Alle inzendingen over eenzaamheid

ik trek me nu even terug op de toendra in ijzig koud zwijgen in de hoop een afkoeling te vinden voor mijn oververhit denken maar al vlug ben ik onderkoeld de negatieve temperaturen ben ik immers niet gewoon klappertandend, trillend en bevend dool ik over de open vlakte steeds in ijzig koud zwijgen…

ik tel tot zes links de vork en rechts het mes laat gisteren herleven toen waren het er zeven en morgen misschien maar één toch niet alleen links de vork en rechts het mes…

Mijn gedachten gaan vrijuit terug waar het begonnen is een schilderij aan de muur dat nooit is afgemaakt Vier muren, een ziel en twee ogen die niet langer zien dat jij mij verlaten hebt om elders door te gaan met leven Een stad zonder stem de wereld slaapt zijn roes uit waar ik alleen wakker ben met sigaretten en mijzelf De wereld…

Aan de andere kant van het raam staat een man in gedachten verdronken zonder woorden in sereniteit met zichzelf Kijkend naar de regen die voor het venster langs valt in het licht van de eenzame straatlantaarn tijdens het vallen van de avond Beelden van herinneringen vervagen langzaam in de tijd slechts het verlangen naar de liefde…

ik eenzaam dat ben ik iedereen is druk niet voor mij niemand om mee te delen de vreugde het verdriet niemand die het merkt niemand die het ziet alleen op de wereld zoveel mensen om me heen ik eenzaam dat ben ik…

de voorlaatste bladzij, papier met gebruinde vlekken kleeft ook nu aan mijn hand ik las het duizendmaal op een rij noch mijn gemoed noch mijn vinger willen verder trekken ik bezweer het einde ontken een mogelijk afscheid berust liever in het onvolledig zijnde wil mijn verbeelde geliefde bewaren eer zij mogelijk naar de stilte…

Voor mij ligt een veld bezaaid met koude, scherpe stukken Herinneringen aan toen aan hoe het vroeger was Daar sta je dan op blote voeten En overal gebroken glas Ik laat me vallen moedeloos tussen alle scherven van dat wat ooit geweest is van alles wat ooit was Daar sta je dan op blote voeten En overal gebroken glas Vang jij me…

het je te doen de tongzoen met 'n klinker op je tong 'k heb het gedaan 'k ben er voor gegaan - gister in de salon - op m'n gevoel in de schommelstoel ja ja wat deze man allemaal wel niet kan daar ga je toch van zweten…

reukloos keren rozen zich tegen de verenigde vijand met doornen die zich vormen tot een wapen van dood zich stekend in rottend vlees een plaats te bemachtigen waarbij Samael spreekt dat de stank nog kwelt omdat de neus voor jaren gesloten is geweest want na al die jaren dat ik als roos mocht bloeien heb jij nimmer als dar de heerlijke honing…

Ik heb geen woorden nodig om te weten dat ik je mis ik weet alleen dat er nu een enorme grote stilte is De bank is leeg en koel de krant ligt er nog ongelezen zelfs je pantoffels zijn weg ik weet nu weer hoe lang een dag eigenlijk kan wezen Ik kan de geur nog ruiken die je in huis achter liet het blijft nog de vraag slaap ik wel…

steeds hoger tot mijn schaduw verdwijnt stap ik een barre tocht omhoog gegeseld door de wind zoekend naar zalvende stilte eenzaamheid treft als een kaakslag in het dal staat een koe ik noem haar Gertrude dat praat makkelijker…

Veelal ingesloten in gedachten in het verleden nergens echt veilig ingesloten opgeborgen verscholen -weg van hier-…

ik ben vandaag opnieuw gestorven droeg mijzelf naar het graf de dood had mij weer ingehaald de verlatenheid tikte met haar koude staf turend overzag ik het bekruiste veld van eer bezaaid met versteende tranen ik stond hier al vaker ja, meer dan één keer de gegraven kuil weerspiegelt de schaduw in mijn ziel als onbegrepen…

dans het witte vel tegemoet wanneer warme woorden in onwetendheid versluierde blikken giftig vertroebelen geopende armen die schrijnend leeg deze dag niet meer vast kunnen noch willen houden laten ongevulde handen levenloos gaan langs gestolen zinnen schrijven onduidelijke lijnen hun eigen wanhopige nachten, levensdraden laten…

schrijven is niet moeilijk maar vaak pijnlijk woestijnen droge stilte in het willen begrijpen zit gedrevenheid altijd weer rijzen vragen die als nomaden door het denken zwerven net als je denkt te weten ijlt de waanzin voorbij spaties van leegte die het hart niet konden vullen…

jouw tochtgevoeligheid dichtte alle kieren en plaatste een veer op elke deur die niet meegaf synchroon aan de eikels viel een flanellen overtrek op ons bed waaronder ik het nog steeds koud krijg als ik jouw ademtocht voel door de gapende leegte die je achterliet…

rust heerst in mij de bladeren zijn gevallen net als gedachten een plek vinden en de strijd in mijn gemoed allengs verzachten rust heerst in mij ik kan weer geven de ander zien en horen de eenvoud van intens contact kan mij weer bekoren ja,,het lijkt niet groots of van gering gewicht toch raakt het dat wezenlijke wat…

Zie de mensen, talloos, gaan over pleinen, over straten. Niemand met hun lot begaan, geen om mee te praten. Zie de mensen, talrijk, prijken, in betonnen glaspaleizen. Niemand die hun kroon beziet, niemand die hen parels biedt. Zie de mensen eenzaam sterven, gehuld in schone bloemenpracht van ieder die aan hen dacht!…

Langs het slingerende tuinpad gaan ongelijke passen licht gedempt door de herfst welke al zacht begint te vallen zijn adem maakt zelfs het eerste roodborstje warm zodat geregen pinda's ongebrand smaken als peanuts wazig is zijn blik maar het huis kan hij nog steeds vinden, blindelings, hij loopt gewoon rechtdoor…

verder kan ik niet gaan in achtergelaten land ben ik hier gestrand gevoelig golft de branding ik schuim in witte koppen de vraag, ga ik naar de knoppen of ben ik de wederopstanding drukkend laag hangt boven het zoute water een loden lucht verzuchtend de zee opluchtend geeft de zon een gouden streep mee…

Wie of wat bindt mij nog hier, de plek die zo sterk is doortrokken van verstorven leefplezier, waar niets mij zelfs nog kan verlokken tot een moment passief vertier. Steeds weer neem ik het besluit dit oord van stilte te ontvluchten en snelt mijn fantasie vooruit weg van het huis der duizend zuchten die mijn zomer hebben uitgeluid. Maar…

Onopvallend verborgen in mijzelf gekeerd net zoals op het spoor tussen de rails en voor de trein ik was er wel maar ook weer niet men zag mij niet en dat zie ik wel, Onopvallend verborgen -voor een ieder-.…

Laat mij je helpen in je strijd tegen de eenzaamheid…

vaak loopt ze rusteloos op en neer of staat ze bevroren bij het raam waar ze in haar eigen schaduw naar vervlogen jaren en verloren mensen staart…

altijd bezig met hun mond maar ik altijd met m'n handen geen moment stil bij hun maar altijd stilte bij mij ze zijn hier en dan weer daar maar ik altijd ergens anders ze rennen en vallen niet maar zelfs als ik stil sta struikel ik we verschillen in alles en toch zijn we gelijk…

Slechts in woorden kan ik schuilen in een web van letters weef ik me in tot ik me veilig weet en enkel nog besta in mijn binnenste binnenin.…

Ik was te jong en jij te oud maar God, wat was je lief je handen zilveren sleutels en niemand zag de dief Ik was een meisje, jij een man ik werd een vrouw, jij bijna opa en dan de jonge, zoete liefde die pas veel later kwam Ik ben een vrouw, jij bent niet meer maar ik zoek nog steeds jouw sleutels mijn God, waar zijn ze lief!…

‘Ik ben er weer’, zei de man, van wie niemand in de gaten had dat hij was weggeweest, ‘maar ik ga er zo meteen weer vandoor.’ Geen sterveling die het opmerkte toen hij voorgoed vertrok om nergens aan te komen. Zijn bestaan viel nog het beste te vergelijken met een boot in de mist. Je ziet alleen de mist.…

lopend langs het strand de wind in de haren de golven die gebaren komt niet te dichtbij de zon is al jaren verdwenen de nevel komt op en zegt ga naar huis de wind houdt mijn oren gevangen ik hoor niks en loop door richting kustlijn, mijn voeten in 't water de zee is niet kouder dan mijn voeten al waren weer voel ik niks en ga niet naar…

Soms is mijn slap omhulsel flexibel genoeg om op te veren, soms ben ik als anker ingegraven en verstopt. Soms heb ik aan een woord genoeg om over het plafond te lopen en te voetballen met de zon. Soms ben ik te blind om dichter bij te komen, bij te leven, alleen te dromen.…