Alle inzendingen over eenzaamheid

Mijn benen willen niet meer mee en mijn handen beven. Heb geduld met mij, jullie wereld is zo snel. Mijn oren zijn verzwakt en doof van het lawaai. Spreek niet te zacht als je met mij praat. Mijn ogen zijn niet meer zo helder, ik zie niet alles meer. Wees niet boos als ik mors, of ergens iets omgooi. Ik heb nooit de kans gehad om te studeren…

Het is donker Slechts hier en daar een licht Het einde van een lange nacht nog niet in zicht...…

Heej, waar ben je nou? Je zou er toch af en toe eens voor me zijn? Heej, waarom is je hand er niet nu ik ‘m nodig heb? Heej, ik reikte mijn hand toch ook naar jou? Heej, ik heb jouw hand toch ook genomen en bij me gewarmd? Heej, mijn dak lekt, het regent en ik heb zo’n kou. Heej, waar ben je nou?…

ik leg mijn vleugels stil; het praten, moe, verzwijgt de lage vlucht naar rouw de appelboom, vol van schaduw, schudt druppels op de nacht wanneer mijn huid, nog wit omrand, bogen vouwt omheen de tijd ik zie jouw naam in het gras geschreven hoe bladeren vallen, bruin en rood mijn stem kent slechts het schreeuwen, zwart,…

eenzaamheid eenzaamheid is dat ene lege plekje in je hart waar nog best iemand in past.... januari 2007…

Haar gezicht is haar ongeluk van oude tranen die beginnen en hoopvolle woorden die volgen waar ze liefde zoekt en elke nieuwe leugenaar haar vindt en alleen haar eenzaamheid verwarmen zal.…

de afwezige man zit er verloren bij, maar er is niemand die hem mist pas als hij zichzelf vergeet ziet men hem eindelijk staan in de ochtendkrant…

2 tassen in haar hand de trein staat klaar ze draait zich om zegt ik moet gaan een traan op haar wang ze verstopt zich in haar kraag ze loopt van me weg een leeg gevoel in mijn maag haar trein vertrekt want hij moet gaan ik kijk hem na blijf te lang staan Kijk naar de grond weg van het perron ik pak mijn fiets draai nog…

nachten wachten op de dag stilte in een huid van ondoordringbaar stof afgewend kruipt traag een vage angst naar later als water likkend oevers van het onbekende…

Een traagheid, moeheid Zondagsdralen - wat nu gedaan? De maaltijd voorbereiden, of luisteren naar Bach of Brahms? Of nu maar ophouden met bestaan? Geluiden van activiteiten als een wanhopig manifest Gestoord contact kan toch hersteld? Maar in het diepst van alle weten knaagt stille pijn: Hoe dun, hoe lang hoe teer, hoe sterk is elke…

Ik loop voorbij, Afkeurende blikken. Zie ze wel kijken, Die stommeriken. Maar wat kan ik er aan doen, Dat ik anders ben dan hen? Ze moeten niet zo zeuren, Ik ben wie ik ben. Minachtende blikken naar mij, Men lacht me uit. Mensen kunnen zeggen wat ze vinden, Het maakt me allemaal niks meer uit. Ik wist dat het ging komen, Geroddel…

Een oude vrouw wiegt zich in haar schommelstoel Ze staart in het niets met starre ogen roodomrand Nog langer leven dient voor haar geen enkel doel Een rozenkrans glijdt door haar hand Graag wil ze verhuizen naar het hemelrijk Veel van haar geliefden zijn daar reeds beland Zachtjes bidt ze, oh God, sta toe dat ik spoedig bezwijk En de rozenkrans…

Donkere wolken verdrinkend in de rivier ogen eenzaamheid…

Hoe is het met jou? Goed, en met jou? Met mij gaat het goed. Zonder verder iets te zeggen ga ik weer heen. Alleen, maar goed.…

In het donker van mijn verleden ben ik een schim en geef ik je mijn geschreven dromen wanneer je me volgt zoals ik beweeg en schaduwen tel die mijn dood nog eenzamer zullen maken. Zonder jou die naar me kijkt en weet dat je me nooit met woorden van liefde en hoop zult terugvinden.…

een kakkerlak proeft het vermolmde hout, woont tussen muffe splinters, weigert zijn sterke schild te buigen, en reikt naar gezeefd, groenig licht met zijn lange sprieten, verlangt de verf is afgebladderd, roestige vlekken verraden gebrekkig onderhoud, een scherpe geur doordesemt dit oude, verlaten huis en besmeurt het behang met groezelige…

Ik ben verdwaald... verdwaald in mijn verdriet Op zoek naar de idealen van mijn dromen. Ik doorsta een lange reis en ben onderweg een grote spiegel tegengekomen. Ik heb mezelf bekeken me met vroeger vergeleken Ik ben niet meer wie ik was ben een ander geworden.…

Verdragen wat ik vraag van de dag die begint als het licht weer beloftes tekent op mijn ogen en mijn vingers alleen aanraken wat ik niet verzin of weggeef aan wie mij ziet en niet met vragende ogen vernedert.…

Winter is het in zijn hoofd de hele zomer lang nevelflarden blokkeren de warmte van haar zon zijn helderheid van denken dagen alweer korter lijken nog steeds eindeloos nauwelijks lichter dan de schaduw van de nacht…

God verlaten staar ik in de duister door mijn natte tranen heen. Koud schijnen de heldere sterren, zo eenzaam en alleen. De kille wind waait door mijn haar, mijn vragen onbeantwoord. Waar zoek ik toch naar?…

De stoeptegels dansen onder mijn voeten, Groot gevaar! Ik wil verder, Harder, Maar de stoeptegels trekken omlaag. Geen weg verder, Geen weg terug. Ik word naar beneden geslokt, Naar het diepe duister, Geen uitgang, Geen ingang meer nadat de tegels zich sluiten. Een triest gevoel, Een diep verlangen. Naar die mooie dingen van buiten. Nu…

Hoop doet pijn. Geloven in iets wat niet waar kan zijn. Hoop is vals. En ik wist dat ik gelijk had. Nee, een glimlach hoeft niet. De zon komt niet meer op. Ik weet ook dat je het niet meer hield, dus gaf je maar gewoon op. Hoop is een illusie. Het maakt alleen maar dingen kapot. Het is een transfusie van de sleutel naar het verkeerde…

alsof de weg naar maandag dwars door de sahara loopt leeg, droog en eindeloos terwijl de drukte van de zomerdag iedereen naar buiten jaagt zoveel te zien, zoveel te doen blijven onwillige benen stram de houten luiken sluiten elk teken van leven buiten…

een kussen gedrenkt in tranen geurend naar verfrissend vocht dat als een vleugje adem een weg naar haar geheugen zocht…

zie de zwerver lopen zijn achterzak puilt uit dicht propvol brieven sinds ooit misschien wie weet thuis nog meegedragen nooit gelezen hoewel ze zeggen eenzaam stoot af en gooit ze weg vanwege personen en adressen die er nog wel zijn zijn hoofd kent hun bressen misschien zelfs knopen van moeders in zijn oren hij wil ze kwijt…

er zijn nog ochtenden waarop ik een goeie morgen rondstrooi met de losse pols de echo gooit een klank terug ik herken hem niet hij kaatst langs het plafond stoort de spaarlamp…

ze staart naar mijn ogen aldoor als ik niet kijk glimlacht een heel verhaal gaat op in de verbeelding die opnieuw geboren lijkt wat tekent mijn mond die blijkbaar een verleden verraadt zij aait de hond die haar achterlaat met een lege schoot en keert in haar wereld terug hij die zij verwacht is vroegtijdig uitgeloot de pijn…

ze valt ze voelt hoe ze valt wel duizend verhalen diep valt ze ze glijdt ze voelt hoe ze glijdt langs gladde wanden van taal glijdt ze hij zwijgt ze voelt hoe hij zwijgt over verhalen in duizend talen zwijgt hij…

In het wetend licht zou ik mezelf niet ontdekken of een schaduw kunnen geven die elke leugen bedekt en mij weer laat zien waarom ik mijn ogen wel dromen maar geen verlossing gun.…

Is die onrust misschien… Wat zou het kunnen zijn? Dat ik niemand in m’n armen heb? Dat ik me voorstel dat ik iemand in ’n armen heb? Iemand die ik niet eens ken, iemand die ik me slechts voorstel? Iemand van zo lang geleden dat ik niet eens meer weet hoe het was om haar in m’n armen te hebben? Is m’n angst groter nu er niemand is die…