Alle inzendingen over verdriet

Verdriet dat je niet ziet Maar voelt Is verborgen verdriet Als een zakelijk kort bericht Zonder enig relaas Zodat je maar niet hoeft te vertellen Hoe het werkelijk met je gaat Verstopt in de drukte van je baan Verstilt het bestaan, Laten wij onze emotie niet gaan Wil de ander niet zeggen hoe het is Maar weet als geen ander wat de werkelijkheid…

het pad dat we volgden leidde ons langzaam, maar zeker omhoog steeds steiler en mooier leek het en ik genoot de berg was hoog ik wist dat we de top konden bereiken met moed en de wil om door te gaan en ik geloofde Je bleef staan en keek omhoog naar de top en ik zag onzekerheid in je houding, in je ogen jij twijfelde en ik hoopte…

Het kan niet, dat je nu zo licht bent, dat ik je niet meer dragen kan. Dat gaat er bij mij niet in. Of je zou een wolk moeten zijn, dan geef ik het wel op. Want een wolk dragen: gek zou ik moeten zijn. Het kan niet, dat je gewicht nu door de hemel wordt gedragen. Dat gaat er bij mij niet in. Zag vandaag toch nog je gezicht? Wou…

zij groef de jaren op en stuitte telkens laag na laag op wat opnieuw met pijn weer bovenkwam waar ligt de bodem dan? hoe diep moet je nog gaan voorbij de jaren die zij deelden nog verder dan de rituelen dan liefde vol intimiteit nog sterker dan de steun, geborgenheid? als zij al dacht dat het niet dieper kon en dat de wond van buitenaf…

Laat niet de moed zakken Het onaanvaardbare te aanvaarden brengt geen rust in 't eeuwig zoekend hart, De tijd was te lang dat wij elkander met verborgen verlangen zochten De weemoed van ’t niet zien gaf geen rust maar onuitspreek'lijke smart; ge kunt niet van 't hart verwachten dat het losliet wat het eerst heeft bevochten;…

ik ga naar school met een glimlach ben vrolijk ben normaal thuis weet niemand dat tranen op m'n huid glimmen dat ik huil totdat ik in slaap val de volgende dag gebeurt het nog één keer niemand weet dat ik me schuil houd bij m'n vrienden kan ik altijd terecht maar durf ik die uitdaging ook aan? ben heel veel vrienden kwijt geraakt…

De zee Is te klein Voor al mijn tranen Mijn hart Is te klein Voor al mijn verdriet Mijn rug Is te smal Om dit alles Te dragen Waarom? Waarom Snapt de wereld Mij niet?…

Gevoelens zijn te sturen al is het niet zo fijn ergens heb ik wel respect daarvoor, maar ook moeite mee. Als je weet dat iets goed is dat die weg je samen past dan zal ik tranen huilen al schijnt de zon volop.…

Lieve schat, vanmorgen gaf je me snel een kus en beloofde een avond samen lekkerknus. Ik kookte je lievelingsgerecht en deed mijn mooiste jurk aan. Daarna kreeg ik bericht dat je heen was gegaan in het verkeer. Het was ongeloofelijk, ik wilde alles kapot slaan. Hoe moet ik nou verder zonder jou? Ik stel nog steeds de vraag "waarom…

later, wat is dan eigenlijk later? later als je groot bent, later twee uur vooruit? later wanneer je de wereld beter kent, later wanneer je beseft dat je bent uitgebuit? later, later is terug kijken naar gister, het besef dat je die dag niet meer terug kunt draaien. later is terugkijken naar gister met een kater.…

In de diepte gekeken, In de diepte gevallen, Er weer uitgekropen, Erdoor heen geslopen, Gevochten, gehuild, Gevlucht, geschuild, Geslagen, vernederd, Ineengekrompen, Nooit vertederd. Alleen...... Met helemaal niemand om me heen.…

wij nemen de bekende weg belanden in een fris seizoen met verse akkers tot de kim en klare taal tussen de velden intussen heeft de landman voren nagelaten door dieper ploegen komen oude resten weer omhoog als weggezonken tegenslagen is het de straffe wind of toch het lage licht dat mijn verdriet na al die tijd nu zienderogen stromen…

universeel om acht uur het journaal een vader weent stil telkens weer dat verhaal kinderen hinken op één been de oorlog nooit vergeten ze kunnen nergens heen honger, ziekte en geweld moordend vuur en watersnood dakloos schuilen in het veld vertaling overbodig verdriet heeft dezelfde klank in elke taal…

Innig omwikkeld houdt hij verwoed vast aan wat ooit was daar de leegte te donker is en onmens diep koestert hij vergane glorie alsof hij niets meer waard zou zijn…

Kon ik jouw leven vatten in een gedicht om de tranen te doven van jouw gezicht dan pas zou ik goed dichter zijn. Als ik bij jou kon wezen en jouw gedachten verlichten jou tot vreugde deed lezen zou ik graag dichter zijn. Maar de woorden ontbreken jou het mooie te tonen dat ook leven heet dus ik bied slechts twee handen leeg…

Lippen openen Vlijmscherpe woorden spuwen eruit Een fatale minuut Het hooggevoelig antwoord blijft zitten Scherven scheuren zijn ziel Slapeloze nachten Het licht van de dag verkort De hobby verliest zijn plezier Verlangen naar oren die horen Met een pennentrek werd de hoop afgeschreven.…

Je moet jezelf horen praten, anders besta je niet, je eigen stem laten horen, zo voel je de leegte niet, niemand raakt je, niemand kraakt je, zelfs niet op je oude dag, je zet de leugens, het bedrog voort, zet een masker op voor iedereen, alles voor dat greintje aandacht, waar je op teert en van leeft, en je weet niet, dat diegene die…

zoals een vreemdeling in eigen land met zwarte ogen en geil van binnen zonder verschil tussen hoop en begeerte één nacht in de schoot van het verlangen klaar terwijl je wacht om de stemmen in mijn hoofd te plezieren ik kijk door het verleden naar de gezichten die niet meer bewegen en zie herinneringen bloeden om de verkeerde redenen…

Ons lot ligt gevloerd op straat, lantarens werpen hun lichtend teken, en schaduwen de monden snoert, van wie het gezicht niet plooit, blijft in gebreke in de spotlight van het bestaan, lazen de half gevulde glazen in beider ogen, om die te laten staan, van onszelf vervuld, waarin we de liefde hebben voorgelogen, met…

vertrouwen krijgen, vanzelfsprekend.. eigenlijk je beseft niet met vertrouwen ben je rijk vertrouwen geven de enige manier.. blind is een illusie wanneer je de waarheid vind vertrouwen beschaamd een twijfel.. altijd constant door je hoofd 'ik ben het kwijt' vertrouwen gegeven onterecht.. achteraf alles gebroken het vertrouwen…

Op verzoek geschreven voor de ouders. Een hartekreet van de ouders van een verstandelijk gehandicapte dochter. Misbruikt..... Uitschreeuwen, dat is wat we zouden willen, Gillen, huilen, steeds maar weer. Onmacht brengt ons steeds aan het rillen. Oh mijn God, wat doet dit zeer! Waarom konden we haar niet beschermen tegen dat onmenselijk…

in je pupil rechtsboven zag ik de maan vannacht een bol van licht zacht in het zwart ik zocht naar kraters vond ze niet maar wel een traan verdriet geluk staan soms dicht bij elkaar twee centimeter of minder nog misschien van zo nabij had ik nog nooit gezien dat zelfs de maan om jou kon wenen…

Tranen De zoute zee van dromen, onuitgekomen Gevonden en gemaakt Als luchtbellen spattend Tranen De top van de boom, dat ene blad De jeugd en de ouderdom Onuitwisbaar Als de tijd…

Als ik zou moeten kiezen tussen het niets en het verdriet, dan koos ik het verdriet.…

Daar hadden we het laatst over herkendende ons in het gesprek hoe verschillend we erover dachten en dat anderen op ons leken Daarna hebben we gezwegen je leunde tegen mij aan Een traan gleed uit één van jouw ogen ik heb hem laten gaan…

Hoe gaat het met je? Een vraag die me elke dag wordt gesteld Steeds diezelfde lege vraag En steeds heb ik ze hetzelfde verteld Want niemand zit te wachten Op wat ik echt voel van binnen Op de tranen die ik heb opgespaard Dus laat ik er niet aan beginnen Ik zeg goed hoor, prima En dat nemen ze zonder probleem aan Dan zet ik een valse glimlach…

Donderdagmorgen Een stralend kind Mama vangt het geluk op Warme ochtendknuffel De tijd kent nog geen pijn Een schoolwandeling zonder retour De verwachte stem blijft in de toekomst Draaikolken vegen de rust weg Het opgejaagde hert vermenigvuldigt zich De onbezette plaats stelt steeds dezelfde vraag…

Ergens moest je zijn en overal ben je, raakte je achter de schermen van de dood? In alles te willen sterven, dicht bij me als vluchtige gedachte, in een zucht ontvloot, te willen schrijven, wat klonk wat al geschreven was, verval in dat laatste woord wat in me overschoot, die toon bleef zwerven in een vreemde tongval van de wind en wat…

Vergelijkbaar met een kleine hoop klei Is zij door het leven geboetseerd En bestaat er niks anders meer dan brij Van wat de tijd haar heeft geleerd Alles ontnomen, geheel ongevraagd Nu dolend op zoek naar de scherven Bestolen van haar ware karakter en aard Valt er van haar niet veel moois meer te erven En ze begon zo prachtig als onbeschreven…

je schouders dragen een winterdeken daaronder drijft een gekruisigd lijf onweerstaanbare tranen uit om pijnen los te weken mijn handen schieten te kort zo ook zijn mijn ogen dichtgeslagen immers, ik ben het zelf die het hellevuur heeft aangedragen + soms ben ik hongerig en blind als mijn leegte een reeds…