Alle inzendingen over overig

"de beste wensen" De Sint is weer verdwenen En in het hok zit alweer een nieuwe flappie Nee deze keer mag hij blijven leven Het goede voornemen is om de volgende kerst er gewoon 1 te kopen uit de diepvries bij de appie Nu het nieuwe jaar nog met de gebruikelijke beste wensen Zoals ieder jaar van te voren weer discussie over het vuurwerk…

Het gevaar ligt op de loer  Onbegrip dat steeds sneller stijgt Onrust scherp en vilein  Zwarte taal die langzaam zwijgt  In kalmte wil ik zweven  Zo wil ik zijn  In helderheid wil ik leven Rust zacht en fijn…

Al als kind had ik mij met boeken omringd het heeft mij nooit gestoord wanneer mensen mij als anders zagen ik heb hun woorden nooit als echt gehoord.…

De rokerige rook kringen kringelen om mijn vinger zodra de sigaret het vurige vuur heeft kunnen vinden De inhalerende inhalen laten verlangende longen zingen van vieze viezigheid die 't binnenste binnen komt dringen Verterend teer maakt de ontspoorde sporen verdachter de ruwe ruwheid maakt het meest verzachtende zachter Verslavende verslavingen…

Alomtegenwoordig vanaf dan, dreint de stem van notameneer, ambtelijk als een bewindsman, feodaal ook, als een kasteelheer. Ooit jubelden koren het paean voor Apollo: lied voor hun Heer. Zo hoort thans het meisje uit gras, plant en boomschors veelstemmig een doemleer: glorie en eer van bonnetjesman. Zelfs wat ruikt naar mos en herfstweer…

Ik vraag de grijze nevel niet, en zing ik vaak een treurig lied, toch vraag ik, dat de zonnegloed bezielend iedereen begroet en alle droefheid henenjaag. Ik vraag niet aan de duistre nacht, de demping aller vreugde en kracht; ik vraag het licht en altijd 't licht opdat in ieders aangezicht de waarheid in heur schoonheid schijn'. Zo zwart…

Je durfde het niet aan om naar me te kijken probeerde te ontwijken Terwijl ik naar je keek keken jouw ogen ergens langs me heen Ben ik de moeite niet waard om ronduit te bekijken ergert je iets aan me trek ik niet aan? Of ben je misschien bang dat ik echt terug zal kijken wat stoort je dan toch in mijn gespiegeld beeld wat stoort…

Hij predikt in jargonne zinnen en weet precies wat hij zegt. Aan al wat hij ziet, wil hij winnen Zegt: ‘d’ economie bestaat echt!’ De mensen, zij zien hem vaak in eh programma’s waar uit wordt gelegd: bezuinigen moet voor wie in de toekomst ook aan zijn geld is gehecht. Hij praat niet in plussen maar minnen, zegt: ‘zo komt er niets van…

het verwonden van de tijd kent geen aanknopingspunt waarom een mens toch lijdt het verachtelijke ligt verscholen ergens dieper dan de spijt doch kent berouw geen waarheid want wie we ook mogen zijn het is de afstand van geboorte…

Ze huppelt op luchtige voetjes: ze raken amper het gras. Aan al wat ze ziet, brengt ze groetjes, zegt: ‘hoi, ik was hier nog pas!’ De mensen, zij kennen haar toetje, ze woont daarginds bij boer Bas. Dat kind met die geinige sproetjes, olijkste meid van haar klas. Nâ nâ, haar ondeugende snoetje zegt: ‘lekker toch zonder jas! 'k glij uit…

Ik dacht ik schrijf eens een verticaal gedicht horizontaal dat is zo normaal maar verticaal dat zijn we eigenlijk allemaal.…

Iets wat ik altijd voor mij hou wat ik nooit zeggen zou brandt als het hellevuur zo fel in mij zou ik het uiten, zou het stilaan dan uitgaan? het antwoord komt langzaam boven drijven het vuur in mij is niet te doven het zal altijd zo blijven je kan die toorts nu eenmaal niet zomaar verdrijven.…

Een kannetje thee van bosbessen deze keer maar het leuke is dat bolletje rond made in China knus in de hand…

De Poëzie zit in de geest. Voor hem Die aan wat is niets van het zijne toe kan voegen, Is heel de wereld dof en zonder stem; Hij moet zich met haar proza vergenoegen.…

Wereldwijd zijn er toch gauw zo’n zes à zeven miljard mensen, wat meer of minder steekt niet nauw. Naar schatting is de helft vrouw. Hooibergen vol. Je zou zelfs menen volop keuze, dus spui je wensen. Maar zoekt het hart nou net die ene die zich niet wil laten vinden, dan word je gek, raakt buiten zinnen. Het is weer net als met die…

ik kan niet troosten nu de pijlen op mij zijn gericht, het dubbelwandig hart lijkt geïsoleerd van tijd en daad jij kromt jouw vingers en dept goedwilligheid op een bank zonder woorden – de piano staat boven – akkoorden vol zwijgbeloftes doen het raam beslaan, er wordt geschreven op het vluchtig water dat zich wintert wanneer…

Geef ze nu maar, zei ze vaak geef ze maar bij het leven af Wat heb ik aan de nasmaak van de bloemen op mijn graf Kom nu maar, sprak zij ook kom maar tijdens mijn leven Wacht nu niet tot na de rook mij wat gezelschap te geven Zeg ze nu maar, klonk ’t stil zeg nu maar die lieve dingen Laat elkeen weten wat ik wil niet als ze om ‘t graf…

Jacoba zong op klaarlichte dag Haar herfstlied. Ze bracht het laatste offer. In haar verwaaide dromen Had ze het gezien Ze was de droomgetuige van De rode sneeuw in december Ze heeft het aan niemand verteld…

Ik huil vrolijke tranen ik heb gewonnen in het verslavende gevecht ik volg nu de juiste banen heb mij herwonnen voel me weer mij en ben het echt.…

Het leuke was dat je dacht er waren er twee in haar de ene jong de andere nog niet zo oud haar stem als ze sprak nu eens hel dan weer omfloerst je kon ook niet zeggen hou oud ze wel was dan schudde ze krachtig waarbij ze lachte kastanjebruin haar…

Nog vraag ik je waarom je lacht en je keert je natuurlijk om.…

Je foetert in stilte op hen die lijken te creëren op commando op hen die sonnetten schrijven als ging het vanzelf zo diep van binnen weet je beter gedichten gelijken gedrochten als je niet eerst met woorden hebt gevochten.…

ik ben het lied dat de vogel zingt ik ben de maan die het getij bedwingt ik ben het groen dat deze aarde verfraait ik ben de zon waar de aarde om draait ik ben de wind die de bladeren wegveegt ik ben instinct dat iedereen beweegt ik ben het vuur dat de aarde vruchtbaarheid zal geven ik ben de lucht die het lichaam doet leven ik ben een natuurramp…

Podium voor de wereld Voor het podium stond de mensheid Ze waren er allemaal Ze wisten dat het grote donker hen morgen zou opslokken Zomaar Zonder reden Met net zo weinig reden als de mensheid ooit was geboren De violist begon te spelen Alsof zijn leven ervan afhing Ook al was dat niet zo De blauwe aarde verdween snel en volledig…

De bal was nooit rond genoeg in mijn vaders ogen 'daarom', zo zei hij, 'wordt dit geen goede ploeg' hij had zichzelf nog nooit voorgelogen.…

Ach ik hoop dat je ooit bij me nederdaalt en je hand liefdevol door mijn haren haalt, dat je stem zoet en zacht in mijn oren zingt en je kus op mijn huid mijn verdriet verdringt en ik hoop dat m'n hand in de jouwe glijdt en me brengt naar een land nog bevrijd van tijd. Ach, ik hoop en ik bid en verlang…

Mocht jij je ongelukkig uitdrukken het is je al vergeven jij bent een oude toon je hebt het al die tijd geheim gehouden maar jij ruikt de herfst in Amsterdam als een muzikale bondgenoot een woordenzwerver op het taaleiland voltooid in eigen zinnen jij wilt geen geheimen meer verbergen voor de herfst in Amsterdam want het is…

misschien vind ik het morgen hoe vaak werd dat gehoopt het is het eeuwig morgen dat mij van binnen sloopt ook gisteren was eens morgen dat geldt ook voor vandaag en morgen is misschien dus blijft het nog de vraag ik kan en wil niet twijfelen hoe moeilijk het ook is na al die vorige morgens toen ging het ook steeds mis toch blijf ik…

Ook jij zult eens de zin van ’t leven zoeken. Dezelfde oude vragen, door Grieken reeds gesteld doch nooit afdoend beantwoord, zullen je gekweld doen grijpen naar Geleerde Boeken. En bij dit naarstig zoeken of er een zin bestaat zal, naast het ‘zeker weten’ van ja of nee, altijd de twijfel blijven, waardoor de geest in strijd verkeert…

je hebt geleerd vooruit te denken achterwaarts heeft weinig zin doch je toekomst wordt reeds korter dus gis je je de hemel in. je schrikt als je bedenkt wat je er zal tegen komen: zwarte baarden, witte rokken, dus weer Mekka, en weer Rome. je wilt leut in je verdere doodzijn trijn met wijn of jan met bier al naar geaardheid in het hiernumaals…