Alle inzendingen over natuur

je was nooit zal nimmer zijn zoals je vandaag te beleven staat één en al honingzoete sfeer waar vele vlinders naar toe worden gelokt en hoe weliger je gaat wuiven net als ik niet meer willen wijken tot de dag ondergaat je helemaal vergeten raakt of zal ik je vannacht nog dromen…

(Op de wijs van 'She's the One' - zie link.) Zij is jou Zij is mij Zij is ons Zij is vrij Wie zal haar beschermen Haar beste beschermers Dat zijn wij (Wie zal haar beschermen Haar beste beschermers Dat zijn wij) Want zij lijdt Zij heeft pijn En zij strijdt Om te zijn Haar regen en tranen Zijn de oceanen Dat zijn wij…

De rivier willen we oversteken met het veer Hier aan de stoep gaat ie heen en weer Dwars op de stroom met volle kracht Het is de veerman die op ons wacht De motor komt voor ons even tot zwijgen Het is alleen de rivier die -als de derde- lacht Ze liefhebbert in een natuurlijke stilte Een reiger stelt het opvliegen…

Alles dat leeft en groeit sterft zichzelf als er geen lucht meer ontstaat rondom het ingedamd bestaan het wordt aandoenlijk zichtbaar als ik naar mijn rotstuin zie waar keien tegen de wortels drukken dan moeten ze worden verplaatst waardoor er wat meer ruimte ontstaat zodat planten kunnen ademen en uitdijen om zich te willen vermeerderen…

het is haar rustige glans die me naakt voor haar laat staan want hoe wil ik haar voelen op mijn huid innig mee palaveren met haar zacht geruis blauwe spetteringen laten vervagen tot wondere regenbogen gedachteloos genieten van wat leven heet simpelweg gelukkig wezen…

nog hoor ik hoe het water valt gefluister dat uitgroeit tot een werveling die juicht en zingt loskomend van beslommering als een droom in haar verga licht van adem dieper en dieper mezelf achterlaat hopeloos verliefd…

Opnieuw op zoek gegaan naar de bron van eeuwig leven gevonden deze keer Vervallen fontein en het water verontreinigd door landbouwgif vergane glorie en grandeur Een beek stroomt naar een rivier op weg naar zee zoet water verdwijnt in zout verdampt en de wind draagt de wolken mee tot zoete regen valt en vindt zijn doel gefilterd door…

duizenden kleuren wiegen om aandacht vragen je hand in zachte koestering stelen rankheid in een klankbord van groen bloeien van leven naar dood met de vrucht in hun schoot het zijn jouw ogen die hen hebben gekozen de vraag om samen te gaan is hun bestaan bloemen houden van mensen maar zijn helaas afhankelijk van hun grillige wensen…

Je handen hield ik om beurten vast Met je voeten zocht je zelf houvast Het pad grillig en spekglad zelfs soms onderwater Je zette met je nagels sporen in de bast van bomen met hun wortels ankers aan 't smalle pad Het water klonk door 't bos van ver en dichtbij Het ruisen en het kolken als ware het 'n lied Waaraan…

Kom, we trotseren de storm de wind en de regen, kom ik pak je hand we kunnen wel tegen een stootje. Kom zei hij, pak mijn hand in vertrouwen, je kunt je altijd en eeuwig aan mij vast blijven houden. Ik hou je, ik draag je ik trek je maar vraag je: vertrouw me en ga mee, deze storm doorlopen we met zijn twee. Kom, ook al worden…

Met indrukken groot in aantallen bleven ze uit de lucht vallen, daar kwam naar het zicht geen einde aan het begin van een rustgevende avond.. het naakt van hun lichamen in ruige veren gestoken, met pluimen hoog en warm langs rietstengels omsloten.. in verlangen dichter bij elkaar een plek om samen te schuilen uit de benauwende drukte…

Ik kijk de tuin in en hoewel de boom verstild zie ik dat een blad soms trilt is het een vogel, welke? Nee, het is de regen wonder van water, zacht en glad glippend, niet te pakken maar spat hard op een blad geheimzinnig tussen takken slechts kort een vuurwerk van beweging, een zegening van druppels, alsof niets gedaan, alsof niets aan,…

VERZWINDEN Aan lange teugels sleept moeder natuur mij mee door weersomstandigheden haar nachten omwoelend lakens welke ik afsla zodat mijn opgesloten huid weer vrij zuchtig kan in en uitademen doch het keren en draaien remt ook af totdat mijn alter ego knarst dat het tijd is om weg te zinken in Boeddha’s wijsheid zuchten bewuster…

sierlijk schreef hij in tijdloze schoonheid arabesken aan de ijlblauwe lucht zijn valvlucht was doorzichtig als glas een lichtschittering dook in het gras in kortdurend vleugelgeweld was het laatste oordeel snel geveld zwaar en bedachtzaam wiekte hij weg in een overwinningscadans met de prooi in zijn bek…

achter veranderlijkheid schuilt zuivere schoonheid heeft ze me laten ontdekken door subtiel haar eigenheid open te bloeien zo volmaakt mooi ik bestendig aan haar verknocht blijf al floreert ze kort de herinnering blijft…

laat ik weer een huisdier nemen! maar… is dít er dan geen? ‘n notabele chinese nota bene denk ik staande in de schemer onder de verheven Watercypres ik moet haar echt goed hoeden haar takken snoeien maar breed hangen laten tot zij zelf zoveel later als door kenners voorspeld zich eerst vermolmt en dan velt…

Gedroogde bloemen maken me blij Geplukt in een of andere wei Tijdens een mooie wandeling in ons Limburgse land Stonden ze daar ergens langs de kant Gedroogd in een dik boek Vind ik ze plots, zonder dat ik zoek De geur en kleur die blijft Ook al is het bloemetje verstijfd…

ik heb de lente aan het bloeien gekregen met wat zon en milde regen pas toen de kou achterwege bleef kwamen de zomerse tekens van leven hij straalde het groen tot volledige wasdom bloesemde volop naar vrucht in lange dagen zindert hij warmte die de oogst rijp zal maken nog zijn er hindernissen te nemen zoals onweer storm en hagelstenen…

Ik stond buiten met mijn brilletje op, ze hadden het fenomeen uitgelegd, het stond in mijn agenda, de wolken mochten voor mij wegblijven. Bij heldere hemel zou ik van een spektakel kunnen genieten. Zeker niet te missen. Ooit was het anders. Toen deed de maan het ook af en toe, de medicijnmannen noemden het taboe. Offers moesten komen,…

ik wist de donkere luchten het zachte zuchten van de wind geruisloos nestelt stilte zich in bomen tussen blad hoor het vage breken van een tak door naamloze passanten zag de bliksem pas toen het donkere loof diep voor de regen boog de spanning die het onweer lading gaf is stilaan verdwenen zomer is in gouden luchten weer…

Klap - wiek klap - wiek doet het vogeltje, toerend door de avondlucht. Zoekend naar een torretje, een mug, een mot of vlieg. Dit alles bij een zonnetje, dat afscheidsrood ter kimme neigt. Na het suizend zoeven langsboven dimmend licht, gaat ons kleine vogeltje - de trek gestild, de dorst gelest, op weg naar rust, naar vaste stek. Dan…

De bergbries rilt door 't water voort Dat rint door beek en rotsge spleet, Mos groeit op blok en vochtge boord, De varen wiegt, de spar stijgt heet In zon: haar wortel, kronklend, schoort De rechte stam, het naaldrijk groen, En eik en beuk hun weidser dracht In 't bos blinken en welken doen, Tot waar in dag-doorschimde nacht De drop…

terwijl ze toezien hoe alles komt even blijft weer verdwijnt wortelen ze zich in elkaar doorgronden de diepte op zoek naar onwankelbaarheid de kracht van hun gehechtheid met bloei in de kruinen als eindeloze lente te verwoorden…

langs wijkende bomen in zachte glooiingen van het landschap loopt het eeuwenoude pad een natuurlijke oase van rust geflankeerd door het groenende leven van boom struik en blad generaties zijn langs gegaan met uitzicht op morgen huis en haard achtergelaten verdronken in zorgen anderen zijn gekomen hebben in het volgen van vroegere…

Het water in de beek is helder en bijna vlak. En tussen het wuivende hoge riet ligt een half verdorde tak. Er hangt een geur van dier en gras, als je op het klaphek zit. En de wilde trotse bloemen kleuren van violet naar hemels wit. Voorjaarszon filterend door varens en berkenblad. De bomen hangen hoog en loom over het zanderige pad.…

De vlier met witte parachuut Staat prominent te zoeten Zij is op vrijersvoeten Haar geurende dispuut Bepleit bij vlieg en bijen Intiem met haar te vrijen En pertinent acuut Verschijnen zij in zwermen In antwoord op haar termen Haar wil is absoluut Een wet voor de insecten De kleine opgewekten…

op eigen wijze deelt het kustlicht de nacht in zolang het opvalt bij opkomend tij werden tekens uitgewist indrukken bleven de vuurtoren schetst arabesken op de muur maar is zo haastig -------------------------- Leporello van Gerrit Westerveld…

elk met een eigen zomerzachte melodie in ’t dicht groene lover van de bomen houden zij niet alleen de dag levendig ze bevliegen ook mijn gedachten tot ik het innestel om ooit weer neer te schrijven als ook mijn lied…

Zon zit binnen onze vreugd te stralen. Het is het vurigst, reinst geneucht: een ademhalen in glans en jeugd. Op aarde schittert geen vermogen licht als uw ogen. Geen slag, geen schok, geen ruk kan liefde scheuren uit de hemel daar wij schijnen. De ganse wereld mag verdwijnen: Zon is de kern van ons geluk.…

Kruipt en sluipt heel langzaam in heggen over takken. Rode tong schiet met korte tussenpozen uit de mond. Haar half gesloten ogen opent ze echter terstond. Als ze vliegensvlug een prooi moet pakken. Dit specimen kan men soms tegenkomen in de Franse natuur. Vaak is 't in de campagne je altijd aanwezige buur.…