Een holte in haar diepe schoot
De nacht, huiddiep en rimpelloos gelegd
met sterrenspikkels op zijn tulen kleed
baant zijn pad met staal van scherp geslecht
door tunnels mensenpassen breed
De dag van buiten rijmloos opgezegd
draagt hoornhuid als een dure eed
snijdt zich een weg door boeg en plecht
als horizon het licht betreedt
De avond neemt terloops de weg omhoog
schurkt tegen de vergane dag
buigt hoopvol naar de hemelboog
die geurt naar straks en overstag
Dan gloort de zon door ontij heen
Tast huiddiep onder aarden zood
Weeft voor mijn oude troon van been
Een holte in haar diepe schoot
Geplaatst in de categorie: tijd