Alle inzendingen over overig

Zo gaarne, moeder, wou ik zoveel weten wat in de hemel en de grond gebeurde wat in het gras geboren werd en geurde en onbedachtzaam overdag vergeten. Ik wou de achterkant zien van de wolken de wind in zijn begin, horen vertellen hoe lelies overwinteren en libellen. Sinds mocht ik veel vernemen nopens volken verovering verval, maar weinig over…

Zij is geen verzamelaar alles wat ze niet nodig heeft geeft ze weg aan arme mensen die er niets aan kunnen doen de zon is haar geen spiegel maanlicht tovert geen lach om de mond die honger heeft te kunnen troosten hapt ze naar lucht die zuurstof geeft of schrijft ze woorden van volle betekenis in brieven die het licht niet schuwen hier…

Op een zacht glooiende heuvelhelling aan de vriendelijk stromende rivier bezingt het vredige dorp, trots blij vertier, wrede, langverstilde krijgsbeleving. Het verleden van zijn knusse omgeving kent het sluwe, menselijke roofdier: bloeddorstig, soms eerlijk, zwaaide de banier, hopend op roemrijke overwinning. Door de straten ademt verjongd…

met altijd de twijfel van waarom toch weer opnieuw een gedicht geschreven ging ik letters zetten jongleren met woorden en balanceerde ik op de scheidslijn van mistige zinnen doch het is maar de vraag of gedichten schrijven voor het vergeetboek nog wel zinvol is…

zo lang men zich herinneren kon wachtte ze overal waar ze was wachtte ze niemand stond stil wist waarop of waarom een leven lang in de wacht zoveel ongehoord gezien…

Bij avondduister schijnen felle stralen, vloeien samen tot een mild, helder licht op muren met streng, waakzaam aangezicht, sterke wachters om kwetsbare zalen. Gouden glanzen willen even dralen aan de zuilenpoort, wenkend, ofschoon dicht, bezinnen zich dan, brengen een gedicht, geruisloos sprekend in alle talen: "Wandelaars, zoek het vertier…

hij vertelt het verhaal dat hem het beste uitkomt hij is vergeten wat hij zich liever niet herinnert hij overschreeuwt zijn met scheuren en kieren gevulde bekentenis een rondje roept hij een rondje voor de hele zaak buiten hechten regendruppels zich zacht fluisterend aan de betraande vensters…

op een licht vlak met schaduwvorming merk je pas de tinten wit variatie in wit zou je zeggen van crème-kleurig tot witter dan wit en alles wat daar tussen zit…

Zeg maar jij Zei u tegen mij Dat voelt zo jong Dat voelt zo vrij Dank u, jij Doe dat ook maar bij mij Ik weet alleen niet goed Hoe ik jij'en moet…

ik kijk door het venster ik zie mezelf staan op een dunne muur die die onaards tot de wolken reikt beneden kijkt niemand er van op er is geen beginnen aan van onwaarschijnlijkheden wordt men kribbig en moe onverwacht stoot de wind me om zwiept me van ongekende hoogte brengt me in een tuimeling waar geen einde aan lijkt te komen abrupt…

in het dichte riet verscholen, de schaduwen van jou en mij, ik lig hier kijk in je holle ogen, roerloos ben je, onbewogen achter ons het water, beweeglijk fris onder ons het zwart van vlees ik vrees de ochtend nog het meest, de zon die schaduwen langer maakt de tijd die wegkruipt naar het licht, ik nu met mijn ogen dicht jouw beeld…

in de slagregen van stilte waar alles en niks gezegd wordt en het bange hart ontbindt verandert de dag in de nacht waar de dood verborgen ligt achter een ijzige bries zing je los van het gulzige duister laat de nacht oplichten als de dag hoe weinig is nodig om alles te verliezen keer terug naar het lege papier vind de taal van de liefde…

mooie woorden fraaie zinnen om een vers mee te beginnen dat zichzelf zou moeten schrijven en een eeuwigheid beklijven doch dit alles blijkt een droom en voor de dichter louter hoon niets blijft eeuwig in dit leven op alles wat ons is gegeven ook al is het maar voor even staat vooralsnog statiegeld…

Op de catwalk een giraffe. Een ongewoon perfect gevlekt patroon. Reikhalzend wiegend trekken slanke benen meer publiek. Jaloerse blikken vallen op de buurvrouw met de gladde huid. De muziek stopt. Ze rukt een tak van haar dieet. De microfoon schalt: Hiernaast worden de zeeleeuwen gevoed.…

Troepen wolven op zoek naar de einden van de dageraden zwerven hongerig door bodemloze velden huilend tegen de winterzon En als de wind de sneeuwlawine doet verwaaien verdwijnen zij in het binnenste van het witte waar de koude heerst Ik knipper met droomogen in verschillende werelden buiten schijnt een winterzon terwijl mijn geest…

regen op een luie zaterdag de druppels die ik zag toen ik nog in bed lag deden mij besluiten nog even met mijn rug gekeerd naar de bespatte ruiten verder te sluimeren, van tevredenheid te knorren te spinnen Ik blijf vandaag voorlopig maar binnen. (opgestaan om 10.40…

Zomer aan de bommelrivier met de dwaalgeit op het grasland appels, peren, geur van gier een salade in een picknickmand insecten zoemen boven water rijmend, dansend, licht in vlucht lunch bij de oever van een prater een ballerina in de zwoele lucht.…

De dames noemden het een duster de heren een kamerjas toen bedacht ik dat ik ouder word ja toen pas want ze noemen het tegenwoordig allemaal een badjas.…

Als je nu waarachtig zeker weet dat niet alles bij elkaar behoort, Dan voorkom je heel veel leed; zorg je dat je niet echt ontspoort Als je nu merkt, dus bewust ziet dat je niet alles zonder meer kan Dan doe je bepaalde dingen niet, zei ik laatst tot de overbuurman Als je overtuigd bent van ’t feit dat niet alles op één hoop moet Dan heb…

De straat ligt smetteloos wit uitgestrekt in winterkou geen naakte ziel of blote hond zal dit winterland ontwaakt betreden in iedere voetstap pleit dat eergevoel hier is nooit iemand geweest als de zon weer stralen komt is de hoop in dooi verdwenen.…

een knappe kop die de spiegel heeft bedacht waarin je een botsing kunt aangaan met jezelf maar dan zwijg ik overdenken doe ik wel hoe je reflectie kunt vastleggen gladschuren en opwrijven met boenwas water laten verharden in spiegelingen boven levend water wil ik spreken spiegel mij met al mijn fier willen zien hoe machtig patina kan…

Leen me toch je lippen om de woorden te horen die gehoord willen worden voor de zon de maan verlost Leen me nu je lippen om die glimlach te zien die niet vergeten wil worden voor de traan de lach verdrijft Ach, leen me je lippen om die ene kus te vangen die wacht op een antwoord ook al is het dan de laatste…

heb ik je al verteld over gisteren, eergisteren, vorige week toen we nog dansten op de groene heuvels kusten in het koele dal waarom kan eeuwigheid niet gewoon bestaan maar verandert de tijd in een ruwe bulldozer dalen worden opgevuld door egaliseren van heuvels maar wat dan overblijft is vooral een kale vlakte waarover kille winden…

De laatste pil lag op haar hand de pil die haar moest verlossen Dacht ik doe ik wel goed, want kan deze pil alles wel oplossen Ze aarzelde een klein ogenblik want die stap beangstigde haar Eerst maar een streepje lipstick en ja daarna moest ‘t dan maar Ze staarde nog even in ‘t glas of dat haar opzet wijzigen kon Ze zonk terug op haar…

op het pad liggen kronkelige takken die de boom niet langer dragen kon op de grond achtergelaten bladmuziek de verregende ROUTE 66 en onbespeelbare Groove Blues in de vijver drijft in tevergeefse dodelijkheid een uitgewoond pakje Camel sigaretten uit de struiken steekt een rode vervormde paraplu voorgoed uit de wind gehouden en…

’t kan zo maar wezen terwijl je dit zit te lezen dat je hart plots besluit oké, ’t is over en uit maar ’t kan ook zijn dat je denkt: fijn de rest van mijn leven gaat nog wat beleven leven is niet altijd kiezen ’t kan dooien of vriezen ook met een leuze als: ga voor je keuze blijft het lot het lot…

in die tussentijd stond de tijd stil het waren de dagen van doelloos dwalen we gingen vanzelf op in het landschap wie zijn de jagers de hoornblazers die onze oren teisteren bij de opening van de jacht? met stotterende benen blazen wij de aftocht voorbij de mooie verhalen verdwenen we wijzer en verwond in het landschap…

de roman uit het gedicht geschreven en de muziek afgetikt wat er nog rest is de stilte die hoe paradoxaal zich zó goed leent voor het lezen van een roman het schrijven van een gedicht of het luisteren naar een mooi stukje muziek…

soms is poëzie de juiste mix van schilderkunst en hemelse muziek verrijkt met zorgvuldig afgewogen woorden die de dichter toevoegt zoals sommige woorden in zinnen het vers doen opfleuren zo'n moment beredeneren met het besef dat 't wellicht morgen tot iets zal leiden…

Je voetstappen door de stille verlaten straten waar sommige ramen streepjes lamplicht doorlaten het geluid van de stilte neemt met je gedachten een loop je indruk achtergelaten hoop plaveisel tot kiezels en zand groots naar klein neemt mij bij de hand in de verte het geluid van een voortgaande trein die zijn eigen spoor…