Alle inzendingen over afscheid

Met felle tegenzin ben ik bij je, enkele uren per nacht Misschien ben je toch goed voor me, wel ben je vast niet zacht. Je heftige rode kleur haat ik hartsgrondig, pijn en verdriet We moeten nog wat samen blijven, lang, ik hoop het niet. Je slaapt ook niet in een slaapkamer, dat hebben we dan gemeen We rusten waar dat kan, met volle zin, oh…

Soms Soms is het donker om mij heen, soms is er geen of slechts wazig licht, is het mistig. Soms weet ik niet waarheen is er geen ander weg waar loopt dit heen? Soms ben ik angstig, ben ik moe leun even op zij leg mijn hoofd rustend neer. Soms zie ik - weet ik wat - niet meer, ben ik alleen maar moe. Soms is er toch weer hoop en zie ik licht…

Vader! zo gaaft Gij 'k Dank er U voor, Aan mijne bede Heerlijk gehoor. Wat hij toen uitte, 't Klonk mij zo zoet; Naklinken blijft het In mijn gemoed. Hoe hij bij 't heengaan Worstelde en streed En niets kon zeggen,…

Ik ben er voor je, mijn liefste Ik kan je verdriet niet voelen Ik kan je verdriet niet dragen Als ik dat kon zou ik het je afnemen Zodat jij even kon rusten Even aan jezelf denken, even niets. Ik kan je wel steunen Je een luisterend oor geven Een moment van stilte Om aan hem te denken En even stil te staan bij de mooie herinneringen…

Waarom is het leven zoals het leven is Waarom is het verdriet zo groot bij een gemis Zoveel verdiet kan een mens toch niet aan Waarom gebeuren er dingen die je niet kan sturen Waarom gaan er mensen bij je vandaan Is er een plek waar ik je kan vinden Is er een teken die ik moet weten Is er een weg die ik kan volgen Om je weer thuis…

je hangt hier, stil er is niemand die jou opzij schuift en nog kijken wil geplooid voor het venster maar wie wenst er te kijken door glas naar wat er niet meer was je mocht er zijn…

ogen kijken luisteren ogen voelen ogen zien alles en soms het einde dichterbij ik zie jou luister naar jou voel jou en kijk naar jouw einde te snel zo dichtbij…

Vandaag is er een jubileum Want papa is al even dood Al 12,5 jaar Tien jaar geleden geloofde ik het niet Nu besef ik het Het is waar En nu pas zie ik in Wat hij werkelijk is Geen goede vader Een leugenaar, een egoïst Dat is wat jij was, pap En dat zul je altijd zijn Je beseft namelijk niet Wat je mij hebt aangedaan Zo ontzettend veel…

Deze woorden die ik voor jou schreef al wat van ons overbleef laat ik achter in de aarde aan de voet van de boom die onze namen uit liefde bewaarde hij neemt ze op en het nog onbeschreven blad draagt dit afscheid waardig omgeven door een gouden gloed laat het langzaam los een laatste ritselende groet ademt zacht tussen de…

Toen jij werd geboren het ging allemaal veel te snel Had jij het al verloren Goed doordacht, dat wel Je was nog veel te klein Maar 26 weken Toch hielden we al van je Terwijl wij naar je keken Wat er toen gebeurde ’t Ging allemaal zo vlug En toen ik om je treurde Kwam jij niet meer terug Nooit heb ik afscheid kunnen nemen Daarvoor…

Samen met jou, had ik alles wat ik wou Samen met jou, was ik een gelukkig mens Samen met jou, was de lucht altijd helder blauw Samen met jou, had ik niks meer nodig, zelfs geen wens Toen werd je ziek en stond je ineens te koop De dag dat je weg moest kwam veel te snel Ik was zo boos en verdrietig, maar ik hield hoop Ooit zou ik je weer terugzien…

Dag zeggen, kost moeite, adieu zeggen, doet zeer Afscheid nemen van wat was, is elke keer Een crime Zwaaien kost moeite, lachen nog meer Omdraaien en weglopen, deed nooit eerder zo’n zeer Als nu.…

Nieuwe computer weemoed oude postjes dagboek afscheid het wordt tijd maar die allereerste groet bedolven onder honderden die blijft dag Monique schrijft mijn vader…

Er stond daar eens een schone bloem Helemaal verdoken Ik vroeg ze toen "Gij schone bloem, Waarom hebt g'u weggestoken?" Die schone bloem rechtte haar hoofd En keek me treurig aan Ze zei "Wie me liefde heeft beloofd, Is van me weggegaan." Ik zei "M'n bloempje, leef en lach, Heft uw hoofdje met gemak." En ze aanschouwde nog slechts…

morgen roept oktober rond de ochtend kleuren nachten valer eenzaam, gestorven in dat loze uur van wachten vanuit het oosten raast de herfst al eender met een open dag de blik door het raam verraadt herkenning en gespitste oren vangen reeds de oude roep uit vroeggeboren nevels overal waar afscheid blaast leg ik rode bladeren neer…

Alsof de regen met ons meeging, alsof de zon verdween, alsof er niets meer mooi was, je ging en deed dat alleen, terwijl: de zon daar achterbleef, de warmte eveneens, een rilling loopt over mijn rug, omdat, de regen met ons meeging de zon vergat te schijnen, zo liet jij ons achter door simpelweg te verdwijnen,…

Een envelop die heeft gestreden. Vier jaar lang. Dag in, dag uit. Alle seizoenen heeft doorstaan en anderen enveloppen heeft zien sneuvelen. Herinneringen heeft ontvangen en doorgestuurd. Regen druppels en zonneschijn die de envelop deed verkleuren van zijn originele kleur, maar niet van zijn context. Maar nu is het tijd om een nieuw envelop…

ze kijkt en ziet haar weggegeven hart dat voorbij vliegt donkerpaars bijna zwart door de overvloed van verdriet ze zwaait dag lief hart het ga je goed ik laat je gaan tot waar de hemel gaat waar jij nu staat laat je zelf binnen ga dan ga nu opnieuw beginnen herinner mij zonder smart en open je open je hart…

de dood maakt witte letters in het zwart en gelezen bij het laatste beetje licht schrijf ik in het kort dit dicht * achter gesloten deuren tatoeëert mijn hart de namen van mijn naasten, het gemis schreit het leven vaarwel, de laatste klant, 'k zal me moeten haasten geen lijnen meer om in te kleuren slechts wat witte en roze linten…

Ach wat haat ik liefde verpakt in tijd kussen met de smaak van afscheid…

vanaf een grote hoogte kijk ik het leven aan, de dood van de oude dame is slechts een wond die sluit haar gezicht lijkt vertrapt maar is slechts een bladzijde uit een oud geschrift, geen doctorale betekenissen of een afdruk van de grijns die haar heeft verstikt de dood maakt hindernissen en spreekt van binnen uit bemoeienissen die streelden…

zij was stil dacht na, zo diep over ver het voelde als kil doch de ogen traanden vaak in het licht van een ster een eeuwigheid later was ik er zelf daar, aan het warme water mijn stem trilde het was waar hier zag ik nog haar voetstappen in het zand ruiste nog de bries door het losse zwarte haar verliefd dwalend over het strand…

Je bent er nog niet klaar voor. Je wilt het nog niet. Maar je moet, je hebt geen keus. Het zwaar, je moet je er doorheen slaan. De een is daar beter in als de andere. Sommige mensen kunnen het niet. Die vinden niet de kracht om door te gaan. Die liggen dagen lang in bed te huilen. Maar dan is het ineens over. Je tranen zijn op. Je moet accepteren…

Mijn Oma. Mijn oma en ik. Nooit meer samen zijn. Nooit meer elkaar vastpakken op momenten wanneer je dat juist nodig hebt. Nooit meer samen lachen. Nooit meer samen huilen. Maar waarom moest je van ons heengaan? Terwijl we nog zoveel dingen moesten doen. Maar dat kan nu niet meer. Iedere dag is een nieuwe dag. Een nieuwe dag is weer een dag…

Als een vader pakte je bezorgd mijn hand beet om de straat over te steken De heerlijkste gerechtjes bereidde je, ik moest goed eten. Samen op de sofa, een plaid over mijn benen voor de knusheid Gekunsteld mijn liefste Cd spelend, om de gezelligheid. Die warmte, tederheid en geborgenheid De bekommering om mijn gezondheid. De zalige knuffel…

"Schepen vergaan maar... niet jij..." zegt zij, vragend, dwingend, vastklampend.. aan mijn zij. Ze droomde dat ik haar liet gaan haar redde... en mijzelf liet vergaan.... Angstige jonge ogen kijken mij aan.. dwingend..., mam, ga niet bij mij vandaan. Ik hou haar stevig vast een vermoeide en een zo jonge geest, zij, nog zo enthousiast. Ik zie…

Hoe hij daar zat in de kamer die zijn huis werd ongelukkig uitzichtloos dood wilde en niet los kon laten soms nog begreep maar zich niet begrepen voelde gaat het wat beter? vroeg men aan mij die wist en niet kon helpen zih afvroeg hoe lang nog voor hem, voor mij voor ons allemaal op 6 Oktober was het voorbij!…

Een klein kind werd het leven niet gegund het verdween als een bliksemschicht tussen de wolken dit is boven alle werkelijkheid gestegen het bracht mij tot een wankel denken voor altijd de ogen gesloten schaamteloos de stilte bevuild…

Toen ik naar de hemel ging, heb ik, met 'n kosmisch kiezeltje, onze namen op de achterkant van de maan geschreven In de hoop dat jij het later, heel veel later, het zult lezen…

In de wachtkamer van het leven na dit leven zitten zij aan zij de anti's en de pro's ze zien elkaar niet eens ook horen is hen niet gegeven zij zijn gericht op verder leven alle emotie viel reeds weg het overgaan naar het eeuwig leven geschiedt in stilte…