Alle inzendingen over algemeen

Je komt hier niet zomaar weg. Zodra de huizen dutten doen we het zo: we schreeuwen moord en brand tegen de ochtend maken we een lange rit ergens vandaan tot het achter ons ligt.…

lui, loom, niet vooruit te branden slaperig dromerig als een slak kruipend door de dag om uiteindelijk over te gaan in de nacht met duisternis, helderheid onrust, rust luiheid loomte…

Ik eigen niets dan dit lijf uit 10x10x10 seconden losgewrongen Ik eigen niets dan deze geest uit 10x10x10 neveljaren losgezongen Ik heb niets dan moment monument van bleek bestek iets dat in stil water zwemt Deze eenheid mijn schepping deze godin mijn slet van ster tot stof mijn goudoutlet deze tweeheid mijn vleugels…

Alles is vergankelijk zo ook een gedicht schijnt het zonnelicht lang op het papier dan verdwijnen de letters één voor één niemand weet waarheen jij bent de woorden kwijt en het gedicht is verleden tijd.…

het water spiegelt het ornament van panden lichte kringen vloeien over schaduwkanten water voert straten en bomen met een boog naar een overbrugging van zijn loop de dag roeit aan de oevers lange slagen lawaai en getoeter aan een hoge draad worden trams zingend door de stad gedragen een woonplaats onzijdig en groot over het water verglijdt…

De zijdelingse benadering is dikwijls de beste: uit de ooghoeken zie je wel niets scherp omlijnd, maar het licht speelt mee naarmate het minder botst op de blik en zelfs de dood- verklaarde dingen verraden dan even hun stralende afkomst. ------------------------------- uit: 'Holte van licht', 1975.…

namen van gezichten verdwijnen met valwinden van eb en vloed langs veldlijnen van de zon gehuld in onhoorbare gloed hun reddeloze gedachten zijn als vleugels van een drakenvlieg zo ontwapenend broos zij voegen zich als eenlingen bij de massa zo harteloos de afgeruimde tafel vertoont nog kringen van het genuttigde bier de ontvolking…

Het heeft iets te maken met liefde elk jaar word ik ondergesneeuwd als ik naar de Jungfrau loop geloof me ze is groot en sterk zit en kijkt elk jaar tot er geen man meer over is.…

wat een kleine tijd kijkt over mijn schouder heen naar de ellendeling de sadistische angsthaas naar mijn grote broer in het donker die ik op zijn zijn aanspreek op zijn vaderschap op het gerucht dat hij de stratenmaker is van het barre kwaad waarmee ik mezelf kwel te laf voor groter leven weet ik hoe laat het is het is kleine…

Het boek in de kast is stille getuige van een rustig verleden een schril contrast met nu het leven dat door computer en luide televisie wordt gedreven misschien tegen beter weten in ga je mee met de tijd maar wat is geweest raak je nooit meer kwijt.…

Na iedere regel die ik maak sta ik stil kom ik niet verder zoals ik dit wil zal het zo blijven zal ik nooit meer schrijven?…

Wat wil je? Alles wijst erop dat ik hem geslagen heb, aangetroffen ben, koffie bestelde en ermee wegkwam, een slechte smaak die niet onmiddellijk de dood veroorzaakte, maar had kunnen wachten. Niettemin streef ik naar verbetering, een kleine aanpassing, een beetje kinderlijk gedrag, je herinnert je hoe het toen was, de dagen vlogen voorbij,…

in een helder patroon liggen barrels glas uitgebreid verspreid het veger en blik onaangeraakt in de hoek gelaten een klein kind loopt gewiekst in een vrolijke dans langs de brokken, naast het gruis een rammelkast passeert een schelle brom dendert door bedeesd kijkt het meisje achterom en lacht haar moeder toe later pakt ze een…

Stoelen in opstaande positie, vastgesnoerd met losse pols en quick release. Hoge hakken, uniform qua strak gelid. Eigenlijk ga ik nergens heen, ben ik dolende tussen de wolken. Zoek ik een horizon die nergens was en toch weer altijd en overal. Vlucht ik over heuvels boven gepeupel en glimmende rivieren. Ga ik door ijle leegte met mijn witte…

Vrij zijn de vogels zo begrensd is de mens, maar niet in fantasie…

Er zijn mensen die hun vermogen goed beheren, maar... de wijze heeft zichzelf in beheer…

elke herinnering is in de aard van de zaak beschreven blad in de nerven van mijn brein heeft zich een idee postgevat dat de groenheid van de weide nooit hier is maar altijd ginder dat de maagdelijke lente broos is als de vleugels van een vlinder dat de koelte van de avond en de ijzige stilte van de nacht een voorbode zijn van het onvermijdelijke…

er gaan geluiden over de pijngrens door de wanden van het gehoor zij verdrijven de afwezigheid naar ruimten die ik luid doorboor laat mij wild zijn in het bos overgeleverd aan naakte aarde geur van mos en verschraald bier aan kaalzucht zonder eigenwaarde proevend van schroeihuiden opgezwollen in poriën van vlees uit achterbuurt en bielzentuin…

Kastelen in de lucht in een zucht klim je er naar toe.…

tijdens drooglegging van aderen zoals turend door mijn raam vraag ik mij nuchter af zijn wolken wilsbekwaam of door toeval bevangen in de orde der onwrikbaarheid voorbestemd af te drijven gelijk aan hardste uren van de tijd laat mij aan indrukken onttrekken samengeraapt zonder doel door afwezige koudegolven stijgt de temperatuur van gevoel…

soms moet je verhalen ver halen maar de verhalen van de dichter zijn dichterbij dan verhalen…

Kunnen we overgaan tot de orde van de dag? Ingeslapen belofte is verdwenen in een gapend gat. De ochtend is nu vacant, stilte van weer een bezwete nacht is verzwolgen door het lawaai van de stad. Kunnen de dagen zich verdomme niet eens verzetten tegen voortslepende sluiers van hun voorspelbaarheid? Zouden al die dagen zelf niet moe worden van…

Naar de tuin. Al veel te lang geleden. Hoe langer het lijden, hoe dieper de zucht. Spoedig daalt geschiedenis neer. We braken stukken uit de straat, om uit schaduwen weg te lopen en faalden in heimwee, keer op keer. We gingen inwaarts, om ons niet in verte te verstrooien. We daalden neer, om ons niet in hoogte te verslikken. Eigenlijk deden…

soms wanneer je verre reizen maakt dan moet je soms noteren iets bijzonders misschien of misschien iets heel gewoons een mooie plek een speciale ontmoeting of zomaar een dood vogeltje op het trottoir dat je opeens verdrietig maakt een heerlijk gerecht een telefoonnummer reizigers die vrienden worden of misschien zomaar…

Zon, ziedende zeepbel aan het firmament. Jij spoog het leven zielloos en godverlaten op de aarde om het genadeloos op te slurpen voordat je stuiptrekkend uiteenspat.…

even niets te dichten alles zit op slot woorden die stagneren dat is vandaag mijn lot als ik wil forceren dan loopt alles vast hieruit valt te leren dichten is een last...…

Het is wanneer ik achterom kijk en een kind zie staan wiens uitgestrekte hand naast licht grijpt dat zich kwijnend aan de voeten hecht voor het als schaduw groeit ver boven frêle schouders lippen beven zie bij het proeven van de wind die zwijgend ijs legt rond een tere mond of het stille neerhurken in duister zonder…

willem alexander is nu koning is dat nu een beloning ? of moet je dat anders zien misschien zullen we dit pas over een tiental jaren weten of zijn we dit dan alweer vergeten het is maar net hoe je dit wilt bekijken een koningin kun je niet met een koning vergelijken…

Herdenken deed je niet alleen de vierde mei maar telkens als je op een warme zomerdag het kruis voorbij reed op de fiets. Van oorlog wist je niets, maar het pad dat door de duinen sneed gaf stijgend, dalend uitzicht op de dood. Op wat groot en onverzettelijk was: het kruis, de helden in hun graf. Je wist, ze stierven niet alleen voor ’t vaderland…

Elk zijn is tot het niet zijn geboren je telt de jaren op met het beklimmen ervan terwijl je beter aftellen kan we beginnen in het ochtendgloren vol frisse moed en leven het leven in voor- en tegenspoed en in de avonduren ontdek je de ontegenzeggelijke waarheid dat het begin het einde en het einde het begin gelijkt.…