Alle inzendingen over overlijden

Iedereen gaat eens dood Dat is zeker Maar wat dan? Is er een soort brug? Waar je overheen loopt Tijdens je sterven En dan je vleugels spreidt Net als een vogel En vliegt dan naar de zon, Waar de wolken op je wachten… Of bestaat er een wegwijzer? ‘Hemel’, ‘Hel’? Zijn we misschien net als blaadjes? Vallen van de boom Verteren…

Daar lig je in je eentje zie je kleine tere handje Met een zachtgeel eendje daar in je mooie mandje Klein mooi lief mannetje was maar bij ons gebleven Ons klein maar groot geluk duurde maar heel even.... Daar lig je in je eentje zo kwetsbaar en zo klein Mijn schatje mijn kindje in mijn hart zal je zijn Klein mooi lief mannetje ik…

We liepen over de lange Calle Marbella, rechts de arena, schitterend in de zon. We waren bij Pepé geweest in Campana, tinto gedronken, voordat de siësta begon. Wat praten met Alfonso en Amador, in onze handen- en voetentaal. Maar jij wilde weg en wist niet waarvoor, of we naar ons huis terug konden gaan. Je liep traag nadenkend pas voor…

Een lege plek, een groot gemis, Een fijne herinnering is al wat er nog is. Waar ben je nu, vraag ik me af. Ik voel nog die liefde die jij mij gaf. Jou te kennen vond ik heel fijn, je los te laten dat doet pijn. Ik zal je missen in dit leven, en altijd om je blijven geven.…

Wars van uiterlijk vertoon van verering anders dan de god in ons allen is de volkse straatpater voor intellectuelen heen gegaan Vaak stond hij ooit in de kroeg ineens naast of pal voor me op momenten van stilte doorboorden zijn ogen mijn wankel bestaan nimmer sprak hij me aan Ik durfde niet over zijn brug die toch los stond van de…

Je staat niet meer naast me Je zit niet meer bij me Je ligt niet meer achter me Je loopt niet meer voor me Maar toch ben je er nog Nee, je bent niet dood Je leeft verder in mij Ik kan je zien zonder te kijken Ik kan je horen zonder te luisteren Ik kan met je praten zonder te spreken Ik kan je voelen zonder je aan te raken Nee, je bent…

Overmand door onvoorstelbaar verdriet maar daarnaast van grote trots vervuld voor het mooie meissie dat ons verliet, nog door de moederschoot omhuld. Je kwam geruisloos in ons leven, beide oogjes toe. We wilden jou zo graag de wereld laten zien. 't Was alsof je sliep, als was je enkel moe helemaal gaaf en volmaakt bovendien. Wat rest…

Terwijl de minuscule miertjes zachtjes krioelend door de poreuze pudding van takjes en blaadjes kropen was er even ruimte even een moment van stilte die geen plaats kent op het kleurenpalet, of toch? Het is allemaal niet meer duidelijk ambivalentie neemt de overhand paniek slaat toe de vuurrode bank dreigt te verkleuren onder de omineuze…

Onbekommerd leek het leven tot die dag Dood je wist niet hoe het voelde Je wist niet wat het met je deed Maar nu, als je hen mist die je zo dierbaar waren Nu weet je wat pijn is Nu weet je pas wat je mist Maar ook wat je gehad hebt en er niet meer is Grijs en grauw vaker dan ooit Stil verdriet, met niemand te delen We zijn met zovelen en…

het doek is gevallen zijn muziek, uitgespeeld de laatste adem een ingedrukte toets blijft onaangeroerd de zaal, in stilte © avriends - 2008…

God plukte de roos rozerood als ze was wiegelde ze broos op haar jonge steel priegelde een heel subtiele vlindertong het stuifmeel uit haar ziel rozerood als ze was de moedertak brak - ontzet heeft God recht op een boeket…

Tim Zwaan 1957-2008 Een berichtje in de krant Iemand is overleden Hoe mooi wordt er geschreven Zo precies Het raakt me Ik wil ook zo beschreven Later wil ik ook zijn geweest Zo ongeveer Kijk ik verder dan dit doel Dan is het ook voor mij voorbij Als ik er ben Ongeveer daar Ik neem er een voorbeeld aan Je zal zeker goed zijn…

Kijkend naar jouw stille handen grijp ik naar het ogenblik. In het besef dat hier de wanden meer weten van je pijn dan ik. Handen die verkrampt als vuisten vochten tegen felle pijn. Maar nu in een deemoedig luistren voor eeuwig nu gevouwen zijn.…

Mijn handen hebben zacht de jouwe aangeraakt en ik vond vol verwondering herkenning in het hart alsof de leegte slechts gewacht had op jouw naam ik rende schreeuwend over naakte toppen radeloos je adem na die nevelde langs zuchten wind in mijn gevoel stormde de echo van jouw leven blind heb ik gezocht naar licht achter je neergeslagen…

hoe kan een woord de weg naar het leven volgen wanneer een kind de nacht ingaat hulpeloos achter het enige raam van eeuwigheid waarin alles verdwijnt en aan de wind wordt toevertrouwd hoe kan hij het doodgaan begrijpen als de dag nog maar nauwelijks heeft ademgehaald zijn ogen nog nooit het licht hebben gevangen of een vlinder…

Af en toe beroer ik haar krachteloze hand, bestudeer het reeds ingevallen gezicht, alsof ik nooit eerder de gelegenheid, of net zo als nu de moed heb gehad om vertederd over haar haren te strijken, terwijl haar neus steeds spitser en het topje daarvan steeds witter wordt, en mijn ogen zich vullen met tranen vanwege alles wat ik niet heb gedaan…

Een schone dodendroom heb ik gedroomd: Diep onder marmerblank en bloemgeboomt, Sliep kalm en koel mijn moegemarteld lijf. Toen zag mijn ziel, vanuit haar blauw verblijf, Een meisjesgroep in klederen leliewit. En éen maagd, blond met vliegend haar, zei dit: - ‘Zij die daar rust gaf liedren ons, in ruil Willen wij winden rozen rond haar zuil.…

Niets wist ik toen wij elkaar spraken. We hadden lol en ontroering om de woorden. Niets wist ik van ziekte of jouw naderende dood. Mijn hoofd wil het niet geloven. Ik sluit mijn ogen en mijn handen hou ik voor mijn oren. Het is helemaal niet waar en ik wil er niets van horen.…

verlost van vragen verlost van pijn verlost van dagen die verschrikkelijk voor je zijn de dingen die je niet meer zag de eigenschappen van je die ik zo graag mag nooit nooit meer zullen we ze zien nooit meer de gezelligheid die je bracht zo ineens gelachen en geleefd een vriend die nooit vergeten zal worden een vriend voor altijd…

Ze verwelkt Langzaam maar zeker Ze probeert zichzelf te redden Met water uit een beker Maar tevergeefs Ze verdort Verliest haar mooie buitenste laag ‘elle est morte’…

Aan het einde van het pad tussen bloeiende bloemen en verdorde bomen ligt het einde.…

Vorige week zei je nog tegen mij: Kom op en wees eens blij. Maar nu zeg je niks meer. Je bent niks meer dan een lijf. Een lijf dat stil ligt. Ik mis je en ik zal je blijven missen wat er ook gebeurt. Ik zal aan de leuke dingen denken aan de slechte en aan de verdrietige. Maar onthoud dat ik je nooit zal vergeten!…

Mijn ogen staren door schemerluchten Waarin ik soms vaag iets zie wat zwak beweegt Men zegt, de Here neemt en de Here geeft Met betraande ogen hoor ik jouw zuchten Hoelang nog duurt dit wachten en waarop Het zou voorbij en over moeten zijn Rust, rust, zachte stilte en voorbij de pijn Voor de morgen hoop ik dat alles stopt Ik wil weer verder…

Altijd zeiden we gekscherend, we worden samen oud, misschien zelfs wel honderd maal twee lachen dat we deden, we zouden de wereld wel eventjes op zijn kop zetten. De wereld staat op zijn kop, nu want daar lig je dan stil koud, mager, uitgevochten, dood. De afspraak geldt niet meer, samen honderd worden, samen oud worden,…

de kist gedragen zes mannen, eenstemmig zwart een laatste woord nimmer meer over de lippen je bent weg en je kinderen kwijt een ex zwelgt in verdriet maar wel te laat ik lig hier lekker en overmorgen ook laat mij nu maar met rust…

Zon ga weg met je stekende stralen Zon ga weg met je oogpijnlijke licht Zon ga weg met je walgelijke warmte Zon ga weg met je zomerse zotheid Zon ga weg met je verdomde vrolijkheid Laat mij in mijn zwartheid en mijn leegte en pijn Ze is pas dood JIJ hoort er niet te zijn!…

Ik wist het, maar kon je niet zeggen dat je onverwachts op reis moest een dief in het holst van de nacht me achterliet met te veel vragen Heb je niet meer kunnen vertellen hoe ik me met je verbonden heb in gedeelde tijd voor je zo verdunde je huid steeds witter werd Je ging als een luchtvaartballon dreef weg omhoog in de lucht zonder geluid…

ik zie nog hoe je altijd noodgedwongen in zijn schaduw liep - hij was zo'n grote man - en hoe hij dan weer jou steeds opnieuw in het zonnetje zette - hij was zo'n warme man - hoe groot is nu die lege plaats naast je niet enkel pijn en eenzaamheid maar vol herinneringen hij was in dit leven zoveel mensen tegelijk dat zijn afwezigheid…

Leven is leven en ontmoeten samenzijn verheugen wenen Dood is stilletjes verdwijnen laat harten zomaar verstenen Ik denk aan jou en glimlach zo lief en zo trouw als je was De warmte die je me schonk blond haar doorzichtig als glas Dood is dood en plots verlaten niet meer kunnen aanraken strelen Voorbij alles wat vrij kan ademen gedachten…

Als ik het verdomme had geweten dat je morgen niet meer zou leven Dan was gisteren voor jou en mij om je te koesteren warmte te geven Als ik het verdomme had geweten dat je er plots niet meer zou zijn Dan was gisteren voor jou en mij want onze vriendschap was zo fijn Als ik het verdomme had geweten dat jouw leven zomaar zou staken Dan…