Alle inzendingen over algemeen

Omhels het leven Omhels jezelf Omarm de bloemen Niet drie, maar elf Omvat de liefde Vang op, zend uit Omvat de warmte En alle geluid Stuur het naar allen Naar niemand en zij Stuur het naar jou Naar hem en naar mij Zend de energie rond Die positief is Nooit was ze meer nodig Niet eerder zo'n gemis De wereld heeft je nodig Jouw warmte…

Het was weer bijna als vanouds in elkander vrij gevochten verzengend ver van al het kouds wringen onze laatste bochten snakkend naar de pure vormen die het leven inhoud geven hier het haakje voor de wormen daar de zeilen om te reven varend op het kompas van maan stap ik over op een klipper ik stop mijn netelig bestaan als verstokte crisiswipper…

vermoeidheid is een reden om eens geen gedicht te schrijven... leemte is misschien een beter alibi ofschoon uit leemte iets kan groeien dat wellicht beklijft en zich toch weer laat beschrijven…

Zo ver buiten alle waarden in burgernummers vastgelegd ver van huizen en van haarden heb ik het laatste woord gezegd volg mij in het spoor der paarden bezing mij als een boerenknecht die in leven niet kan aarden omdat zijn grenzen zijn verlegd wuif mij uit in rieten kragen waar onze liefde is bevrijd ik zal alle lasten dragen van onze…

Verdrietig? Eenzaam? Heb je pijn of verdriet? Lukt het allemaal even niet? Het leven lonkt, maar je moet willen. Steeds weer, wanneer je denkt 't Zien zitten, doe 'k niet meer Schijnt toch, God weet vanwaar het komt, Dat kleine lichtpunt weer. Zie ik een glimlach?…

Alsof je een verkeerde film bent binnengelopen Zo is die enge droom in je leven geslopen En je weet niet of je ooit nog wakker wordt…

Verschoppeling van de schavuit die mij om een gunst komt vragen ik rol de rode loper uit in het licht van zwarte dagen praat me moed in met een knipoog recht mijn rug in barre tijden ontwijk mij nimmer in de boog die ons naar elkaar zal leiden ik leef in de verdroogde bron waar onze liefde is gescheurd gestoken door een felle zon alsof…

Een vlinder vers uit de cocon met natte vleugels nog en verbaasde ogen het felle van zijn eigen kleuren en dan die bloemen ze wiegen zo mooi in de zon op hun ranke stengels om te stelen dronken van hun zoete geur fladdert hij verrukt van geel naar rood naar blauw een regenboog…

Nu onze dagen zijn geteld in het bittere vooruitzicht blijft alles wat je hebt verteld verstenen in het tijdsgewricht zielsbesef in krijt gehouwen uit steile wanden van de rots teken van fossiel vertrouwen gebeiteld met genade Gods wat wij in het leven zochten verglijdt van bergen in een stroom eeuwig met elkaar vervlochten in oude wortels…

in blauwe nachten wil ik mij overgeven aan de slapenden zoals ik mij overlever aan hen die mij lezen met wijd open ogen poëzie opslokken in draden van begrippen buigzaam vlechtend in het weefwerk van tijd verbeelding in het licht van de zoete maan…

Licht sonnet Overdag zo kil en totaal verstild De poot strak als een stramme hond Een hoed van linnen op zijn kop Gebonden om zijn schedel rond In schemering ontspringt het verlangen Een zachte glans te doen verschijnen De atmosfeer zucht naar de koestering Het duisterlied te ondermijnen Ontstoken als een vlammend zwaard Goudglanzend…

Ons leven is voorbij gegaan in schaduwen van stille hoop wij hebben nooit de kunst verstaan te zwichten voor een kwaad verloop het najagen van groot geluk heeft onze liefdeskans verkleind wij maken meer dan goed is stuk en blijven daarom ongerijmd in het voorportaal van afscheid vinden wij elkander terug gebroken door benepenheid in pijlers…

zoek me niet wanneer ik doodga ik ben niet ver, ik blijf vlakbij ik ga gewoon mijn woorden achterna in mijn verzen vind je mij herinnering vervaagt en pijn gaat voorbij foto's verbleken en verhalen verweven zoek me niet ik blijf in je leven in wat ik schreef daar vind je mij…

Dit gevecht is niet te winnen vanuit een strak verstarde blik in zichzelf gekeerd naar binnen gevangen door een bangerik soms moeten wij buiten spelen om alle angsten te verslaan en de wonden laten helen voor kansen op een nieuw bestaan door het kijken over bergen vallen schellen van de ogen wie ontsnapt aan eigen tergen hoeft zijn tranen…

ik laat je voor gaan ook al kwam je van links zo verkeerd is dat niet jij zit in je voiture achter een stuur en lacht zonnestralen want ik liet je voor gaan…

Nu je handen hebt gelezen in tomeloze paringsdrift moeten wij het ergste vrezen voor wederzijdse liefdesgift werelden zijn zoveel groter dan onze enge zielenband wij versmelten in de boter ver buiten het gezond verstand in jouw reizen naar de ander overvleugel jij de geesten wij zijn eigen tegenstander in het contrapunt van feesten.…

Zweeft ze in de lentemorgen tintelend in ijle lucht buitelend en schaterlachend springt ze heen en weer tussen trotse moederogen en haar kraaiend kroost woont ze in najaarsgeuren kleuren strooiend in de grauwe lucht ik ben vergeten hoe ze voelde onvatbaar is ze weggegleden langs de kille winterwanden van mijn uitgesleten hart…

Nu de wind ons heeft verstoven over de eindeloze zee overbruggen wij de kloven tussen het beest en toverfee boven sneeuwgrenzen bevroren tot eeuwig innerlijke pracht kunnen wij de tonen horen uit zielsverwantschap voortgebracht bliksem zal ons hier ontdooien tot de allerwildste stromen ik zal zoete zaaiers strooien voor jouw oogst van…

ik noemde je bij duizend namen maar nooit die ik zeggen wou ik trok van jou zovele foto's maar niet zoals ik hebben wou je sprak met mij boeken vol woorden nooit echter deze die mij bekoorden maar elke dag die telde was je daar…

Met alles wat er over is zullen wij elkaar bevuren bevrijd van de benauwenis ingestraald door zonne-uren in jouw ruimte wil ik landen als adellijke adelaar leg je vleugels in mijn handen op onze wegen naar elkaar niet meer hoeven te doorgronden waarom wij baden in gemis heeft de levenswond verbonden met alles wat er over is.…

ik streelde je het voelde als een nieuwe koffer en verre landen maar je woorden waren niet meer aan mij besteed exotische klanken vrolijk klinkend onbegrip uitgekozen maar ongeschikt ik hoor slechts het geluid dat erachter schuilt…

Ik heb vandaag de vrouw gezocht die mij aansprak met haar zwijgen toverfee in stille hartstocht ziel om aan elkaar te rijgen door de poorten van je ogen zie ik de pure levenslust ongebreideld ingetogen voor onze liefde toegerust wij zijn levende vulkanen draaiend om onze eigen as vruchten van verloren tranen herboren tot een nieuw gewas…

Ik weet het, ‘K ben lang niet de enige, Die problemen heeft. Blowen, snuiven, spuiten. Dat alleen om de pijn te verzachten, Omdat gevoel niet meer te voelen. Even alle zorgen vergeten Heerlijk om even weg te zijn, Maar al is dat moment voorbij, Heb je helemaal niks meer.…

Op deze aardbol zijn vele mooie kleuren de mooie kleuren doen de mensen opfleuren. Kleuren geven mensen warmte en troost in de lente zie je moedereend vrolijk zwemmen met haar kroost. De zon geeft jou weer een enorme kracht zo lijkt ineens de wereld liefdevol en zacht. Deze vrolijke kleuren zijn speciaal voor jou open je ogen nu maar gauw…

de zee schrijft rimpels in het zand de wind speelt ritselend met een krant witte zeilen schitteren gekleurd zonlicht de zee zucht en klotst haar geur vervliegt in de wind meegenomen door eeuwige meeuwen schelpen zwijgen nog steeds honden lopen achter hun fluitende bazen hier ben ik altijd thuis…

Je norm staat lijfelijk geschreven in ons maagdelijke hoofdstuk in al wat wij samen beleven verdwijnt elke sociale druk je hebt de prijs moeten betalen voor het verdringen van verdriet het is de schoot voor de banalen waarmee je zelfrespect verried het kijken in elkanders ogen is van waarachtigheid ontbloot wij koesteren slechts mededogen…

Ik ging op kamp om rust te vinden. Ik vond er weer mezelf en nieuwe vrienden. De dagen daar zal ik nooit vergeten. Ze zorgden voor het begin van mijn nieuwe leven. Voor het kamp had ik een nieuwe start genomen. Het kamp was enkel afleiding, om even te bekomen. Maar rusten kon ik niet, jij was daar. Jij liet me voelen, ik ben nu eindelijk klaar…

De kinderen zijn toegewezen geheel buiten mijn invloedssfeer ik heb het vonnis net gelezen de levenszin is nergens meer geplet onder het zwartste spansel bleekt de blauwe lucht bedreigend begrijp dat ik mijzelf verkwansel nu mijn thuisfront is onteigend nog eenmaal klim ik naar mijn zolder op zoek naar laatste kerstening mijn kop loopt…

Het geesteskind uit ons geboren is van uitzonderlijke bloede in onze doofheid kan het horen hoe God een stille dood verhoedde het draagt de waarheid van ons leven over een zee van zijrivieren waarin de liefde is verweven met brute kracht van wilde dieren het overstemt kwetsbare klanken in het concert van overleven wij hoeven nooit meer…

Ik droomde dat ik schreef met inkt in kleuren die tot dan toe niemand eerder had gezien op een papier zo delicaat geschept dat het al bij de eerste aanblik van een mens kon scheuren zodoende schreef ik in een nieuwe taal zó treffend en verfijnd dat bij de juiste uitspraak woord en stilte niet te onderscheiden zijn.…