Alle inzendingen over verdriet

De dag vibreert staren in schemer waar avondmist deint op het timbre van pijn woorden die hij reciteert keer op keer en zijn vuist knijpt golven in tijd…

Ik heb je toegelaten in mijn leven Ik was blij dat jij er was Ik had je een plek gegeven En je hielp mij keer op keer. Ik heb gelachen en me gelukkig gevoeld Ik kon de hele wereld aan Samen met jou ging alles goed Nooit gedacht dat het verkeerd zou gaan. Ik heb van je gehouden Door jou kreeg ik zekerheid En zelfs wanneer er niemand was…

Op deze plek mis ik jou Op de andere plek ben jij nu Ook al is het hier nu donker en grauw Ik mis jou niet continu Meer op de momenten dat ik niet verder kan Of dat ik zonder iemand ben die ik goed ken Dan weet ik er de zin niet van Dat jij hier nu niet bent Deze plek wordt dan heel kaal en bedroefd Zodat het van mij niet persee meer verder…

Hoe kan ik nu nog in wonderen geloven, als niemand ziet dat ze nog bestaan. Hoe kan ik nog van iemand houden, als iedereen mij verlaat. Hoe moet ik van mijzelf houden, als niemand een plekje in het hart openlaat om mij de liefde te laten tonen, die ik voor ze heb bewaard. Alles is mij afgenomen: ik dank de dag, dat ik deze wereld verlaat…

gezin dat niet op een gezin lijkt, familie die niet op een familie lijkt, liefde die niet op liefde lijkt, maar verdriet, dat is de werkelijkheid…

Tante Sjaan woont geheel alleen in een tamelijk stille straat waar practisch geen verkeer doorgaat, erg stil dus om haar heen. 's Morgens eet tante Sjaan beschuit drinkt daarbij een kopje thee staat dan op, neemt het kleedje mee en slaat buiten de kruimels uit. Vogels komen overal vandaan storten zich dan op de buit vechten om de rest…

Ik wil verdwijnen Verdwijnen naar een plek waar het rustig is Vol met geluk bovendien Naar een plek waar geen verschil is Waar iedereen er hetzelfde uit zal zien Ik wil verdwijnen Zonder dat iemand het merkt Zonder dat iemand me mist Zonder dat iemand me zich herinnert Alsof ik nooit heb bestaan Ik wil verdwijnen En alles hier vergeten…

Met een gebroken hart staar ik uit het raam. Er zijn vele mensen om me heen, toch voel ik me zo eenzaam. Vanwaar dit eenzame gevoel, dat weet ik niet. Lachende mensen om me heen maar waarom heb ik verdriet? Waarom ben je weggegaan? Waarom heb je me verlaten? Wat moet ik nu doen..., moet ik je haten? Honderden vragen in mijn hoofd zoeken naar…

Verlamd is mijn lichaam, bij het nemen van de eerste teug. Mijn angst maakt een sprong, bij het weerzien van mijn vreugde. Deinend op het genot, van extase drijft mijn hart. Op de woeste zee van gedachten, dans ik alleen een duet.…

Wie zijn verdriet verdringt zal het nooit verwerken…

Mama waar is Papa toch gebleven waarom zie ik hem niet meer weet je wat ze dan zegt helemaal niets, mijn lieve beer kan het maar niet begrijpen houdt hij soms niet meer van mij m'n nieuwe Papa vindt dat ik niet moet zeuren, het is allemaal aanstellerij 's nachts droom ik dat we weer samen zijn Papa ik, met in mijn hand m'n lieve beer lachen…

Je hebt me bang gemaakt... Bang om weer van iemand te gaan houden, bang om dezelfde fouten te maken... diezelfde fouten, die jij óók niet tegen kon houden... Bang om mijn hart weer zoveel ellende aan te doen... En bang, om niet alleen mijzelf, maar ook anderen te vertrouwen... Bang om te gaan huilen, omdat jij dat als een zwakheid ziet…

Als de pijn in je hart voelt dat de liefde faalt en afstand steeds meer de waarheid bepaalt: dan voel je de strijd van stoppen of doorgaan en weet dat de tijd komt er alleen voor te staan.…

De mensen huilen, de wereld vergaat, er is geen licht, het blijft donker. Een lange nacht, geen bloem die bloeit, en geen vogel die fluit, alleen maar stilte. Het verdriet blijft sterk, alles staat stil, niemand die iets zegt, alleen maar tranen.…

Nu mijn leeftijd zacht bij jou aan aanschuift en ik de rozen zie verwelken in de vaas die jouw herinnering is verbijt ik me in miskleunde uren en graaf een tunnel naar ’t begin in jouw geborgen hand slechts een pad vol knarsende schelpen loopt voor me uit en ik zie de pas ontgonnen aarde voor altijd jouw leegte vullen…

Je liet 'n leegte achter toen je ineens m'n leven verliet.. Ben niet meer compleet, En niet meer heel.. ben waarschijnlijk de enige die dit ziet.. dat maakt me zo verschrikkelijk emotioneel.. Jij leeft je leven weer, alsof ik er nooit ben geweest.. je pakt je draad weer op, en ziet me niet meer staan.. en dat maakt me juist zo onmachtig…

Ik sla niet terug absorbeer elk gevoel ga onderuit en huil Ik sla niet terug ik kan niet winnen Ik val en ik lig stil En wacht Op de wind die gaat waaien En ik graai naar woorden Die verloren zijn gegaan Waardeloos in oren Van anderen Van mensen die jagen En ik maar klagen Dat het anders moet zijn Ik weet het ook niet anders…

nooit was de waarheid ver weg, maar jouw ogen deden mij verdwalen, de weg naar jouw leugens heb ik eindelijk gevonden, dus de waarheid zal ik op jou verhalen.…

Je groeide in mijn buik ik mocht je niet houden en je moest eruit. Dagenlang heb ik gehuild, want ik wou je niet kwijt; geloof me, lief kind, pijn en verdriet is waar ik nu onder lijd. Ik vraag me af hoe je er nu uit zou zien als je nog geleefd had, ik zou je knuffelen en alles geven, mijn schat.…

Bij het ontwaken van de dag ontwaken ook bewuste gedachten die tijdens slaap hun kans af hebben lopen wachten Zodat de werkelijkheid meteen de ogen spert, adem stokt in de keel Het is teveel... teveel dat doordringt tot diep in het hart, hoofd weer laat malen, emoties gaat vertalen in stromend tranendal Pak ik mezelf vast op het randje…

Wie ik ben dat is de vraag. Het antwoord weet bijna niemand. Ik laat mezelf niet zo gauw zien, sta liever aan de zijkant. Met masker veilig bijna eng, omdat ik zelfs mezelf nauwelijks ken. En als ik voor de spiegel sta stel ik mezelf de vraag: ben ik dat waar ik nu naar kijk? Of is dat het masker dat ik draag?…

Broertje lief ben je daar? Met je lange zwarte cape Met je grote zilveren lemmet Met je trieste werk Broertje lief ben je daar? Ik ben zo alleen en verdrietig Wil jij mij in je dode armen nemen? Zodat we de rest van de avond samen kunnen spelen Broertje lief ben je daar? Laat je met haat en verdriet gevulde ogen eens zien Laat je littekens…

Er straalt één ster hoog aan de hemel, Zie ik die dan zie ik jou. Dan weet ik dat je heel dicht bij bent, voel ik weer hoeveel ik van je hou. Al is het nog zo lang geleden jou vergeten doe ik niet. Soms kan ik je horen lachen, het geeft een bijzonder warm gevoel. Ben ik weer even met mijn gedachten zo ongelofelijk dicht bij jou. Dan zeg ik…

Deed ik je pijn zo op een ochtend Toen ik het zei Je was alleen toen ik vertrok En ik reflecteerde De parels verdronken in je ogen Het water waste in een waterval om je heen En droop in emoties rood uit mijn pen…

Het is zo zwaar om je te zien. Om je te horen praten. Het is zwaar om dingen te weten. Over dat je me hebt verlaten. Het is zwaar om slechts te kijken, Zonder het ook te voelen. Het is zo zwaar om niet te zijn: Met jou, van jou. En daar gewoon naast te staan. Zoveel twijfels zijn gevallen. En nieuwe weer op gestaan. Zoveel eerlijkheid…

Tranen van verdriet stroomden over mijn wangen toen het leven haar verliet werd ik alleen maar banger de angst die drijft mij voort de angst om ook te gaan om te verdwijnen door de poort en te huilen naar de maan…

Als het koud en donker is, met sterren aan de hemel. Krijg ik een alleen en bang gevoel. Bang voor alles wat er komen gaat, of wie me bij daglicht weer verlaat. Bang voor koude donkere nachten, waarin ik eenzaam en alleen, om alles wat ik in mijn hart heb, stiekem en heel zachtjes ween.…

Het kind daarbuiten wekt de wereld met getover De avond valt als de warmte woelt Het jonge kalf rent de oever over De lege struiken door de wilde wind gespoeld De dag geschreven, de dichters dragen voor Lang, de dag voorbij, het kind beklimt de hoge heg De zonnekoning kijkt het glazen venster door Op de kale vlakte, de liefde…

Gebroken door pijn, Gecrasht door verdriet, Grote scherven, kortsluiting en veel schade. Het slachtoffer, onschuldig en getekend door littekens. Onherstelbaar! Toch wordt het gelijmd en gereboot. Maar, zoals bij een vaas die opnieuw in elkaar is gepuzzeld, zie je krassen en littekens nog, voor altijd.…

het voelt zo koud als tranen even vloeien en stilte leeft in jou…