Alle inzendingen over filosofie

Wij zijn gevangen in de tijd De ruimte is aan ons gegeven En zodoende het beleven Van de hang naar eeuwigheid Door sterf’lijkheid die ligt besloten In ons ondermaanse lot Creëerde iedereen zijn god Om de kansen te vergroten In de eeuwigheid te komen Zodat dit leven waarde heeft Met een doel om naar te streven Maar eeuwigheid kent dat…

Is er hierna nog een eeuwige zaligheid, heeft sterven een zin. De theofiel heeft het beste deel verkoren en praat met zijn lief. Hij ziet zijn liefje in alle liefjes rondom, in alles wat is. Wat hij niet begrijpt, dat is alle ellende, deo volente?…

Zo kon het zijn: iets smerigs verlangt iets vuils voor de ochtend, de geschilderde roos wil in het meesterwerk. Het kleine wil nog iets kleiners voor onderweg, het grote koopt in bij de reusachtige dingen. Je kunt je moeilijk verweren. Je ziet de vlinder, alweer een hand groter, je ziet hoe de bloemen de grond omwoelen,…

jouw ziekte vereenzaamt mij het houdt deuren gesloten waar ooit licht onderdoor glipte blijft stof langer liggen de leegte verruimt zich zienderogen doch kruipt de stilte dichterbij bijna verstikkend kleurt ze grijs…

Wat zag ik toen ik bleef staan en bleef kijken naar hoe die boerderij daar stond wat vertelde mij dat ze daar langzaam stond weg te gaan dat ze voorgoed verlaten was ze stond daar in haar tuin met een oude vruchtboom die nog een beetje gebloeid had er was een grazig weiland er stroomde een vredige beek de wereld was nog als toen…

Waar witte wol op blauwe velden weidde zeilde door zachte bries gekleed met gouden tressen en vlammende zomen boven rood en gele ets hier en daar zilveren aderen omzoomd met wuivende halm langs rimpelend glazen vlak doorkruist met banen goud loop ik huiswaarts over klimmend pad met eindigend leven dat voor toekomst borg staat als…

heb een verenkleed dat helder is niet geel maar zwart omdat het mij staat behoef geen kleur bekennen zelfs niet op wangen die er toch wel is fluiten doe ik weinig zingen wel mijn lust in leven; van je oriolidae ondanks hoogtevrees duizel ik in hoge bomen waar mijn hooglied klinkt…

zie de bomen in het bos allemaal hetzelfde maar toch uniek als je de wegen en de pijlen ziet kijk dan, kijk dan elk takje en elk wormpje verdwalen als duistere demonen en jij ziet de pijlen als één van de goede welke richting ga je op? goed en slecht bestaat niet een keuze is de oorzaak luister naar de wind die suist en de maan staart…

(Wat de Heerser van het universum vermag II) Men strekt de povere handen naar de libellen in het gras en laat de vleugels dansen boven rietkraag en moeras Men zinkt er haastig in als het leven hevig spartelt als het prooidier voedsel zoekt en het roofdier het “ speels martelt “ Het tekort aan liefde in de schalen van de…

Zo zwaar de vrucht was Zo buigzaam naar beneden Hield de tak haar vast Liet haar niet los Liet haar niet vallen Zelfs als de storm door de takken raasde de regen zich liet voelen Totdat ze rood gekleurd was en gerijpt Liet ze zich los en zachtjes vallen op de aarde Ze keek nog eventjes terug naar boven Om te zien hoe…

in mijn late zomer, vergeet ik de herfst, denk ik nog niet aan de winter en spelen gevoelens van lente de warme wind door mijn haren een verdwaalde mug die me komt plagen maar ik loop niet te klagen ik geniet van ieder moment en laat me gewillig steken bloederige taferelen in mijn late zomer geniet ik van het leven…

Een handvol akkoorden drijft neerwaarts als de muze haar lente lispelt Het is alsof er woorden missen in de grootte van tegenpolen Ik herken de eeuwig vallende traan als nabijheid van seizoen wisselt en de verte wenkt in kraters en zwarte holen Met een dichterlijke vleugel dek ik graf en kerker toe Niet zichtbaar voor een oude…

Ik staar in het vuur van de open haard, Zie de dartele vlammetjes gaan. Ze spelen een spelletje, luchtig en blij, Duiken onder een kooltje vandaan. Ze dansen en kronkelen zich sierlijk en vlot In de meest fantastische stand. Ze stoppen voor niets, gaan altijd maar door Tot ze eenmaal zijn uit gebrand. Maar vlammetjes, jullie zijn symbolen van…

In vroege morgen tast licht langs gevels vindt een raam klimt binnen strijkt langs randen en stijlen geeft langzaam plaats aan kasten stoelen glinsterend glas. Licht speelt in glas glas daagt het licht uit geeft geslepen, zachte weerglans gebroken, flitsend weerlicht. Hunkerend samenspel als lichaam en geest…

(Het gehuchtachtig kleine dorpje Morville ligt in Lotharingen (la Lorraine). Zijn naam leent zich uitstekend voor de associaties in het gedicht.) Hier overdenk ik mijn bestaan, in Morville, op een bank. Gierzwaluwen gaan af en aan. Agnostisch zeg ik dank.…

Buurvrouw loopt te tieren, het laat me koud Netty krijst aan de telefoon, iets waar ik niet van houd. Zoon-lief heeft het druk, ik houd me kalm De poes spint en kronkelt, jolig en warm. Sensatieblaadjes bij mijn kapper, flauw Mijn favoriet op de radio: waauw. De boel laat ik gewoon draaien, ze doen maar Het boek over positief denken ligt…

Wie geen maat kan houden laat vele bekers voorbijgaan!…

ik verpoos nimmer meer in een diepe gedachte dat gaat allengs aan mij voorbij een vierend touw slingert thans met eeuwige bewegende beelden of draagt een haast uitgerekte veer mij nu doorheen het verleden, de mij toegevallen wonden en weelde, doorzakkend naar een verlengde diepte en traag terug langs gestapelde ramen van verlangens en tranen…

Hoe helderder licht, hoe duisterder. Hoe duisterder hoe meer sterren. Hoe meer sterren hoe groter heelal. Hoe groter heelal, hoe leger. Hoe leger, hoe stiller. Hoe stiller, hoe nader het midden. Hoe nader het midden, hoe meer leven. Hoe meer leven, hoe sterker hart. Hoe sterker hart, hoe aardser. Hoe aardser, hoe verder van het midden. Hoe…

Jij, vallend blad met gouden nerven prachtig zacht verkleurd satijn, in eeuwig ritme van leven en sterven en dienstbaar in het gestorven zijn. Je raakt de grond heel zacht en teder en met een vederlichte zucht, nestel jij je in het aardse onder violette lucht. Rustend nu en steeds maar geven in de diepte van haar schoot, Moeder Aarde maakt…

Alleen echt hecht alleen!…

De zomerbladeren hebben hun dienst gedaan: schaduw gegeven, zonnelicht weerkaatst, gedanst op de takken maar blijven hangen. Nu is het tijd om los te laten. Ze zijn nog een beetje groen, maar ook al geel en bruin, klaar om afscheid te nemen. De weemoed speelt door de nerven die scherper in beeld zullen komen. Mijn hart durft nog niet echt…

als korrels zand glip jij langzaam tussen de vingers van mijn hand spoelen jouw laatste woorden weg als de zee vervaagt in 't zand zoek jouw ogen in de sterren vertroebelen wolken mijn zicht regent het tranen uit de hemel hoe het in de verte weerlicht reinigt water al mijn zorgen dralend spoelen ze in de zee zie ineens de sterren staan…

Mijn vrienden van de hoek, gezichten in een gloed en waas van kaarslicht, in bedachte stemmen vervliegt de wierook, weeft het gesprek tot weinig wat mij raken kan om voor niemand bang te zijn, op die ene gedachte na die ik niet kan remmen en door de ongetemde lente, de wilde bloesem kiest van hoopvolle gedachten.. Daarbuiten in…

Dood is niet dood levend is niet levend…

De spinnenwebben zijn er weer; ze zijn zo mooi maar ook bedrieglijk. Ze laten zien hoe schoonheid kan vangen, listig ons kan vertellen dat draden niet binden, maar wijzen weten wel beter. Leven is nooit alleen maar mooi; er zijn geen primaire kleuren, alles is gemengd; van blauw en geel maak je groen, maar dat schept toekomst en vernieuwing…

Je bewoont waarin je het beschrijft, een bos kan niet donkerder of lichter zijn, je stelt je in op dingen, die je drijven met wisselend diafragma vast, de scherpte is bepaald in de essentie van je domein, de kern verbleekt in een tegengesteld contrast. Elk detail wordt in kritiek of waarde getoetst, wisselend gesprek of ontwerp die…

Hét is het gulzig water dat me dorstig maakt, schuimende beken waarin ik weerloos ten onder ga, hét fluistert tonen die de wind laat spreken en waaraan ik nooit mocht denken. Hét is het brood die de honger steelt, een wuivend bos wat mij zachtjes streelt, een tomeloze slaap in hét wakend dromen tussen zwart licht en hét…

Buiten meandert de rivier ver gebleven van de stad, laat z’n stem tot mij klinken, neemt geruisloos het slib van de gedachten mee als libellen geruisloos op een berkenblad in de waan en ongestilde hoop naar de benedenloop zonder ervan te drinken. De wereld die ik bij name noem, slapend in onbekende wildernissen, de ziel niet groter…

Luidkeels zingt neef Jeronimo de lof van zijn kleindochter die net in de brugklas zit. Ze is pas elf, de jongste van de klas maar ze schiet momenteel omhoog en je kunt nu al zien dat ze mooi wordt en ze is zo bij de pinken. Kijk, ze is koud een dag op school en ze doet al aan wijsbegeerte. De filosofieleraar vroeg filosofische vragen en zij stelde…