Alle inzendingen over afscheid

Een witte roos bloeide op het vale veld, roos van de dood te midden der gewonden een jong gezicht had in zijn laatste nood de vage schaduw van een lach gevonden. "Ik heb het koud" klaagden zijn blauwe lippen zijn weke hand zocht tastend naar een maat ik zag zijn leven met zijn bloed ontglippen en steeds maar liever scheen mij zijn gelaat.…

zo vaak voor de laatste keer gekeken naar de maan voor de laatste keer gedachten aan jouw naam vergeten voor de laatste keer omhoog naar de sterren verder en niet meer omgekeken de laatste keer beleef ik beleef ik jou telkens weer…

weken nog dacht je te gaan en plotsklaps ging het beter taartjes rukten we aan spelletjes werden gedaan je werd bijna een grote eter toch nog meer tijd gegeven misschien plannetjes nog gesmeed al waren ze o zo klein het mocht uiteindelijk toch niet meer zijn het haalde je in, tegen je zin de…

Zij steelt de wind, vliegt verder dan ik dromen kan. Vergeet de tijd, trekt de aarde rond om dan zomaar voor mijn ogen te dansen in het licht van een andere lente.…

Overal waar ik ga, neem ik jouw foto mee. Vastgeklemd in een klein knijpertje. Al vijf jaar zeul ik je zo mee. Je glimlacht op dit fotootje. Dit mag allang niet meer. Een pasfoto moet nu ernstig zijn, dingen veranderen steeds weer. Ik weet waarom je lacht, het was die fotograaf. Zijn hoofd onder een doek, riep hij luid: "Het linkeroor…

je nam je schaduw en verdween tussen bladerloze bomen geduldig maar tevergeefs bleef ik wachten op nieuw groen maar het donker bleef stil toen de tijd het ook niet meer wist besloot ik op zoek naar andere kleuren nieuw licht te zagen het zwart aan jou te laten niettemin mocht het ooit nog eens tot een ontmoeting komen…

Jij zag, de zon kwam op, scheen in de kamer zette alles in een lichte gloed, jij zag, de dag vorderen, de zon verliet de kamer, de warmte achterlatend. Jij zag, de zon langzaam verdwijnen wij keken mee, met jou en de verdwijnende zon. Jij sloot je ogen, na nog eenmaal in de rondte te hebben gekeken, de zon ging onder.…

betoverde luchtbellen bliezen we door de nacht ik keek ze na onwetend zwevend op weg naar een oneindig einde zoekend naar geluk een luchtbel zweeft tot de betovering verbreekt…

Toelichting: Nora Storm is op 65jarige leeftijd overleden. Ze was een begrip in Rotterdam en ver daarbuiten voor haar werk voor mensen die buiten de maatschappij-boot vallen. Ze heeft haar naam eer aangedaan. Ik draag dit korte gedicht op aan die vrouw van weinig woorden, veel daden! Dé Nora Storm is gaan liggen maar het slechte weer…

en wat als de lucht die blauwer dan blauw kan zijn blijft en niet weg gaat als de lust die roder dan rood tegen het weten in kan zijn voelt en blijft dan lief, wat dan als het niet waar is…

Hoe schrijf ik mijn woorden als herinneringen zoveel mooier zijn? Hoe dicht ik mijn zinnen als gevoelens zoveel dieper gaan? Hoe vertel ik anderen nog wat er was zo tussen jou en mij? Maar lieve lief, ik vond nog wat oude woorden van vele jaren terug. Want.... "Ja ik wil" die Lelietjes van Dalen, zo weer voor je halen…

Binnen aardse muren, op de eindige flanken van leven en gedurig verduren, valt de avond over de dag zonder morgenlicht. Een onbewogen stuiptrekking tart het laatste beter weten. Een gelaten vertwijfeling ten hemel gericht. De handen ineengevouwen tot een onafwendbaar lot.…

de subtiele verwijdering het doelloos staren de eenzame mijmering het verlies van jaren de gesmoorde vragen het berustend gelach de vlinderloze magen het gebaar ten gedag de zinloze kus het zwijgend bewijs de laatste bus einde reis…

het land verlaten vreemde ogen staren in de eeuwigheid die wij langzaam aan verliezen het gevecht om de geest is laveloos tempeliers bewaken de rots vol trots bedwelmende roes glas rood bloed het weet je te vangen zonder handen te klappen zelfs geen één geluid gaat boven bidden uit zoekt duisternis in lak zakt altijd richting zwaartekracht…

Raar Al bijna 38 jaar ben jij mijn broer En we weten nog steeds niet hoe het moet gewoon goed met elkaar omgaan er is altijd wel iets waardoor ik - of jij- door dreig(t) te slaan de pijn van de 38 jaar golft in mijn lijf het gezin was verward wij toen en nu ook ik hou me groot maar ik voel me zo klein in leven allebei maar wensen…

In lange rij achter je kist geen mens die drie dagen geleden wist dat hij vandaag hier lopen zou zò diep bedroefd "t is koud en kort de plechtigheid dan denk ik met verbittering van nu af aan ben jij, Herinnering…

vergeef de zondaar die je aanstaart vanuit een ver verleden een ontmoeting als messteken in hart en buik draait het leven zijn rondjes vallen diep..... verstild de scherven in de tijd…

zo ver van de dag de eindeloze uren voel jij mij verder dan meer zo ver van hier herken jij mij mijn hart in dat van jou we dromen een ster en vergeten…

strooi ik klaprozen zaad overheen het verlaten strand opdat zij door de wind worden gedragen en bloeien zullen in de duinen in de pan van het hart als twee-eiige tweeling verbonden in de beweging van eb en vloed tussen de zon en de maan in het heelal zo verborgen een sterrenval gelijk dat ik wens de dromen naar mijn werkelijkheid te…

En menigeen en een en een Van homogeen naar molensteen Eerst vrij en blij dan zij aan zij Een eendenei en weer een ei en Dan nog een en dan alleen Van luchtkasteel naar groen en geel Van zielsveel naar pikhouweel Meestentijd steeds weer strijd Van sluitertijd naar eenzaamheid Machtssystemen afscheidnemen Van lief naar leed naar hartenkreet…

ik zag je glans wegdrijven op het zanderig water, ook je trots want je hemelde het blauw naar grijs aan jouw voeten schuifelt nog wat hoop in de gedaante van rot hout, maar je poort blijft voor eeuwig gesloten onklaar gemaakt en ingehaald door de tijd jouw kleur zonder vernis maakt je elk seizoen doffer het lijkt of onze sporen…

Vandaag heb ik mijn soulmate virtueel ter aarde besteld, het voelde alsof deze zachte lenteregen jouw afscheidsrede heeft geschreven ik vraag me af of jouw lippen die mij zo vaak hebben beroerd mijn naam nog kunnen spellen of ben ik al vergeten in die massa waarvan je denkt dat die al jouw wensen voedt nu ik weet dat ik je hand…

Het moet nacht zijn. Ik moet de bloembollen niet zien met mijn ogen. Ik ga de bolletjes planten diep in de aarde. Alleen zand en ik en de sterren eromheen. Ik ben een klein en weerloos schepsel. Ik plant mijn sieruien. Ik wil ze alleen maar voelen. Ik kan ze alleen maar nog voelen. Ik heb geen licht meer in mijn ogen. Alles is hier zo donker…

(voor Mirjam) Je bent bij me weggelopen en ik heb als een zwaargewond dier nog de plekken bezocht, die me aan jou herinnerden, gesnuffeld, geschonken, geheeld. Maar nu loop ik bij jou weg, het is meer dan genoeg geweest, in korte tijd mijn leven op de kop en emoties die me bijna gek maakten. Bijna, want ik ken nu het tegengif. Weet nu…

Ik huil van blijdschap en toch iets overschaduwt mijn gezicht ik zeg ik moet je iets vertellen hou me vast en luister lief mijn tijd is nu gekomen nu moet je mij dus laten gaan wees moedig liefste, laat je hart je leiden zoals ik dat altijd heb gedaan. Een week van liefde was ons nog gegeven van samensmelten, overvloeien in elkaar we verlegden…

De wind ligt stil, zonder te verhalen De tijd verstrijkt, de uren worden dagen weken, maanden, die overgaan in jaren zwarte nachten, nare dromen gevuld met pijn, verdriet, vervlogen hoop zou ik hem ooit nog zien? Het is nacht ik richt mijn blik naar boven daar aan de hemel staat een volle maan een vage stip komt dichterbij dan vlieg je door…

Dan onverwacht verhaalt de wind met hunkerend gefluisterd in mijn oor ik hoor jouw stem, vol van verlangen hij zegt: ik ben je nooit vergeten liefste, laat me weten hoe sta je er nu voor. Jouw stem gedragen door de wind streelt liefdevol mijn wang speelt met mijn haren ik ben niet bang weet toch dat jij het bent. De wind keert om haastig…

Wat vlieg je mooi, mijn allerliefste sterk en krachtig, met vleugels van satijn ik slaak een diepe zucht hemels waren onze dromen en denk: het is niet anders het mocht nog niet zo zijn. Dan glijdt een schaduw over mijn gezicht wanneer jij overvliegt, de allerlaatste keer een traan ontmoet het ochtendlicht je bent vertrokken, ik kijk je na…

Zo lang al, stil, o zo geduldig wachtte jij steeds maar weer op mij zei: lief ik hou van je reis met me mee naar verre landen maar diep van binnen wist je ze is nog niet zo vrij nog niet bij machte van zichzelf te houden gebrek aan zelfvertrouwen maakt haar vleugellam. Lief, wacht niet langer, je zou je vleugels branden wees sterk, wees…

Vroeg in de morgen, de zon staat aan de horizon een roze gloed verwarmt teder onze harten. Ik houd je stevig vast met beide handen mijn vastberaden blik; het doet jouw ogen branden het moet zo zijn, zeg ik jij mag door mij niet stranden. Heb veel van je geleerd mijn vriend, mijn trots, rots in de branding de zin van mijn bestaan maar…