Alle inzendingen over afscheid

Wanneer de maan zijn plaats inneemt moeiteloos, de zon verdringt Sta ik stil in het schijnsel van mijn schaduw beweeg ik niet stokt mijn adem in de wind Wanneer de sterren hun licht doven en niets nog betekenis heeft zweef jij in mijn gedachten ongrijpbaar als altijd Jouw stempel ligt op de spullen die jouw aanwezigheid verhullen…

als bladeren aan de bomen zo zeg ik jou gedag stuur je wolken vol met dromen die je eerder nog niet zag laat me je groeten middels zonlicht of een regenboog misschien door dit geschreven gedicht of tot een ooit weerzien tot dan…

Ouden die moe zijn Niets meer te zoeken hebben Ze zijn gaan slapen…

Spetterliefde, die, als vulkaan, eilanden vol spuwt en denderend van warmte haar handen streelt. Het is niet dat ik dromen wil, ongeacht de gevolgen. Ik wil dromen enkel als de wolken, koel en grijs, rustig blijven hangen in mijn wenkbrauwen. Even kijk ik maar naar boven en zie daar: de liefde die ik had en liet gaan. De koffers…

Ik heb je niet alleen gelaten misschien heb je 't zo gevoeld, maar hetgeen ik uitte was altijd goed bedoeld. Ik wilde je even doen vergeten je angsten en je pijn even praten over andere dingen even lachen, samen zijn... Ik vond het fijn met je te praten over de loop van het proces over het leven dat je achter liet dat je zag als een les…

de warmte valt schijnend uit de nacht de ochtend daagt uit want de zon is er weer maar keer op keer struikelt zij over de drempel van de zee de kim stoomt haar klaar de dag is gedaan…

mensen weenden luid om de man die hen verliet maar het ergst van alles: ze hadden verdriet om iets dat niet bestond de man die zij zo diep aanbaden was het kind dat al die tijd verstoppertje had gespeeld…

Een leeg perron, een koude wind, en ik moet plassen. Jubel-weer, regenbui en tegels die wippen in het zand. Een stem roept, iets over tien minuten, en mijn voeten draaien als kompas weer naar jouw kant. Kaasbroodje, kaasbroodje, honger heb ik niet. Maar sherry en lusten, lief, maken mij als het perron zo leeg.…

ik heb het ik wil het niet ik ben bijna dood hoe kan ik dit verhelpen mijn leven staat op stelten…

De troost bij het haardvuur is voorbij, zoals de warmte van je soepele lichaam ver van mijn koude lichaam spookt, je zwarte lokken lijken op de manen van mijn paard. Verslagen gaan we weer de harde struikelwegen van eenzaamheid en liters Chardonnay uit Chili. Vanuit mijn diepste innerlijk groeit gegarandeerd nog eens de droom van de verbitterde…

Met knoop in de maag open ik de deur naar de kamer met bekende ziekenhuisgeur Onder het frisse witte laken lig jij heel vredig in ‘t zonlicht op je zij Rustige adem, blosjes in je gezicht omdat zojuist iets je hevige pijn heeft verlicht Voorzichtig streel ik je broze grijze haren, en hoop dat je mijn bijzijn toch iets kunt ontwaren Ik kus…

Mama, je staat op punt ons te verlaten Je ondergaat je lot erg gelaten. Het worden harde noten om te kraken Niets zal nog hetzelfde smaken. Samen, slaan we ons erdoor, dat deden we steeds In mijn hart ' blijf ' je eeuwig leven, we kennen geen vrees.…

druppels druppels vol water van tranen van verdriet om het verlies van iets dat niet is en niet was niet nu niet later vloeien terug in stromen van tranen vol water in druppels druppels van geluk…

De rozengeur in de maan Blijft voor altijd in je ogen bestaan Er is een herinnering Die doet veel pijn het gevoel dat zomaar wegging maar het moest zo zijn Ik was niet blij met het pad dat jij koos Maar als ik jou in mijn gedachten zie zie ik een roos…

weg vallen steeds dieper wakker zeker nog niet de zon zakt langzaam weg achter het veld waar geen stem nog horen kan sluw is die wereld compleet is geen verhaal zoek niet niet zoek rond die ogen nat de lippen verder vergeten lachen heeft geen geweten tranen wel moeten valt me zwaar maar op de wolken lopen licht de zwerk voorbij…

In uw schamel teer gestel wortelt mijn levenswonder met datgeen wat ik vertel kunt u al tijden zonder uw versterven maakt mij klein tot in de laatste uren zo deemoedig vriend te zijn zou eeuwig mogen duren u laat mij het mooiste na in ongeschreven wetten dat ik in u overga kan niemand meer beletten.…

Waar ben je gebleven, jij waar ik zo op viel onze liefde voelt niet meer stabiel een raar gevoel in mijn maag stekende pijn en irritant geknaag je was mijn maatje, mijn vriendje voor altijd maar jou ging het dus alleen maar om de seksualiteit ik voelde liefde, passie en genot door jou was mijn hart niet langer meer op slot met je mooie woorden…

De nacht wiegt me zacht Door het duister heen Waarheen? De nacht dekt me stil Met witte lakens toe Moe? De nacht dooft me uit Het licht van de dag Ach!…

het doek is gevallen de laatste akte speelt zich af buiten het aanschijn van vreemden zonder enig licht nog wat resterende stuipen toegedicht aan ontheemden geblinddoekt op planken tastend op weg moe van spoorloos kruipen soms is applaus door zwijgzaamheid omhuld het kent begrip op afstand zogezegd monddood kil de zaal…

Haar handen de nagels roodgelakt liggen als klauwen gevouwen over haar borsten onbewogen vallen wimpers op eens zo blozende wangen glanzend zij glijdt speels als golven met het laatste licht verlaten door de toekomst worden groeven houdbaar tot…

Zij stond naast hem met ogen onbegrijpend het is niet waar dit is het leven niet een uitgebluste kaars volledig opgebrand zij stond naast hem zij streelde hem het is toch waar!…

ik zit wat voor me uit te staren en denk terug aan alle jaren jaren van vreugde en verdriet neen mijn beste vriend vergeten kan en wil ik jou niet…

ik zou eigenlijk niet met ik moeten beginnen maar het klinkt zo lekker in de zinnen ik zag dat ik als wat begon strak nu terug naar af naar de steen die ik was zweven rond en rond het was ik waar alles opnieuw begon waar meren stil liggen bomen mee zingen in een vloedgolf van rust slaap zacht schrijf ik en rust wat uit…

Hij bestaat nog de boerderij in mijn geheugen. Ook neven en nichten weten ervan nu is er gras, bomen en een oude man met een boxer. Een plas op de plek waar mijn oma kookte, drollen waar mijn opa rookte... Toch laat ik een traantje als ik daar sta en denk aan opa met zijn roestige spa.…

Onverwacht staat hier dan toch de tijger voor z'n prooi, die uiterst rap de jungle had verlaten. Nu het geheim van ontzieling dit roofdier van al z'n krachten had ontdaan, kreeg de tot leeuw gevormde buit pas echt zin om te leven.…

Wetend, dat het verkeerd is wetend, dat stoppen moet wetend, dat dat toch niet lukt wetend, dat het niet goed afloopt er niet aan denken , geen oplossing er niet mee bezig zijn, geen oplossing er niet aan toe willen geven, geen oplossing er met niemand over spreken, geen oplossing en dan de grote klap, niet over praten uitslag natuurlijk…

Jij, afscheid, had ik je maar nooit gekend, de ervaringen van jouw bestaan; het losgerukt worden van iets wat ik zo graag wilde blijven koesteren!!!!!! Ik kan je haten, omdat je abrupt zowel positieve als negatieve herinneringen mij ontrooft!!!! Van binnen word ik verscheurd door twijfel wat mag ik vasthouden van het verleden???? Wat moet ik…

een taalvirtuoos is heen gegaan terwijl eenieder dacht die is hier voor altijd hij schreef, tamelijk snel, sonnetten bij de vleet negen, tien, soms elf maar bleef immer zichzelf de dichter is dood lang leve de dichter vakantieland te heet hij had zich een uitstap beloofd en werd niet wel, niet goed bij zijn hoofd…

Niet meer van deze wereld verankerde hart en nieren in een levende weerbaarheid, geen diepe smart, een sterke eigenheid valt niet uit de toon onmiskenbaar consequent voorafgaand aan een onverwachte dood, een talent in een tijd, zichzelf de niches aanbood waar die creativiteit in wordt herkent, niets te verliezen, om alleen te kunnen winnen…

Het laatste nieuws druppelt langzaam binnen: Wie schrijft, die blijft, maar alleen in woorden Zelfs Dichters voor 't Vaderland en 't Noorden Kunnen van de Dood de strijd niet winnen De diagnose - voor wie het niet snapt: In Drieks hoofd is de dichtader geknapt…