Netgedichten

netgedicht (nr. 8.935):

De andere kant van de stilte

Aan de andere kant van het raam
staat een man in gedachten verdronken
zonder woorden
in sereniteit met zichzelf

Kijkend naar de regen
die voor het venster langs valt
in het licht van de eenzame straatlantaarn
tijdens het vallen van de avond

Beelden van herinneringen
vervagen langzaam in de tijd
slechts het verlangen naar de liefde
doet hem leven

Aan de andere kant van de waterlijn
waar de oceaan begint
daar waar het wonder en de dromer
weten dat de laatste dans

de dans der liefde zijn zal
daar zal de bloem niet meer verwelken

Een oude man
sluit bedroefd zijn ogen
de rimpels die zich met de tijd
op zijn gelaat vestigden zijn star
men vouwt zijn handen

kust zijn voorhoofd
en begraaft hem

Einde van het toneelstuk

met mijn complimenten

voor de choreograaf