Alle inzendingen over tijd

Ieder vergeten moment laat een spoor achter woorden die je terugvind zijn zinvol ondertiteld door de tijd geschreven met kleurrijke fantasie-inkt omdat jouw verlatenheid in de nacht zich verspreidde uit een lang en ver verleden blijven jouw voetsporen zichtbaar in de herinnering van jouw dromen.…

Het begint daar waar men denkt dat het ophoudt.…

het is er nog dat kiekje gevonden in oma’s boezeroen die markante kop met diepe voren de oogst van werk op het land het is er nog de geur van manchester en pijptabak opa niet…

Het is niet alleen het vallen van de avond of het zien van de sterren aan de hemel niet het licht van de maan. Het is het willen aanvaarden van de herfst in ons leven die ons ook leert hoe fijn het is dat we er nog altijd zijn. De zon mogen zien die elke dag weer opkomt ons dan zijn warmte geeft en om ons heen alles laat groeien.…

Het is morgen voor zijn Vrouw, Hij leeft den dag, De avond strijkt voor het Kind, Wanneer de tijd variabel is, Het Kind is stervende hier, Als vuur dat dooft, De morgen Vrouw vervloekt de tijd, Tot de klok die slaat, Mannen van geschiedde dagen, Marcherend te voort, Bij het verlichtend dorp, Waar de kerktoren stomp is, Luid koor…

morgen valt de zee achterstevoren drinkt eb vloed vaart zonder aankondiging de hemel los blijven we achter op het zand engelen zonder draad engelen zonder passe-partout andersdenkend morgen draait de wind zonder mededogen kapseist drijfhout niets grandioos voor de boeg blijven we achter op het zand met geschilde lijven dijen bezoedeld…

Ik denk ik denk aan die tijd aan die tijd die niet terugkomt die niet terugkomt denk ik...…

Mijn illusies zijn verdwenen natuur verloor z’n interesse liet me vallen, en kijkt toe hoe ver ik freewheelend kom Er gebeurt iets met de tijd of met m’n tijdwaarneming als kind zo traag als stroop nu ontgaan mij de dagen Ze gaan te snel om te lezen de week is de nieuwe ‘dag’ code van zeven witte strepen labelen m’n nieuwe baken…

Alle indrukken van ieder zintuig sinds mijn vormloos besef schuldbewust ontwaakte in jouw buik de kakofonie van onderliggende boodschappen in alle woorden sindsdien tot mij gericht alsook in de veelzeggendheid van zwijgen het knagende besef van alle onbedoelde gevolgen van alle handelingen die ik in onwetendheid verrichtte de worm…

De stilte daalt over de velden, de nacht stijgt uit bedauwde akkers op. Wachtvelden sterrenlicht kantelen de aarde. Oeroud ruisen vult de nacht met dit weten: er is geen weg terug, de verten die ons daar tegenstaan willen in ons geboren worden.…

Het koren wilde wel wuiven en de bloemen hadden het blauw van de zee daar diep beneden Je kon het zo gek niet bedenken of het paste onder de zomerlucht zelfs de schapen lachten met de meeuwen mee die onvermoeibaar telkens hoger de zon tegemoet gingen en enkel neerdoken voor een snelle maaltijd of een aai over de kinderbol van hun…

slijt groeven rimpelt jaren doodt leven slaat hard tot stil…

wij keren terug in stilte naar het niets ontwaken is het lot dat ons bind de reis is prachtig mooi ik fiets verder weg tot je de waarheid vindt zolang alles draait om alles heen blijven de koren spreken in `t veld alles verdwijnt zelfs in `t veen houdt daar geen rekening met de tijd die blijft wel doorgaan tot ieders spijt in de ruimte…

Tijd vliegt maar waarheen? Gaan we samen of alleen? Neem me mee - daarheen…

Heimwee naar de jeugd? De tijdgeest schrijft momenten Die niet weer komen; Doch tijd polijst heimwee tot Zachte weemoed die beklijft…

De ruiter bestijgt z’n paard hij grabbelt naar de knoppen geen deernis, ’t is geen edel spel amoveren,’t is niet te stoppen. De kogel slingert, puntloos beukt hij erop los Tot splinters, gruis vermorzeld verdoemd tot bulken puin. Gewond zonder dekkleed aan ’t is enkel nog geraamte trillend, onder het geweld trekken haar wortels samen…

nooit meer,vormgeven aan het aarzelen enige uitweg is een vrije val alles gaat vrijwillig z`n gang geen waarheid verstopt verder moedig lijden een ontdekkingsreis aan gaan door hemelgewelf heen op zoek naar de zenith der geest het leven mag gevierd worden waar en waarom is niet de vraag eerder daarom en de rest blijft vaag een nieuw…

Men zegt de tijd heelt alle wonden en dat is waar dat is het moooie van tijd Maar wat er slijt in jaar na jaar is het bijzondere en wat ons rest is middelmatigheid.…

Gulzig omarmt het rond roterend staal de gele halmen, bonkig golven de geluiden over 't land. De wind waait warme zoete geur. Tussen grauw stof lichten stukjes halm op in de zon, achter de combine vormen de uitgebraakte resten rijen. De wind waait warme zoete geur. Wat verder ligt het land al loom te wachten op de binder die rechthoekige…

Lopend door de straten van mijn jeugd zoek ik naar de bekende plekjes, die in mijn herinnering nog bestaan. Eens was ik hier met alles zo nauw verbonden, straten de kerk het plein het park, waar ik voor het eerst werd gekust. Maar ach, ik kan het niet meer vinden de kerk is weg, het park lijkt nu zo klein de school met het plein, is alles…

in een onbewaakt ogenblik, verdwijnt de dag, in grijze stille schemer lost op in niets moe van het wuiven staat stakerig stil, de kruin gekant, als een schaduw de berkenboom de heimvolle roep van de uil vervaagd in de vallende avond donkerte zweemt over schuivende wolken van waar, in zilveren baan koel en blank, de maan haar licht…

eergisteren composteert al gisteren zakt al naar de bodem vandaag drijft nog in het licht gevoed door vergane dagen ontrolt zich morgen weer een nieuwe dag…

Somber zijn de dagen Wanneer de regen druilt Meevoelt met de wereld die zacht huilt Wanhopig giert de wind Voortslepen is haar lot IJzig fris de winterkou Die verkleumt tot op het bot Neerslachtig en naargeestig Zijn de woorden die ik vind Dit gevoel dat mij aangrijpt Ongewenst en onbegrepen Verwekt in mij een angstig kind Uitzichtloos…

De nacht, huiddiep en rimpelloos gelegd met sterrenspikkels op zijn tulen kleed baant zijn pad met staal van scherp geslecht door tunnels mensenpassen breed De dag van buiten rijmloos opgezegd draagt hoornhuid als een dure eed snijdt zich een weg door boeg en plecht als horizon het licht betreedt De avond neemt terloops de weg omhoog schurkt…

Soms ontmoet je iemand van vroeger het tandeloze verval eiste zijn tol tropische regenwoudschedels werden kale steppen stralend lachend gelaat verschrompelde tot gelooide rimpelgrijns een hard schonkig stram lichaam is de parasitaire voortzetting van voorgoed verdwenen soepelheid en jeugdig elan leeggevreten is het beloftevolle geheel gelouterd…

Zij zit wat voor zich heen te staren plots kijkt ze in het rond en denkt terug aan alle jaren die zij met hart en ziel verslond het leven was voor haar een feest met liefde en vol passie helaas die tijd, die is geweest een tijd vol avontuur maar ook van veel emotie maar ach, die jaren zijn voorbij nu zit ze weer te staren en denkt met…

men waant zich jong en sexy maar onverhoeds moet sectie worden toegepast om te voorkomen dat een begrafenis prematuur wordt uitgevoerd…

nog niks hebben zij gezien vervolgen nog steeds rustig er op los het oordeel ligt klaar na ieder feestmaal ieder godganse dag opnieuw ligt de dood ook op jouw te loeren wacht nog even in hetzelfde schuitje we hebben nog tijd wie hoort er nog een kraai? bij het opstaan in je eeuwige vakantie praten over ieder geloof alsof ze water zien branden…

Van alles gaat er door m'n hoofd, een boek dat ik te leen heb beloofd, de boodschappen, van alles is op, cursus inplannen, schiet het door m'n kop, vriendinnen nog bellen om concreet iets af te spreken voor volgende week, de printer die steeds de melding geeft dat hij dringend nieuwe inkt nodig heeft Het is zo'n dag dat die "moeten-dingen"…

Opruiende dromen het onvermoeibare willen als kind en verder kijken dan mogelijk, ik zag de cynische blik en hoorde de toon van de volwassenen, waarachtig ik wist dat ik zo niet wilde worden en toch, al vecht ik er nog steeds tegen en ontken ik het, het ouder worden temt je tenzij je heel gelukkige genen hebt, ik niet. Zo worstel…