Liefde langs de waterkant
in het dichte riet
verscholen, de schaduwen
van jou en mij, ik lig hier
kijk in je holle ogen, roerloos
ben je, onbewogen
achter ons het water, beweeglijk fris
onder ons het zwart van vlees
ik vrees de ochtend nog
het meest, de zon die
schaduwen langer maakt
de tijd die wegkruipt
naar het licht, ik nu
met mijn ogen dicht
jouw beeld zo stil en vrij
al zullen ze ons vinden
jij blijft van mij
ze zullen ons vinden, vroeg
of later als we ons verliezen
aan het water, dat kruipt
en druipt, verrimpelt
verruilt jouw helder beeld voor
kringen onder je ogen, nog steeds
onbewogen, je haar dat nat
gedrapeerd langs rietstengels
je eigenheid omkadert
mijn ogen kunnen je niet meer
bevatten, hoe het licht nu
met je schaduw speelt en
neerlegt in je gezicht
en als ik in je armen verlicht, valt
om ons heen de avond traag en
kleurt je koude wangen rood, ik voel
mij verre van de dood, zo vol
verlangen, zo ken ik je weer
toch blijf je stil, je ogen hol
heel langzaam gaat iets dagen
ik vraag of je van me houdt
en je stilte fluistert ja, maar
het water weet dat ik je verloor
jij verdronk in mijn liefde
hier, langs de waterkant
Geplaatst in de categorie: overig