Alle inzendingen over individu

Ik kijk om naar dat wat was vaak maakbaar soms als los zand weg gegleden voor even vertraagt de tijd dan vervolgt zij haar pas…

ik fluister met schaduwen dwaal met de lichten die blauwachtig schijnen op zerk en graf luister naar stemmen die tijd in mij doden en steeds blijven vragen om wie ik echt gaf ik strijd met de geesten vlucht in gedachten die trouw aan gewoontes vervliegen als gas ontwijk alle spiegels die mij confronteren met wie ik moet zijn maar eigenlijk…

Hassi, Hansipansi uit het oog verloren broertje, teruggekomen kwam ik een wereldgozer tegen Bolknak, maar niet de sigaar Gevoel met handen gegeven Vanuit zijn tenen Ik groet je, Hamol, En jij begrijpt wat ik voel.…

ik ben geen engel des heren doch mens, kwetsbaar en klein geen adelaar met omvangrijke veren maar aan aard en aarde gebonden kan onmogelijk alleen het ontij keren kan mijzelf niet eens bezitten laat staan een mens, de ander ik tracht mijzelf wel te delen in wezen een binding aan elkander…

dit huis met haar lege kamers en jij, met je vele vervlogen dromen jullie passen niet bij elkaar jij erin en het huis rondom jou gevloek is wat ik zie dit einde werd voorspeld zoals zovele anderen nam je het niet ernstig teveel bezig met morgen was er altijd het verval een brokkelmuurtje meer of minder dank de bouwer maar nu is er niets…

slechts eenmaal keer ik nog weerom en zie reeds van verre door glans omgeven de weide van mijn jeugd met de hoop in beleven waar ieder nog deugt en ik liefde verwachtte van verlichte sterren als ik dat nu zo overzie en de naaktheid ervaar van mijn kinderdromen is het heden zo vreemd alsof alles mij is overkomen…

De stilte is ondragelijk, mijn hart bonkt van de pijn. Want waarom ben ik nog steeds alleen? Waarom heb ik geen duizend aanbidders om me heen? Is er dan niemand die van me houdt? En die me als geen ander vertrouwd..? Waarom ziet niemand me staan? Maar ja, ik lijk zelfs onaantrekkelijk in het licht van de maan! Is er dan geen enkele jongen…

ik aanschouw de dode een mens als voorbode voor mij plots een monument doch hij leefde in de eeuwigheid een moment…

Ik kijk in een gebarsten spiegel in het aangeslagen condens, vol met jeugd sentimenten van een oud gebroken mens, mijn gezicht met diepe groeven één voor één met een verhaal, alle jeugdherinneringen, sommigen met een eigen wens. Niet meer denken aan 't verleden ik stop het weg in mijn verdriet laat me weer opnieuw ontdekken wat de wereld…

. verplant mij niet naar ongeduld ben reeds onder vergrijzing gehuld sprint maar jongeling in graaiende mist jij wordt nog gedreven door een zuigende list .…

Hoe steel ik je woorden? Hoe lach ik jouw stralende lach? Hoe word ik als jij Stabiel en vaardig van slag? Ik krimp in je bijzijn Verschrompel en verstom Hoe kom jij zo perfect En ik zo min en dom? Ik krab je ogen nog wel uit Ik ruk de lippen van je mond Je oren wil ik ook En zelfs de billen van je kont Dan loop ik rond met vaste tred…

Misschien dat ik ooit nog in een ander lijf verdwijn in vreemd ding verschijn dan ben ik immers gered toch? Wat is er meer dan toen en nu in weergeven doen ja bij de belofte waken van alles wat te maken? Wat is er meer dan ooit meer dan nu aan tijd strooit het leven volmonds te smaken en de loze dood te wraken? Misschien dat ik ooit…

Ik tel niet mee. En jij? Ben jij er ook zo een? Dan zijn wij met z'n tweeën. Ssst, mondje dicht; Men zou ons erom verbannen. Triest eigenlijk, om mee te tellen, Wat ordinair om als een kikker Levenslang je naam te kwaken Tot een moeras dat je bewondert. (vrij naar Emely Dickinson)…

Er wezen, er zijn, erbij horen, wat wil een mens nog meer? iets van liefde? genegenheid? vertrouwen? vriendschap? het is soms maar een klein detail, dat kan al héél véél doen voor een mens, een mens zo als jij en ik, laten we blij wezen dat we er zijn !…

Kleine vlinder met je kleurige vleugels van zachte zijde en vol pracht neem me mee naar de overzijde waar de natuur nog naar me lacht. neem me mee naar intens verlangen naar een warme kus op mijn wang laat me genieten van de vrijheid van stilte en sirene rust, laat me ontdooien onder de sterren die stralen aan de zwoele nacht Kleine vlinder…

vandaag is alles anders de oude man op het bankje in het park liep z'n vertrouwde loopje in de verwachting alles bij het oude, vertrouwde te vinden glansden eens zijn ogen bij het zien van kinderspel nu voelt hij de lus knellen in zijn binnenzak een boom van een vent geveld door oud zeer wat eens was, hij komt niet meer…

Ik ben de salamander met krokodillentranen, niet degene die ogen doet rollen en kassen doet kraken. Ik ben de omega van zichzelf, hooguit de hoogste lat van de onderste plank. Ik zaai wat niet zal groeien, wat ik hark met mijn wimpers. Maar ik sta nog stevig op 1 teen en vertroef liever meer dan 6 miljard kaarten dan de ene aas die me…

ik ken je niet, maar ik zou je Odeth willen noemen je wordt gedragen door velen vaandelend hoog noemen zij jouw namen gaan voorbij aan de pijn die jij onmiskenbaar lijdt ik voel slechts Odeth die mijn bestaan niet belet zij is de stille kracht die mijn leven verzacht…

Blauw blinkt de hemel Zwart zuigt het asfalt Waartussen ik sta Trilt de lucht van de warmte Verlicht mijn hoofd tot duizelen Plakt mijn zolen aan de grond…

verfrommel mijn gedachten tot woordeloze prop vernietig de fragmenten versnipperd in mijn kop bevrijd mij van de ballast belastend en te zwaar schoon mijn grijze cellen wis waarachtig waar…

Het perkament van handen, dor en droog van leeftijd, kennen geen tijd, worden niet node gemist. Wie vangt hier al het lijden, een aanraking aan de eenzaamheid? Is het daar, een helder antwoord, een open vraag, zich vastgrijpend in betekenis. Ik zal er zijn, over ouderdom waken: oude handen, rustend in jonge.…

Op de schaduw leven, voorbij de stappen die onze dromen najagen. Het lichaam verzwijgen. Tot tien tellen (in stilte) en dan tot honderd schreeuwen. Je naam schrijven in gedachten en dan voor eeuwig ronddolen. IJsberen maken hun rondjes steeds klei- ner. Hoe dicht komen we bij ons zelf?…

ik voorspel alles de vrede en de oorlog voor elk wat wils zoals dat zuinig heet in de flauwe volkse mond nee, ik laat niet af te duur voor de gelovige maar breng tweespalt mee en af en toe verzoening in het trouwste hart ik min de mindere verminder de meerdere naargelang het verlangen naar vervulling van de leegte die elkeen zo graag…

de woorden galmen in het rond verzamelen zich tot akkoorden tot verstand, tot houding verstandhouding eindstation van een trein vol mensen die zich dichter weten bij het leven en de dood die daarbij hoort, lacht om de onwetendheid van zovelen die geeneens de letter volgen van hun eigen geloof te klein om stuk te slaan vliegen op een…

met een onbestemd verlangen legt hij vingers op haar lippen die vochtig zwijgend toestaan dat de trilling haar verrast zal zij komen moet hij weggaan is het fictie of een waarheid dat intense “willen hebben” dat hen eigenlijk niet past in een grondeloos beleven legt hij handen op haar lichaam dat lief en leed vergetend in een vacuüm verkeert…

In mijn zitzak keek ik zomaar wat TV Ineens keek Verlangen met mij mee En ergens vroeg ik: wie ben je? Aan het ontbijt zat ik te mijmeren Verlangen schoof zachtjes aan En ik wilde toen spontaan eens vragen: wat ben je? Telkens was er ergens iets, waardoor het er weer was Zoals in de winkel (die keer toen op de fiets) Zat het onzichtbaar…

om een steen der wijzen op te duiken kleedt men zich uit, gaat te water wordt nat, niet koud want te kort het verblijf en de zon schijnt vol men houdt vast en duikt op in één hand geklemd, waar het voor is gedaan, hard en rond als de omgeving twijfelt vingers knijpen hard, het bloed vloeit uit de vuist glanzend terwijl de verandering…

Ik lig in het gras tussen de Waal en de Maas. Een dag die er wezen mag. Zon, zo oud als Methusalem. Een merel versleept mijn schoen, de veter speelt voor worm. Ach, de Waal, de Maas, de Vltava. Terug naar de bron op dobberende dromen. Een vis in het water. Witte wijven schudden ongegeneerd 't eenzaam dons leeg en ik scheer weer in een…

Zo ben ik dan de dienaar van mijn tijd geworden, Ik, die mijn eigen dienaar was; - Zo zwelt en slinkt de man bij ’t wentlen in twee oorden Om de aarde en om haar eigen as. Tezelfdertijd om bei. Ook ik, al mocht het schijnen, Dat ik slechts om mij zelf bewoog, - Al trek ik schijnbaar om mijn tijd alleen de lijnen Van een nooit af te wenden boog…

ik loop door de straten en zoek naar mijn naam de deuren gesloten een hond blaft naar de maan ik loop niet meer daar buiten ik ben het zoeken verleerd mijn naam zal ik niet kennen opnieuw in mezelf gekeerd…