Alle inzendingen over individu

Zomaarcafé op Rembrandtsplein: concrete warmte, goddeloze gezelligheid vóór elk biertje roep ik gewoontegetrouw gewichtslooslauw binnensmonds bismillah ik ben de jonge Marokkaan en zijn anderstalige gedachten Het van vroombloed kleinerwordend zitbeeld in mijn vader en moeder herinnert mij steeds marginaler aan mijn stamland: rotshol…

stoelen, theepot, pen, schaar presse-papier en boeken, tot aan mijn denkbeeldige evenaar heb ik het beschreven alles in de kamer tot in de uiterste hoeken zodat ik op deze bladzijde mijn leven verder zal leven met mijn woning als noordelijk halfrond en mijn ziel als 60-watt-lamp trouw aan het plafond [Solipsisme: filosofische leer die stelt…

je fletse ogen staren door het raam waar achter niets en alles is te zien hier, lijk je, ogenschijnlijk, in het luchtledige opgegaan voor je staat koffie, op een tafel, een groot bruin vierkant vlak in een verlopen herencafé met ouderwets ornament waar iedereen is maar elkaar niet kent in dit lokaal, bruin gerookt kijk jij in…

als ik de houten luiken omzichtig open zie ik nog door vitrage de dag dient mij voorzichtig te dopen opdat wat gaat komen aan mij verschijnt in vertragende lagen stel dat ik u direct zou ontwaren de ogen op mij gericht daar een etmaal op varen is als het doven van licht…

kom nog eens langs roep jij als zo vaak geen weerzien zonder toeval ja zo gaat het speel een rol van voorbijgaande aard de tekst ken ik uit mijn hoofd goh wat leuk zeg ik dan bedaard en merk dat mijn stem van oprechtheid is beroofd kom nog eens langs roep jij…

zijn net gekapte haren verwaaien op de boulevard kuierend met verlangens in oogstrelende wellust in een flannel kostuum in verschillende kleurnuances de pantalon had smalle pijpen met omslag verfijnde schoonheid liefdesdorst oneindig koesterend eigen lijf en leven volledig mens in optima forma hij omhelst het leven in ijdeltuiterij…

ik ben de laatse telg van een uitgeroeid geslacht een stervende romanticus van het eerste uur door de heersende gevoelens om het leven gebracht beroofd van de hoop op een leven van lange duur waar ik voor sta bestaat nauwelijks meer een vuurtoren voor een kust zonder schepen de laatst nog echt levende holenbeer waar zich al zoveel mensen aan…

het is te laat voor schreeuwen in de kroeg de dwingende aanklacht blijft bedwongen het duelleerpistool voorals- nog ongebruikt de koper van het brandzeil , de luidspreker en het galge- maal herziet zijn levensomstandigheden…

Sappho, droomdichtend aan haar lier, geslagen, getroffen, scherp verwond door zuivere aardse schoonheid, in tere gloed gevangen, leeft mythisch mysterieus, een onbegrepen godin.…

kratertjes gezien van uitgedrukte pijn met rafelige randjes ze trokken zich terug in mouwen van een rook gekleurde jas alsof de manteldraagster schildpad was zand in ogen strooien [dacht ik nog] maar ach er lag genoeg om ook mijn kop bij in te steken…

bij de ondergang later na het verdampen van al het water en jij met je droge mond gestorven geen woorden meer uit kan kramen daar zal ik op je wachten nog enkele jaren van hier een jong leven nog te vormen voorbereiding op een levensslot dat je dan tranen zal huilen uitgekristaliseerde hoopjes zout en vergiffenis zoeken, eindelijk op…

Ik winkel niet veel in mijn geheugen en dan nog word ik daar heel slecht bediend. Half vergeten leidt niet tot een leugen: met de waarheid ben ik innig bevriend. Alles gaat door een onbedoelde zeef, en er komt niets door wat niet wordt gevraagd. Dus is het onzin dat ik treurig leef en dat mijn geweten zo aan mij knaagt. De winkelschappen…

één moment verstild in tijd tel ik wensen spaar ik dromen één moment waarin het lijkt dat hart en ziel samenkomen in één sentiment... het gevoel dat je veilig bent…

ik wacht en ik wacht en ik wacht ik kan het gevoel niet benoemen en heb ook geen tijd om me met mijzelf te verzoenen. van spiegelbeeld naar boven zelfs de zon verbergt zich bij mijn aanzicht toch vraag ik Hem om Zijn licht. ik ga zitten op mijn groene stoel met mijn knieën over elkaar strijk ik mijn haar glad als een trotse pauw vorm ik…

Kersen leggen op de kersen in een plastic tafelkleed: een gesorteerde werkelijkheid als lokaas voor jij die alles enkel door elkaar verdraagt: kersenmar- melade, ruggengraat als pitten uitgespuwd toevallig in een rij op de aanrecht, krieken tussen de kersen vertrekken je mond als ongesproken Woorden moeten niet later iets willen worden. Niemand…

Ieder licht – hoe fragiel ook – heeft een motief, een beeld dat het nastreeft en met verve wil voegen tussen dingen die al diep geworteld zijn. De mens – hoe ijverig ook – hoeft niets te doen dan te zien te ontvangen en open te staan voor de elementen die kiemen en gedreven willen groeien. Bouwen aan het bestaan verbinden wat divergeert…

Lippen lispelen een engelenbode, een zacht en mijmerend verhaal dat spreekt van levenden en van doden in een andere dan mensentaal. Rank en lieflijk zijn de klanken die mijn zintuigen weer wekken tot een staat van kunnen danken, kunnen horen zonder spoorslags te vertrekken. Wit als sneeuw is de welgevormde mond die mij nieuwe sagen brengt…

we troffen alles onveranderd aan vertrouwde luchten vulden onze longen het was nog niet goed tot ons doorgedrongen we bleven op een afstand even staan en zagen hoe de mensen zich verdrongen rondom het spit onder een volle maan de avond viel en ieder leek voldaan de danseressen dansten, barden zongen totdat een takje kraakte en een jongen…

we waren tijdgenoten, ruim gemeten ten prooi aan hemels recht, we deelden huid en haar, sandalen maakten geen geluid we hebben ze tot bloedens toe versleten de wind was zwak tot matig, kromp naar zuid er was een spoor, we volgden het verbeten maar waren op een woestenij gestuit wie had dit van tevoren kunnen weten? de ijle lucht ontving…

niets kwam terecht van wat de straat beloofde we liepen onverschillig en in wild- verband, de klinkers hebben ons verstild met elke nieuwe stap die ze verdoofden wie had het recht om over onze hoofden een weg te banen die ons ongewild de kant op wees waarin wij niet geloofden? een mijlenverre kruistocht was verspild een hevig beven van de…

de ochtend van het leven was nog koud alleen het zonlicht wist ons te behagen verwachtingsvol verbeidden we de dagen we schaarden ons rondom wat brandend hout we wonnen elk seizoen aan kracht, het woud had geen geheimen meer voor ons, we zagen de dieren, oogsten lof van jong en oud de stam was trots, bij thuiskomst van het jagen een schone…

Telkens als ik de nacht in vlieg overwin ik de zwaartekracht de donkere gedachten die mijn leven naar beneden trekken. Ik bezit een innerlijke kracht waarvan ik zelf geen weet heb een gedrevenheid zonder vragen die alle twijfel wegneemt. Ieder wezen is uniek in het leven dat het waagt geen verstand kan doorgronden hoe groot die overwinning…

De zilvren morgen steeg over het dal, Het leek of aan de stenen rozen bloeiden, De bleke nevels weke' en reze' - en groeiden Als witte anemone' in 't licht heelal. Toen rijpte 't klare zonlicht zelf, en vloeide Als zuiver-blanke room van wal tot wal, Tot het opeens in overvolle val Het…

je ego trippelt je haast voorbij op hooggehakte sandaaltjes verwaand loop je ernaast in een poging ze bij te benen elke stap opzij is enkel om schooiers te ontlopen want om aandacht bedelen is immers je eigen specialiteit hooghartig blik je lucht en mist zo al het moois dat onder diepere gronden allang aan je voeten ligt…

Verhaal Verdonk: het 'recht door zee' van mevrouw Althans zover dat kan en mag Zover dat nog voor mensen klinkt als wijs De zee kent vele hindernissen Gevaren die de ervaren zeeman zelfs niet overwinnen zou Windrichtingen die soms niemand voorzag Het is menselijk je te vergissen Te hopen op een vlekkeloze reis…

ach was ik maar niet zo denk ik vaak zoals jij me ziet een illusie: de schijnbare werkelijkheid van driedimensionale vergetelheid jij kleurt mij in met wazige tinten hersenspinsels op een kluit ach was ik maar niet te vinden achter jouw etalageruit…

het leven zoals dat was begonnen nam geen keer maar rondde dan kwam het punt voorbij het leidende motief, dat was niet jij dat waren ook niet wij maar dat waarvoor wij stonden als punt een kans een leergang door de tijd, het levenslied, de offerdans , een loutering, winst èn verlies , een nieuwe ronde…

Duizend diamanten doen een dansje in de zee, geven glans aan grijze golven voor de duur van een idee. Tot de einder flakkert vuurwerk in de volte van de baren, deint een zilver stralendek van hier en nu en alle jaren. Hoe later het uur, hoe breder de deken en hoe talrijker de beelden die spreken van een glimp van zijn, een tel in 't leven…

Toen wij nog jong waren en de wereld nog oud was en wij in een ver land op hoge bergen stonden en in het dal diep beneden een lange roerloze roestige trein zagen, onbestaanbaar alleen in het oog van een hevige leegte, riep jij terwijl je de hemel een kushand toewierp ik ben een reisgids kinderen leer mij lezen en 's avonds op het plein…

Ik strooi woorden als stuifmeel zoek bloemen van verbeelding koester de te kiemen pitten in de bodem van mijn geest. Gerijpt door de herfstzon breek ik mijn gelooide bast werp ik zaden ver van mij voorbij mijn rangeerterrein. Het zal toch één keer lukken vruchtbare grond te treffen en mijn kind te dichten als de zachte lenteregen valt…