Alle inzendingen over eenzaamheid

tot daar en nog verder, zevenmijls-passen verwijderd ik volg een gestalte in de ruiten van de winkels hier spot is mijn deel – met mijn zomersproeten – goed dan strijk de krullen uit m’n gezicht, tem me maar, durf je? onstuitbaar voortrollend door straten vol glanzend schoongeboende stoeptegels (nog altijd stap voor stap) hangend aan de laatste…

bijna als geschoten onder mijn duiven geschoond van hun vrije schijt en ei wat voelden ze zich thuis bij mij poste restante hoe zuur zijn druiven ik floreer nu zelf op mijn balkon achter ruiten van het bruine net bloeit met geur van vers bouquet schrijn van vrede die ik hier won op tortel uit geschoolde kelen vol kleur en pracht hun opera…

'T was die keer dat dokter Veen op schoot had zijnen kater Doch voelde hij zich erg alleen de dag begon steeds later Maar toen zijn hoofd toch draaide op zijn immer rechte rug Zag hij dat 't buiten waaide de kater zag hem nooit meer terug…

de morgen staat weer aan een boterham met vlokjes de koffie met de zoetjes de pers met orangientjes tomaat in rode schijfjes radijs in kekke sneetjes krant met leuke weetjes buiten zingt de merel het weer is prachtig kerel…

Te zoete limonade drinkt ze terwijl haar ogen donkerder worden en ouder Ze drinkt nog steeds ranja met een rietje in het huis waar het altijd veilig is geweest Maar het kind in haar verjaagd De kamers leeg De geur van het kind verdwenen De sporen van de kindervoetjes weg Langzaam komt er weer leven in de kamers Maar het is niet veilig…

Badend in het zachte nachtlicht voel ik de avondbries langs stromen ik zie alles met mijn ogen dicht langzaam drijf ik door mijn dromen Door de duisternis ben ik omgeven ik lig hier machteloos en zonder wil weg van de zorgen in het echte leven hier vind ik rust hier is het stil Niet gevangen in het besef van tijd voel ik me alleen…

Heftige emoties breng je niet in zinnen; Zomerzon en zachte wind voeren ze dan mee. Korte woorden kun je niet beminnen; Geesteskracht scheidde de rode zee. Ik liep door duizend kamers heen, allen hun eigen schat bewaard, Met muren hout tot hard als steen uiteindelijk toch wit gestaard. En ik wilde ze forceren; lopen door de straten van…

Langzaam verdrink ik in de wereld van geluidloos lawaai ik zie monden bewegen maar beheers niet hun taal hun lachen scheurt de trommelvliezen van mijn ziel ik speur het zwerk naar de oorzaak van pijn, zoek in mijn gerafelde binnenkant langzaam terugkerend naar de wrede stilte van het niet erbij horen de hoofdse schelpen aan…

vind me schenk me rust, geen eenzaamheid breek de spiegel vergeet de functie van de tijd leg je ogen in het duister zie! de gloed die schijnt ga voorbij het gefluister red het leven dat verkwijnt…

Geen vaderland Een vreemdeling Geboren nooit en toch bestaan Een naam gekregen hier ver vandaan Dagenlang nog hoop gehad en niets gekregen Nog steeds geen land De weg weer terug Maar welke kant Wie kent de weg naar Niemandsland...…

Ik voel mij als een boom wiens takken zich verwrongen naar de hemel strekken in blauw niets Schreeuwend om aandacht als kleine hongerige vogelbekken elkaar verdringend voor elk eetbaar iets Krachtenloos en talrijk boven ben ik aan de voet geworden tot een massief geheel verankerd in de aarde Gesmoord, bijna geluidloos komen er…

Vergeef! verlangen, aards en heerlijk, Dat plotsling aan de ziel ontsprong, Een jong begeren, maakte jong, En hield zijn glans, ook toen het deerlijk Besef ons met ontzetting sloeg, Dat wie de hemel wil verwerven Zijn liefste afgod moet ontstèrven, Zelfs als hij hem ten vure droeg. 3/4-12-1933…

SKRIES OP DE HIKKE Maitiidsgedicht Warber en optein Roppend en fleanend Deftig yn it kleed Fernaam omsjend De skries op’ e hikke. By dy fyn ik de natoer werom Yn it lanskip fan myn jeugd Mear minsk en mear mansk no Ree foar in neie maitiid. Do fleanst samar fuort Ik blieuw der’t ik bin Mear allinnich Mar do blieuwst der altyd Foar…

Grijp je vast Aan bomen vol herinneringen Volg de weg van wie je bent Die dwars door woorden breekt Geen witte sneeuw Tot scheuten uit je lichaam schieten En je ontwaakt in een frisse wind Onder de warme regenzon…

balanceren op het randje van vandaag waar een V van vuurvliegjes langzaam danst bestrijken schaduwbeelden morgen met hun zacht trillende glans weggestopt in papieren droomgezichten sluit god de deur en donker bedekt de ramen wat als de wereld valt…

Hard als steen en sterk Uit diepe gewelven Stof en gruis van het zware werk Eeuwig rots delven Donker en koud is zijn bestaan Van aarde is hij een slaaf Met pikhouweel gehard van het slaan Een zware opgaaf Altijd op zoek naar glans Gesleten steen Een ritmische dans Al slaand om zich heen Wilskracht is hem niet vreemd Waar is de zon…

Verdriet sluiert hem in als een dempende mist waarin met trage pas zijn gedachten gaan; hij weet niet waarvandaan, waarheen de weg hem voert, welke naam de schaduw draagt die zijn verweesd gemoed beroert. Alleen de brok binnenin zijn keel en in zijn bloed weet waar hij doolt naar het begin van alles wat hem drijft en doet verstijven in…

kreukherstellende fase bleek een vals plat geen keuze slechts twijfel door antwoord verwoord geleende tijd sterft weg in de verte…

langzaam oud, in het vergane licht blaas ik nevel buiten de wereld en kijk naar het stilstaan van de schemer wij hadden samen de nachten en ik weet mijn liefste de stilte kwelt tussen het raam van zon en maan verraadt mijn geween de eerste uren, de dagen van toen koude druppels in mijn hals sterren als oud zilver boven…

Tederheid, leg nu uw hoofd aan het ademend schoudergewelf - deze man verloor het geloof in wat sterker was dan hijzelf. hij reisde de wereld rond. doch hoe weinig baat het de mens of de ziel haar zaligheid won nu de wereld te gronde ging. hij stond op en liep naar het raam; van walging vervuld en vermoeid, zag hij neer in het pompende…

Je zetel bij 't raam met lange jaren gevuld, heb je alle mussen geteld bij naam, voor elke mus een bolletje van je paternoster. Het raam ziet op vroeger en joelende kinderen. De zomers daarbuiten verkorten en leggen stof op de foto's in je hoofd binnen en de klok die het tikken vertraagt. Er is iets met de dagen en je kijkt naar…

Als ik vraag hoe het gaat en of je al kunt wennen aan het huis waar je sinds veertien dagen nu in leeft zeg je starend uit het raam weet je dat het dak van die villa daar tweehonderd vierentachtig pannen draagt dat zijn er maar zeven meer dan het pandje naast hem heeft…

Lommerrijk bos vertel me jouw geheimen en deel het met de mijne zodat ik de eenzaamheid achter me kan laten evenals de schaduw die over mijn leven trok waardoor de zon verstek liet gaan. Wind der verandering blaas de wolken uit elkaar opdat het licht over de toekomst moge schijnen en somberheid voor eeuwig moge verdwijnen.…

hoe stil is het gras zelfs banken en bomen wanneer ik je zacht in de treurwind leg hoe smal zijn je vingers rond de wilgende vijver en de witte vogel van rozenhout je verhalen zijn zo traag en haast vergeten van dag tot dag van zon tot zon geen ster wekt mijn dromen zelfs de wolken liggen dood toch kan ik niet verder gaan…

Lommerrijk bos vertel me jouw geheimen en deel het met de mijne zodat ik de eenzaamheid achter me kan laten evenals de schaduw die over mijn leven trok waardoor de zon verstek liet gaan. Wind der verandering blaas de wolken uit elkaar opdat het licht over de toekomst moge schijnen en somberheid voor eeuwig moge verdwijnen.…

En hij raast maar door en door zonder te stoppen pikt onderweg wat bagage op evenveel als hij verloor zelfs zijn eindsbestemming is niet zijn rustplaats hij gaat door voorbij het einde met een wisselende stemming niets kan het halt laten houden de rails zijn zijn enige weg na jaren neemt de snelheid af om te eindigen in het koude hij…

zonder jas loop je in de regen onbedekt, zoals je bent ik kijk naar je vanachter glas net als altijd, van een afstand geen pas neem je teveel en woorden zeggen je niets maar als onze blikken kruisen versta ik je eenzaamheid je bliksem bezocht mijn ruimte die deelbaar werd door twee mijn jas hangt aan je lippen stilzwijgend vrijblijvend…

De stenen klinken hol onder de aandacht van de regen stappen plassen druppels kaatsen leven onder nachtelijk gezang het licht van een lantaarn het maanlijk toeziend oog weet het woord te vinden weet een lege plek waar het werkelijk stil is. Kiezels scherpen het inzicht ideeën werpen het eerste licht over de schaduw van het water waar de…

als het zicht is opgesloten in een cocon van duisternis zie je enkel een zwart verleden en vlucht je voor gemis als je niet mijn roepen hoort als zuchten van genegenheid is het ontvangen verstoord ook al ben je er toe bereid het is de levende dood die de geest besmet met verwachtingen in nood of het uitzien naar niets alsmaar terend…

je wikkelde maar lakens om het krijsen heen droeg me naar buiten tot onder de linde die zijn weidse armen zakken liet hij raakte de hemel plukte sterren voor boven jouw ogen maar jij zag ze niet stamelde alleen gebroken woorden…