Alle inzendingen over emoties

Razende stormen geselen schuiten Vreselijk angstig is men in kajuiten Zo ver weg van de reddende kust Vuurrode hanen met oranje kammen Kraaien zo hard als sirenes bij vlammen Die laaien en niet willen worden geblust Van alle tijden de Amerikanen Nu strijdend met trauma’s als veteranen Geen vrede meer vindend bij ‘In God we trust’ Verder…

Ver kun je hier kijken je ogen wijd open De lijnen van voet-en fietspad tussen Gelderland en Brabant Het Maaswater binnen oever en wal waarop de dunne populieren Bakens die -zichtbaar- herfst vieren een afscheidsfeest van lang daglicht Hier, fietsend op de dijk verliest leven z'n gewicht zie ik zon in 't water schijnen…

ik heb mijn hele leven tegen zwart gestreden omdat alleen in wit perspectief wordt uitgelicht wel heb ik het donker van schaduw meegenomen zoals ieder mens die in ruimte en licht wil komen alle jaren en dagen balanceer ik tussen wit en zwart en leer het kleuren van samen maar als ik mijn ogen sluit donkeren gedachten die nog lachten…

ik keek om me heen raakte steen en cement maar voelde op dat moment geen enkele vibratie zag wolken en zon in hun herfstig gaan de wereld vluchtig passeren alleen ik bleef daar staan tot een beweging mij riep in het verstoren van stilte door een paar ogen met de soepele gang van geniep een jagende kat bracht mij godzijdank terug…

Heel weinig blijft er nog van wat in lange zomerdagen ons hart verheugde door zijn klank en kleur. Nu is er vaag de geur van sterven en van dwalen, van weemoed en van scheiden en alles wordt zo traag, zo grijs... Zo vaag en toch zo helder, want wat de echte dingen zijn wordt helder door de glans van pijn en van veel moeten laten...…

In de doorwaakte nachten was de liefdeloze leegte schrijnender dan ooit geamputeerd van mijn demente maatje huilde in stilte mijn gewonde hart de innerlijke kracht die ik eens bezat werd mijn grote kwetsbaarheid want in de schuchtere ochtend voelde mijn kussen nat…

hoe ervaar ik nu dat stille in het kwetsbare brons het druppelt melancholie laat zich als een glasbel in wat woorden pakken spat uiteen op schriele takken het gezwam rond stammen en op het oude bankje ontnemen me voor even mijn mengelmoes van zorgen ik weet me te herpakken want ik zie hoe de vogel op de bodem voedsel zoekt…

tevergeefs gebeuld jarenlang gesleurd gegeven en genomen schandelijk bedrogen juwelen en kleinood de liefde overboord gevoelens die wegkwijnen het waren...parels voor de zwijnen!…

Durven we nog stil te vallen, te rusten en te kijken naar de lucht die zwaar is van grijsheid, van droefheid of van een lied dat niet gezongen wordt. Durven we nog stil te vallen bij het kind dat schreit van honger, bij de mens die sterven gaat omdat zijn dagen zijn vervuld. Durven we nog stil te vallen bij eigen kleinheid, lafheid ook,…

Ieder mens is het waard om zielsveel van te houden Ieder mens is het waard om hier te mogen zijn Elk mens heeft het recht geboren te worden Te mogen bestaan Te leven Te zijn Wie een ander dat recht durft te ontzeggen Wie vindt dat een ander hier niet mag zijn Die heeft blijkbaar veel ruimte voor zijn ego nodig Bang een straaltje…

Wakkerhoudende gedachten Blijven heel vaak overnachten In rumoerige vertrekken Van mijn volgeboekte hoofd Zij komen zonder reservering Daarmee dus geen annulering Men hoeft mij niet meer te wekken Want mijn nachtrust is geroofd Zij zouden aangenaam verrassen Met de zachtheid van matrassen Maar het lawaai blijft tegendelen Als geschreeuw…

Ik liep vannacht - van een optocht los - geraakt, ineens onder een hoog en luchtig viaduct, jong, naast mij liep een grote vrij zware jonge man. De pijlers werden bomen en het beton werd losse grond. En ogenblikkelijk stonden we stil, zijn mond boog zich half open neer, ik richtte mijn gezicht omhoog, de zekerheid van kussen en omhelzen was…

Het lijkt welhaast of ze bezwijken de sliert langer dan verwacht tevreden kan ik er naar kijken geschenken worden gebracht treurig dat ik dit niet heb geweten zo weinig plezier heb gehad bij de nazit lijk ik vergeten en blijf achter in dat donkere gat…

hoe ik alles ook aanschouw, het probeer te raken met de rijpheid van mijn geest - neen het blijft versteend in het erts waaruit het is gebrand hoe het hart het leven wil aanbidden, het probeer te raken met de liefde die ik eens bezat - neen de tijd hangt onbevrucht in de schoot die me bewaarde en verwees hoe mijn ogen ook trachten te zien…

Ik herkende de reflectie van het beslagen glas waarachter destijds luidkeels onmacht werd getoond de kou sloeg om mijn hart voelde opnieuw hoe onrust heerste sloffende voetstappen in de onooglijk saaie gang hoorde vals gezongen zinnen weer borrelt storm omhoog in mij geef het de ruimte die het verdriet van toen verdiende het spook van…

een overbewolkte hemel kraakt maar raak. bliksems spelen schering met inslag. het huis davert. ‘geen nood', vader de grote beschermer spreekt. moeder bidt om heilige Donatus, waarna luide bons op deur. vreemd. 'Donatus, jij?', (ik, met grapje). bijna een klap voor mijn kop van vader. afkoelen mag buiten in ijsbolletjesregen.…

Dat was eens onze woning in die lange smalle straat het dak lekte dat kon onze pret niet drukken daar hebben we elkaar menigmaal de liefde verklaard terwijl dikke regendruppels onze lichamen bevochtigden het was natuurlijk een bouwval zoals onze liefde ook bleek te zijn we drukten steeds vaker onze snor tot ook dit onvermijdelijk in…

ik hou van mijn leven het is machtig het is mooi het is wat ik ben ik hou van mijn leven met alle fouten en zorgen waarin gelijk een regenboog geluk zich spiegelen laat ik hou van mijn leven het is geweldig het is magisch het is wat ik ben ik hou van mijn leven dat ik delen mag van jong tot oud met de mensen om mij heen ik hou…

Als ik dan toch de bodem moet bereiken van die eindeloze put in armoe en ellende dan is het omdat ik in jouw hart woon met alle vage woordenwisselingen die mijn humeur hebben beïnvloed er zal ook geen brief komen die zal getuigen van mijn verdriet want jij kan niet meer lezen in het zwijgen van jouw graf misschien een gedicht een poging…

Hoe vredig kan het dwalen tussen graven zijn zoekend naar geliefden de dood in namen uitgehouwen verweerde muren omsluiten liefdevol hun dierbaren stille najaarswolken hangen zwaar van regen over aangeharkte paden zelfs de stille wijsheid van de oude bomen traag bewegend in najaarswind laat troostende woorden los het zijn woorden…

Niet te beschrijven wat een geur doet in je neus en in het weke van je hersenen, een bloem, strandlucht. Laatst liep ik op de weg toen langs mij streek een vleug van vroeger, van potten inkt en rekenen, wat ik in der eeuwigheid zou zijn vergeten, ik liep er tegenop. Men zegt dat van bepaalde vlindersoorten het reukvermogen zich uitstrekt…

Het leven te vieren in je eentje met z’n tweeën tienen of z’n allen Er zijn honderden manieren maar soms weet je er niet één…

Spreek als je kunt. Drie vuurpotten in de open lucht, als het ware in de lucht. Even was ik bang. Alles verdween voor mijn ogen als een brandende grashelling. Ik moest mijn handen warmen in een leeg hoofd... Uit nacht en rook stegen maanschijven. Daar liep je, ik dacht dat ik je hoorde huiveren. Dat was de kunst. -----------…

hij ziet me staan komt naar me toe ik kijk hem aan hij zegt geen woord ik voel dat hij mijn hijgen hoort ik bid, ik wil niet met je mee het blijft doodstil plots in z’n oog in zijn pupil een regenboog nu word ik bang uit niet mijn angst stilte duurt lang ik glimlach wel blijf mezelf in ’t helse spel ‘k geef steeds maar…

Toen je alleen liep tussen de mensenmassa zag ik de pijn in je ogen van niet gehuilde tranen zag dat jij je eigen handen vasthield omdat er niemand was om ze te warmen die luisterde naar je verdriet jouw eenzaamheid te delen ik zag je mond glimlachen voelde dat je hart huilde en bang was voor de nieuwe nacht zoals alle andere…

De koorts van mijn lied, de landwijn van mijn stem Lieten hem deinzend achter, Wolfskeel Apollo, De god die zijn knapen verstikte en zwammen, Botte messen zong, wolfskeel, grintgezang. Toen vlerkte hij op, gesmaad, En brak mijn keel. Ik werd gebonden aan een boom, gevild werd ik, gepriemd Tot het water van zijn langlippige woorden in mijn oren…

Ik ben boos Nee, ik ben woedend Maar heb ik het recht Om boos te zijn Ik kwel mezelf Met de gedachte Dat ik moet leven Met deze pijn Ik heb verdriet wel of geen tranen Het maakt het gemis Er niet minder door Ik roep je naam Maar krijg geen antwoord Het is enkel de stilte Die ik nu hoor De aarde draait nog steeds Maar voor…

'k ben de druppel in de oceaan 'k ben de zandkorrel in de woestijn 'k ben onzichtbaar voor wie me niet wil maar druppel of zandkorrel, ik blijf: van m'n leven niet stil.…

De avondschemering is gevallen de lucht zo boterzacht in de schaduw van de wind zet ik me op het oude bankje overdenk of ik de dag zinvol heb doorgebracht er mag geen dag voorbij gaan waar ik met spijt op terug moet kijken want dan zal blijken dat ik iemand heb tekort gedaan met een bezoekje een vriendelijk woord of handgebaar maar…

misschien moeilijk te geloven maar ik had jou eruit gekozen ik had niet alles meer op een rij met zo'n spetter als jij aan mijn zij dan na een tijdje ging je weg zonder één woordje van uitleg ik stond daar maar te kijken kon je hart niet meer bereiken maar op een zwoele warme nacht ging ik uit, geheel onverwacht op stap met enkele maten…