin duisternis bewaren wat weten we nog van een ochtend luierend in de rozenstruik van een kersentak die aan het raam klopt de trage wind die vluchtig een…

er is daar de traag wurgende omhelzing van de slang de ijzeren klauw uit het gapende ravijn het zinken in de giftige grond van het walmende moeras de inktzwarte duisternis die het bevende licht verslindt er is daar de verlammende stilte in de angstdromen van de nacht…

ze herkent de geuren van haar jeugd het zingen van de rijstvogels het krijsen van de kaketoes ze kijkt naar de wolken: dit is de mist in mijn hoofd die trekt maar niet weg een vogel pikt alles leeg daarboven alles was veranderd en toch ook weer niet…

op ooghoogte dragen benige handen glazen in zalen vol platte figuren, uitgeknipt tussen kleding en meubels ik wil de tijd inhalen maar ben kwijtgeraakt hoe lang het zou duren waar je was en waar je zou zijn te vinden kristallicht en wijn, flonkerende nagels en oogwit jouw blik schiet met een flits uit een kartonnen geheugen, verblind…