Alle inzendingen over emoties

ik weet niet waar ik moet beginnen er is iets heel erg koud en stil van binnen zie de wolken weet hoe wind hun vormen kleurt kan ze volgen maar het lijkt of er niets aan de hemel gebeurt ben gaan lopen langs pleinen en straten er heerste een drukte alom er was geen mens die wilde praten heb het gevoel alsof ik steeds minder besta…

Een telefoontje in de morgen, een klein bezoek, een zonnestraal, heel veel gedachten ook aan vroeger en tijd voor vriendelijk verhaal; een plots besef hoe groot de waarde van ieder ogenblik dat zingt, van elke groet, van elke glimlach, van zoveel dat ons hier omringt; laat ons maar danken in de avond, vergeven wat geen liefde was, dan…

Dit stukje paradijs dat aarde heet een wereldorp voor iedereen die ademt waar God de touwtjes stevig in handen heeft gegeven aan mensen die lijken op hem maar soms ook duivels zijn gebleken…

Ik wil me niet blind staren Op overwinningen of gevaren Ik wil niets accepteren of overzien Mijn verdriet is er toch wel en bovendien Ik kan niet leven van rottende bladeren of bloeiende bloemen Ik ken de liefde Ik accepteer de gevaren Ik heb het geprobeerd en soms opgegeven Ik voelde geen regen, geen zon bovendien Ik dacht: ik zal…

In de stad ben ik weer door grenzeloze noodzaak zie ik een blauw schijnsel door de gordijnen van een vreemde maan die de nacht straalt wind waait emoties over spiegelende meren een stille ik in jou wandelt over water geluidloos het hart, vol sentiment gaat hevig te keer mensen zijn onderweg er is geen alternatief voor onderbewustzijn…

nog altijd ontlok jij kippenvel bij hen die jou nog altijd beluisteren veel te vroeg ontvallen door die kut ziekte; kanker waar je altijd openhartig over sprak dat liet een diepe indruk achter evenals jouw rauwe stem die mij nog altijd roert tot kus ik jou goedenacht…

Gevochten voor mijn onschuld, gevochten voor het recht, ook bekend mijn eigen fouten, een pleidooi eerlijk en oprecht. Maar het mag kennelijk niet baten, het leidt niet tot gesprek, geen mogelijkheid tot erkennen, geen mogelijkheid tot herstel, er wordt alleen geoordeeld, er wordt niet geluisterd naar wat ik vertel. Bedolven onder beschuldigingen…

Als onrecht zijn eigen leven leidt en je kunt je verhaal niet meer kwijt wat valt er dan nog te zeggen of jouw waarheid uit te leggen Het oordeel is meestal al geveld en tientallen malen rond verteld je besluit nu om te zwijgen bang dat ze je zullen krijgen Het vechten heb je opgegeven wat is er nog waard aan je leven uitgeput hoor je…

Heel bewust leven met een dagelijks gevaar. Met een wikken en wegen over wat is waar. Met kennis die ik vandaag heb opgedaan; die mij behoedt voor de morgenwaan. Ik leef voor het geluk van morgen. Voor wat er morgen gebeurt kan ik zelf zorgen. Ik zet veel op het spel voor het leven nadien, maar vergeet wie ik was zoals het verleden mij…

Stel je het licht als een zwerver voor, dat zich van je verwijdert of steeds dichterbij komt. In het licht vind je zowel jouw vrienden als jouw vijanden. Stel je de duisternis als een dief voor, die bij nacht komt, steeds weer onverwacht. In de duisternis vind je troost na het verdriet, dat je in het donker overmande. Stel je het licht…

Er huist iemand in mij eet en slaapt spreekt in mij hij is nooit luid maar fluistert woorden in een voor mij onverstaanbare taal hij is mijn vriend geworden ik kan hem niet meer laten gaan ooit zal ik leren hem te verstaan.…

het hart moet kloppen om te zien wat voor ogen onzichtbaar blijft want de geest ziet niet waar het hart wel kijkt het hart moet kloppen om te voelen wat de tast niet beroeren kan want wij begrijpen niet wat het hart wel gewaard het hart moet kloppen om te horen wat ons de oren verzwijgen want wij vernemen niet wat het hart wel luistert…

Elk moment een ander gevoel Blij, verdrietig, druk of stil Zoveel factoren.... Warm of kil Genieten, balen, tevreden of pruilend Zoveel situaties...... Lachend of huilend Laat het los, geef alles een kans Voorzichtig een stapje naar jouw balans…

mijn lot was onbeschreven geen vel papier enkel wat gegevens van mijn ouders hier een wereld die eerst lachte maar later werd het bittere ernst in veel te veel verwachten ik heb de jaren zien verslijten in een drukke baan een voor een gingen zo ambities naar de maan nu heb ik mijn lot in eigen hand genomen beschreven wat er is…

Soms zijn er dingen die me storen, die niet horen in hoe ik mijn leven leef. Of nee, vaak. Ik stuiter rond, beleef het wel maar leef het niet vergeet het weer zodra ik slaap. Ik droom er hele nachten van. En ik slaap gehele dagen, kan me hele dagen afvragen waarom ik niet doe wat ik wil Ik doe het niet Ik ben stuk Ik wil niet meer…

In woorden kon ik de situatie schetsen, in zinnen is het gebeurde geformuleerd, in tekst is de waarheid helder, verbaal heb ik mij verweerd. Vertrouwen beschaamd, iets kostbaars van me afgenomen, het maakt me niet meer uit, als ze anders geloven, God weet de werkelijkheid, en wat niemand van me af kan nemen, is mijn waardigheid.…

Zou de zon de zomer brengen, zou de zomer zonder zorgen zijn, zouden de zorgen worden weggenomen, zoals de zon zo warm en zacht kan zijn. Zomer kom en laat de zon haar ding doen met haar zonnestralen, verwarm mijn hart, verzacht mijn ziel, verlangend naar morgen, een zomer zonder zorgen.…

Jouw liefde heeft niets van het zweven of circus van leven, ook niets van het aardse of het nuchtere gevaar onder blauwe luchten gras verandert van kleur, gedachten aan gedichten gaan niet over liefde, wolkenbede neemt stilte om te slapen mee naar de horizon: Ik trek mijn handen uit jouw grijze olieverf verplaats mijn blanke blik naar…

Soms denkt zij zich Sneeuwwitje, die na een gretige hap uit een mooie rooie ronde appel een droomloze slaap slaapt waaruit zij dan korte tijd later fris en fruitig zal ontwaken en dat dan alles wat er nog ‘moet' is verdwenen als sneeuw voor de zon en dan - na de kus van het ontwaken staan vóór haar de prins én de goede fee…

Hoe kan afscheid zeer doen Als iemand nooit bestaan heeft De warmte die je voelde Slechts je eigen verlangen Bevroren in de kou Van de zwarte nacht Hoe kan er verdriet zijn Om iets dat nooit geweest is Slechts dromen die echt leken Net zo snel verdwenen Bij het ontwaken Uit de zwarte nacht Waarom treuren Om een fata morgana…

Ik adem leven ik ben op een momentum ik kies de stoffigheid van het statisch zijn of neem een besluit dat het niet makkelijk zal zijn maar wel magisch ik moet dan wel proberen te excelleren voor minder kun je falen het wonderbaarlijke einde voor je ogen niet halen maar ik wil de tol betalen voor dat groots en sprankelend sprookje…

Zo graag zou ik wat ware woorden vinden, wat woorden die gaan troosten wie er schreit, maar ach, die woorden willen maar niet komen dus zwijg ik nu al maar een hele tijd. Of woorden die verheugen mogen ook wel komen, of die vertellen van een groot en oeverloos geluk maar ook die woorden willen maar niet komen, en daarom scheurde ik al vele…

In deze luwte van het late seizoen wil ik leven, nu ik mijn verlangens en angsten in milde, lichte, getemperde tinten kan mengen op het palet van mijn innerlijk en nu ik ze kan schilderen op het schilderij van mijn leven, nu er schemerlicht binnenvalt in de kerker van mijn hart.....…

omdat ik enkel in je hoofd mag wonen beschimp je mij als ik uit wil breken maar weet je mijn verlangen sluit zich niet langer op het wil een stem die de wereld ronduit vertelt dat ik van je houd…

Verloren in de' avond Weg van mij, Vlucht een ontroering, Voorbij - voorbij. Was het 't lieflijke Van een gezicht? Alleen de weerschijn Van 't avondlicht? Was 't de gedachte aan Iets liefs van weleer? Of een verwachting -? Ik weet niet meer. Een vogel nam het Mede op zijn vlucht En droeg het ver heen In de avondlucht. Een dood…

Ik kan niet tegen piepende deuren laat staan tegen klikkende deuren maar dat geldt ook voor ramen door de tocht tot irritatie leidend ik kan ook niet tegen tocht snurkende slapers, hinnekende lachers Ik haat hoge scherpe geluiden het luide geschreeuw op straat of het geroep uit een andere ruimte en ook een applaus na een mooi stuk ervaar…

ergens wachten woorden die ik zal schrijven misschien uitspreken er is een zucht het duizelt van binnen waar te beginnen… ik voel me als de specht die hamert op een boom door bijna onwrikbaar hout -- waar is jouw zomergeluk de schikking van bloemen tot een gracieus boeket wat ging er toch fout……

je nam je schaduw en verdween tussen bladerloze bomen geduldig maar tevergeefs bleef ik wachten op nieuw groen maar het donker bleef stil toen de tijd het ook niet meer wist besloot ik op zoek naar andere kleuren nieuw licht te zagen het zwart aan jou te laten niettemin mocht het ooit nog eens tot een ontmoeting komen dan…

hoe ik bepaal in wederopstanding waar tijd zich verontrust in een zorgzame houding, dient het leven zich als ingeschaald vermogen bij mij aan ik weiger deze conceptuele benadering die mijn hersenen vergroten op een banale wijze, ofschoon een late lobotomie slechts een eeuwenoud litteken als een stigma achterlaat ga ik mijn weg als tollenaar…

Brokken van haar ziel lagen voor haar over haar bed verspreid wat eens een sponde van vlinderliefde was was het er nu een van spot en nijd tot hij haar hart had ontnomen zij had bloed geroken het was haar eigen hij had haar ziel gebroken.…