Mannetje
Heel even was ik dat verlegen mannetje
dat altijd wachtte op zijn beurt
in moeders keuken dronk ik uit het chocokannetje
ik had er nooit om gejengeld of gezeurd
terug na een lange dwaze reis in de veilige haven
kan ik eindelijk ademhalen
kon ik mij maar aan het verleden laven
en uit de oude verhalen warmte en zekerheid halen
maar ik heb het te doen
met deze soms kille dagen
stilletjes kruip ik naast je zonder het te vragen
ik wacht als dat joch van toen
op de eerste avondzoen.
Geplaatst in de categorie: emoties
Mooi verdicht hoe kil het leven kan zijn en dat ook mooie herinneringen die kou niet kunnen verjagen.