Netgedichten

netgedicht (nr. 46.153):

Hoe een kind het verschil tussen dikke dingen en dunne dingen leert kennen: Drieluik van de schaarste, derde luik

Alomtegenwoordig vanaf dan,
dreint de stem van notameneer,
ambtelijk als een bewindsman,
feodaal ook, als een kasteelheer.

Ooit jubelden koren het paean
voor Apollo: lied voor hun Heer.
Zo hoort thans het meisje uit gras, plant
en boomschors veelstemmig een doemleer:

glorie en eer van bonnetjesman.
Zelfs wat ruikt naar mos en herfstweer
weet van grote bestemming: het plan!
En zingt: ‘meisje, dit kan zo niet meer.

Weet iedereen niet hoe het is verboden?
Daarom: omdat het de laatste was.
Gewoon dus, vanwege de methode!

Je kunt niet zomaar te pas en te onpas
reiken naar wat jou lieflijk noodde’.
Het meisje, eerst nog zo’n wildebras...

‘Simpel geluk is ten diepste een code
met steeds wel een man die erop past.’
… loopt stram vandaar, als een ondode.