Alle inzendingen over overlijden

eens was om je heen geschiedenis wereldoorlog één en twee diep tot in het hart geraakt ijzige winters hete zomers jij die ons allen bij je droeg het lijkt een wonder ligt daar nu zo klein fragiel als word je tentoongesteld eenzamer dan ooit van de wereld afgesneden…

Elke morgen staat ze op met een hoop verdriet, hoe kan het toch dat de buitenwereld dit niet ziet? Willen ze het niet zien of doe ze maar..? even vragen hoe het met iemand gaat is toch maar een klein gebaar. Drinken om de pijn te verzachten, zo komt ze in slaap tijdens haar eenzame nachten. Ze heeft het gevoel dat ze er met niemand over…

Hij was wel wat verbaasd toen hij zijn ogen opsloeg en daar de zee ontwaarde en om hem heen zag hij verrukt de met zout water volgezogen aarde. Het wuivend helmgras op de duinen ruiste zacht als een oneindig lied en in de verte aan een groene einder lag nog veel meer schoonheid in 't verschiet want daar lag in een zoet herinneren de tuin:…

dodenhof de weg hierheen loopt over scherven verglaasd verdriet leidt naar je stenen bed bloemen op zwart graniet jij lijkt geborgen je naam is al wat rest van jaren teder zorgen…

Alle dingen worden geboren. Ze bestaan en ze groeien verder naar het oneindige.…

Je weet niet hoe het is Om nooit meer haar eten te proeven, Nooit meer haar stem te horen, Alles leek en lijkt zo verloren, Nooit meer de sfeer te ruiken, Nooit meer haar knuffels te krijgen, Valt niks aan te veranderen, ik zal altijd moeten zwijgen, Over de pijn, het verdriet, Niemand die het ziet...…

De koude sneeuw valt zachtjes op mijn hand Ik denk aan je De sneeuw smelt Ik wens je hier Een waterdruppel ligt in m'n hand Ik voel je hand in de mijne Hij glijdt langzaam weg tussen m'n vingers Ik voel je wegebben Er valt een druppel in de sneeuw Ik probeer de herinnering vast te houden Er valt een nieuw sneeuwvlokje…

"Iedereen gaat stroomafwaarts, stroomafwaarts met de tijd." Je kwam verder dan verwacht Werd je moe, dan dreef je zacht En van de zon genoot je Je kon wel tegen een stootje Meegaand met de stroming Op de golven die er waren Je gebruikte al je kracht Zelf had je het niet gedacht Je greep het laatste strootje Toen legde je het loodje…

in deze nacht waarin geesten verrijzen heb ik me neergezet op de rand van je bebloemde zerk de kilte snijdt vooral van binnen terwijl ik lijdzaam wacht op het wonder van de dodennacht en in het spokenuur de witte schimmen de kreten van een late uil een droeve dodendans van verlaten zielen ik wist het wel, hier zal ik je niet vinden ik…

Leef je leven Je leeft jouw leven Je leeft je leven slecht of goed Je leeft gewoon je leven, zoals jij denkt dat het moet Je leeft zoals je leeft, aan jou is het leven gegeven Je leeft op deze aarde maar èèn keer Je leeft en richt je ogen ten hemel, bidt en vraagt om genade Je leeft, wanneer je leven eindigt dat weet alleen de Heer Je leeft…

zij kocht de tabak en ik de pet of samen soms een pijp zij stopte hem in de borstzak van je flanellen hemd maar die eeuwige zwarte pet kreeg ik jou niet eens opgezet zoveel vaderdagen later…

Necessitas mori* Ik moet allichte entwat gaan doen, dat, dravensmoe en drillens, och arme, ik nooit en deed, en dat ik doen zal, willens nillens. o Heere, sta mij bij, en leer mij, harte en armen open, hetgeen Gij, op uw kruise deed, u nadoen, en toch hopen. Toch hopen dat, zo Gij het graf ontrees, ik ook, na deze, de dood, die Ge overwonnen…

het sluimert in mijn hart het is niet donker, niet licht de wind ligt ademloos stil geen haar in je gezicht je ogen kan ik nauwelijks zien maar je glimlach des te meer tussen alle sluimering door zet jij je naast mij neer je bent er wel, je bent er niet daarvan ben ik mij bewust een ander zou er angstig om zijn maar mij brengt het rust…

voor Sjaan lieve oma sluit je ogen en slaap maar zacht, anders dan anders was die laatste nacht toen dwaalde je af in je dromen naar een plek waar ooit iedereen zal komen is het daar mooi en is het fijn heb je daar misschien ook wat minder pijn is het daar warm en is het fijn ondanks die afstand zal je altijd bij ons zijn net…

In deze moeilijke periode Alle sterkte en kracht Woorden zullen een steun zijn Maar 't is de tijd die het verdriet verzacht...…

hoor dan, de wind huist in de bomen, onbesuisd speelt ze de bladeren op een kleurrijk hoopje waar kindervoeten vrolijk verder met hen dansen in het park de mensen meestal op hun eigen kluitje met verhalen vol herinneringen aan al die hen reeds voorgingen in waarnaartoe iedereen ooit eens zijn weg zal moeten gaan de laatste dag van oktober…

waar de met bladeren bedolven namen nog altijd ruisen rond een dierbaar graf het stille gemis hier nog sluimeren mag ja, alsof het al die tijd op iets of iemand wacht voorbij de dood ooit van weerzien droomt…

De schaduw van de dood slaapt nooit Langzaam wuiven de sluiers met hun doodsarmen Als de zandloper zijn laatste levenskorrels laat glijden zal het donker zich over het leven erbarmen Een strijd gevoerd tussen leven en dood waar de mens sluimert in nevelen van dovend licht De zandloper laat het eindoordeel in deze gelden en de zwarte schaduw…

Ongeloof afstand nemend geen wil te bevatten Maar een waarheid die voor de deur staat en onder de kieren van de deur door begint te glippen genadeloos Die langzaam maar merkzaam steeds meer je hart binnengaat, die Waarheid die ongeloof nagaat waarheid die is als een bedekker nacht zonder sterren loodzwaar…

je handen vol blauwe bloemen straks moet ik je laten gaan verdwijn je weer in moeder aarde vlinder verlost van je loden lijf fladder nu ongehinderd van kelk naar honing hoor ze zingen herinneringen vandaag gaat over jou ik zie je in gedachten grijnzen ik laat je los en zwaai je uit wat ons scheidt een druppel eeuwigheid "je prends…

God heeft u van mij afgeëist, En nu de tedere avond grijst, Buig ik, niet meer vermetel, Bij uwe lege zetel. Hoe zal ik zeggen, ziek van leed: 'Hij doe, al schijnt het nog zo wreed, Wat goed is in Zijn ogen, Zijn recht is vol meedogen.' O dit, dat Hij zijn kinderen slaat, En plotseling in hun midden staat Om 't liefste weg te rukken…

ik zou verder willen kijken naar texel, effekes.. naar een ander wad met wolken ruisend met een dode langs de zeereep, langs de kustlijn strepen trekkend als een rob naakt en geil in het licht van vuur, glasscherven werpen awel, dit weekend lees ik nog eens terug naar oegstgeest, om het af te leren, wolken krabben…

'Wacht...ik zie een adelaar overvliegen! Schitterend! Ja het is op Franse televisie, maar toch, dit is echt een gebeurtenis!' Door je te lezen ontdekten velen met mij een wereld bij ons binnen niet om te schamen en veroordelen wel te verwonderen beleven in zinnen Met gevoelens oprecht diep en grandioos die tevens en vooral ook innig…

de oude voorhang geduldig als een wijze petemoei vergeten stof en spraak van jaren her nog koesterend in vouwen van haar pauwblauwe volanten zich altoos warmend aan vergulde stralen van wat late middagzon bedekt het lege venster waardoor geen bundel lachend ochtendlicht nog langer leven binnenwaarts tot aan de sponde loodst vergleden uren tellen…

We noemen hem Kees, Gisteren nog was hij een vrolijk kwetterende koolmees. Hij vloog tegen het raam, Brak zijn nek en het was met hem gedaan. Kees heeft nu een mooi plekje onder het gras, Toch zag ik graag dat hij nog in leven was. Voor hem houden we onze pet voor de buik, En staan even stil voor een kuiltje bij een struik. Dag Kees,…

als leven lijden wordt en het lijden je leven gaat leiden dat kan alleen het onvermijdelijke je van het lijden bevrijden…

Alles gaat door Alsof er niets gebeurd is De zon komt nog steeds elke morgen op Gaat iedere avond onder Waarom staat mijn wereld dan op zijn kop? Niets zal meer hetzelfde zijn Alles is anders Hoe kan alles doorgaan Terwijl alles niets meer is... Wat zeker was, is veranderd in onzekerheid Geluk lijkt beangstigend en onwerkelijk…

Stel, het had die dag geregend Stel, je band was lek geweest Je knie was nog niet echt genezen Of was je snel naar huis gesjeesd Stel, je was niet zo van buiten Was je eten aangebrand Of je wou nog even douchen Dan was er nu niks aan de hand Stel nou dat je sneller fietste Of heel langzaam, of erg om Stel dat je je sleutel kwijt was Wou…

Ik wil verbinding met de Hemel, gewoon, met een hele lange snoer, eventjes bellen om te vragen, hoe is het nou met mijn broer. Ik wil bellen met daarboven, maar wie wil dat eigenlijk niet, want zij die ons zijn ontnomen,zijn boven en wij blijven hier achter met veel verdriet. Ik wil graag bellen met daarboven, waar veel mensen zijn waar…

Moeder zei eens: ik ben in de herfst van m'n leven En even... dacht ik aan haar terug Haar overlijden al vier jaargetijden achter de rug Herfstblad ligt op haar zonnewarme steen Ik ben even herfstwind de baas Helaas gaat haar naam weer schuil onder herfstblad Door de aders heen zie ik haar handpalm ze zwaait.…