Alle inzendingen over emoties

misschien moeilijk te geloven maar ik had jou eruit gekozen ik had niet alles meer op een rij met zo'n spetter als jij aan mijn zij dan na een tijdje ging je weg zonder één woordje van uitleg ik stond daar maar te kijken kon je hart niet meer bereiken maar op een zwoele warme nacht ging ik uit, geheel onverwacht op stap met enkele maten…

vreemd ik heb mijn ogen dicht ‘k zie vrij vreemde figuren bewegen in bijzonder licht mijn handen niet gevouwen in oneindig donker lange uren ’t is niet in bed te houden ik zag bewegende structuren steeds veranderen van vorm ze kwamen op me af, de muren onheilspellend, indrukwekkend adembenemend, ’t was enorm wat kan een mens beleven…

Het stille trok een streep onder gedachten doch ver verwijderd zijn maakte plaats voor leegte waarin ik geen gemoedsrust vind zonder stof voor praten enkel voor gebeden omdat mijn kind zijn kracht verliest die híj langzaam los moet laten het is niet te verhullen daarom verkiest míjn geest een overdaad aan bezigheden om de leegte op…

Probeerde jou te vangen in die droom waarin je me verlangend aankeek maar je loste weer op als lucht alsof je er nooit geweest was Probeerde ze te vangen in de vlucht die dromen met een beetje geluk maar ze vielen broos uiteen zodra ik ze dacht te omvatten Nu de dagen kleurrijk korten hangt de ruimte vol met vangers al was het maar voor…

hoor ik wel thuis op de grenzeloze akker die ik mezelf toedicht is mijn blik, mijn aard wel zo gerijpt om te oogsten van het vers gezaaide koren… of zingt de straffe wind een ander riedeltje voor mij ben ik ongevoelig geworden voor de wijze vinger en wast de regen nu mijn stijfkoppige oren……

Als ik een knipmes had, kon ik tenminste mijn knip- mes open en dicht doen. Met een schaar had ik knipbewegingen kunnen maken. Als ik aan haar denk zie ik haar het liefst in bloemetjesjurken; maar ik kan haar niet zien, degene zijnde die ik ben. Dezelfde veerman; dezelfde rivier; dezelfde obscene gebaren tijdens dat niet-roeien…

Ik vond laatst wat losse scherven van de oude tijd zij liggen her en der in mijn herinneringen verspreid. Die vaas van toen was nauwelijks nog te repareren de randjes waren te scherp, dat zou teveel bezeren. Sommigen spreken van scherven brengen geluk. Anderen denken dat wat kapot is, is vooral toch stuk Bij pech snijdt zo’n scherf je zelfs…

Erbarmen vind ik een niet te omschrijven woord. Bijvoorbeeld jouw tandenborstel nog op de wastafel achteloos achtergelaten?... Ik voel erbarmen voor 't blauwe plastik haren uiteen, mensen doen hem in de afvalscheidingsbak, ik dacht aan hoe hij jouw zachte tandvlees, harde gebit borstelen, je smaakpapillen, speeksel hem proeven, jouw…

Hij heeft het allemaal op een rijtje. Weet van jongsaf heel precies welke reus hij later zal zijn. Onder zijn dichte bladerdak -hij heeft immers de tere huid van een felle roodharige- moet je met praatjes niet aankomen. Niemand wordt hier langer dan zijn ontkiemen geduld. Enkel voor vrienden wil hij wel wijken, maakt hij zich smal. Onder glanzende…

op de landweer prijken bomen, ze komen uit een tijd vol kracht hun blad verliest nooit meer de glans die aangebracht door sterke handen alle tanden van de tijd trotseert daar liep de Peelman, immer trots geen dassenburcht, geen hol waar vossen schuilen, is er ooit ontsnapt aan de stoere aandacht van dit mooie mens een gouden blad, een kale…

in de schaduw van het licht verscheen een vaag gezicht gevangen door bramen en doornen onduidelijk daar doorheen te komen er was geen ruimte, geen plaats enkel wat zwak maanlicht weerkaatste die enge beelden geheel onverwacht in het diepst van een zwarte nacht zo speelden weerwolven en demonen een kat-en- muisspel met mijn dromen ik was…

Weer een nacht verdrongen in mezelf Een nacht met herinneringen in mijn hoofd Weer een nacht met tranen Een nacht met verdriet dat niet kan worden gedoofd Weer een nacht van onbegrip Een nacht waarop je liefde wilt ontvangen Weer een nacht onbeantwoord Een nacht van niet alleen zijn toch alleen is Weer een nacht verdronken van pijn Een…

De dode wekker ratelt mij tot leven als elke morgenstonde even streelt mijn rechterhand de lege ruimte tot bedaren de andere hand zoekt tevergeefs de linkerkant daar waar mijn liefde lag ontdaan en wezenloos verlaat ik mijn halve sponde en pluk gedachteloos de nieuwe dag…

Net mijn boekenkast op orde gebracht Jij schonk me inderdaad hét boek der Boeken. DE bijbel, met een laatste zo oprechte boodschap inbegrepen Jouw doodsprentje even dik verbannen, wel rot versleten. Wat kunnen we nog steeds bijpraten, Vaderke lief Men verklaart me dik voor een gek, ze mogen best oprotten. Wat stelde je vaak zo gerichte vragen…

Vanuit m'n ooghoek voelde 'k hem gaan traag, en heel langzaam... Richting mijn wang, 'k kon 'm niet stoppen leek slow- motion. Langs m'n neus, richting m'n lip mijn tong likte de zoute druppel echter was 't met die ene nog niet gedaan 'n waterval kwam eraan. Wat begon bij m'n ooghoek stopte niet op tijd voor m'n zakdoek en zo slikte en…

zwerven wil ik zwerven met mijn geest zoekend ontdekken hier ben ik nooit geweest zwerven wil ik zwerven als een beest een pad begaan door niemand daar wil ik zijn geweest zwerven wil ik verdwalen nog ’t meest als ik maar nergens aankom dan ben ik er geweest…

Weet het even allemaal niet meer Plots vindt één iemand me zo waardevol ook erg fruitig. Jaren mijn gevoelens onnatuurlijk onderdrukt, hield ik niet vol De ware vrouwelijke feelings falen wel erg zelden. Nooit meer wat verwacht, gewoon alles aanvaard Wie net niets meer verwacht en goed doet wordt waarlijk beloond. Hoog oplaaiende passies…

Gezien mijn huidige postuur kan ik me wel gaan aanmelden bij de directie van de nieuwe dierentuin in Emmen, zodat ze me bij de olifanten plaatsen. Mijn sombere, neerhangende mond was vroeger zoiets, wat ik zo bij de volwassenen haatte. Nu weet ik dat het leven door mij heen is gegaan en dat het lichaam de sporen toont. Mijn weggezakte…

Zolang ik me kan heugen zwijgen wij onze stiltes weg het lawaai een uitgedrukte sigaret stank van rook wij herkennen elkaar door de bierblikken heen staren ons weg en zijn we twee mensen alleen.…

Alsof zij daar ligt, nu hier is gaan liggen, en aanbiedt wat zij onthult: een duin, blakend op haar zij, een waarsprekende waaier, de rilling die mij opricht; en geur, ooit zo doorhuifd als alleen verbeelding het wil, opdat zij uitmaakt hoe het is. Niet hier immers, door mijn ogen niet, is zij opgewekt om toen daar te gaan liggen, zich…

Er klinkt geen hamerslag er klinken geen machines Er heerst geen bedrijvigheid elke dag valt stil De werf ligt er verlaten bij kranen werkeloos laten hun kop hangen onderhuids het verlangen weer aan de slag te gaan de hamerslag op de huid van dure schepen de maten aanleiding de werf te sluiten Nu ligt het werk stil…

gedwongen gedachten vertroebeld bloed angst in de aderen aanvaarden moet knikkende knieën trillende vingers borrelende buik verwerken moet bevende benen verrimpeld vel ontredderde ogen het leven een tel broze botten uitgevallen haar ingevallen wangen pas dertig jaar verslappende spieren haat in het hart onrustige geest…

Zodra de dag als een dreigbrief In mijn kamer wordt geschoven, Worden de rode zegels van de droom Door snelle messen zonlicht losgebroken. Huizen slaan traag hun bittere ogen op En sterren vallen doodsbleek uit hun banen. Terwijl de zwijgende schildwachten, Nachtdroom en dagdroom, haastig Elkaar hun plaatsen afstaan, Legt het vuurpeloton…

het is alsof je blik steeds meer naar binnen gekeerd raakt je voorhoofd steeds donkerder wordt je wangen steeds strakker je mond steeds afstandelijker dan enig iets wat ooit van mij was je lichaam zo doorzichtig alsof mijn hand zo door je heen kan als ik probeer tegen te houden dat je verdwijnt je bent onder ons maar hebt het contact verbroken…

De mond verbiedt het spreken kostbaar licht het niet verdraagt de pijnboom waakt over de stam ontkiemen wordt geweigerd emoties strelen het gevaar dwaling zoekt de warme corpus hoogtepunten dag en nacht stroomt de hars het wilde kleven zaad verspilt op droge grond waar Onan’s scepter heerst.…

Zal ik ooit zo rustig zijn vanbinnen dat ik me niet meer stoor aan het trage ritme, de langzaamheid van een ander? Zal ik ooit zo geduldig zijn als het seizoen dat nu de bladeren doet vallen in de zekerheid dat er straks weer lente komt? Zal ik ooit zo warm zijn dat de herfstwind me niet meer kan afkoelen tot zwijgzaamheid omdat ik me…

de steen zwijgt in het grijze grind twee namen een levensloop samen zandkorrels door de wind gebracht schuren de letters matteren de glans strak geharkte perken vragen aandacht maar och, het kan me niet bekoren ik voel me als het musje tussen het madeliefjesgras toch verloren……

ik kijk naar de datum van vandaag 24 september 2016 de wind laat nog geen schaduw achter en een enkele duif verzendt de ochtend door het raam als een mare het dringt nog niet door ik staar dromend naar buiten lijkt het alleen maar zo of omarmen de takken zich boven het vijvertje waarin twee eenden liefdespoëzie schrijven zal ik mijn…

Ze hadden het recht van overpad, honden, geweren. Ze keken binnen, lachten zowaar en schikten hun lege tassen. Hun rode koppen telden we voor ze verdwenen in de nog dampende velden. We aten ons brood, lazen bladen. Tegen het donker kwamen ze terug beladen met hangende poten. We gingen naar bed, lagen wakker, hatend omdat ze bestonden. -…

Me waarschijnlijk dik onderschat, hoewel 'k Was jouw prinses tevens je unieke rijkdom. Nooit haalde je mij bewust neer, tot op een keer Zware belediging, en dat zit me heden nog erg hoog; sneer. Van mij - een dame - maken, kerel toch Subtiel kindvrouwtje transformeren in bejaard wijffie, och. Kreeg wel duizend rode rozen, briljanten en…