Alle inzendingen over emoties

zoals een boom vergeet hoe hij de winter heeft gedragen raak jij langzaam in mijn vergetelheid vliegt de tijd ik zet mijn stappen voorzichtig op de rust van nu zie hoe de boom vogels lokt op zijn uitlopend hout hoopvol, vertrouwd beleef ik het prille voorjaarsgroen ver van toen……

Snik, Snik, Drup, Een verdwaalde traan Over mijn wang Laat maar gaan Het laat een spoor achter Maar ik ben niet bang Drup, Drup, Snik Ik kijk naar buiten Het regent Tik, tik, tik Op de ruiten Een kille wind Plets, plets Ik schrik: een silhouet van een mensenkind Angstig, gekwetst en omringd door haar schreeuwende kornuiten…

dit schiet niet op de hemel wordt nooit paars de ruimte herhaalt zich steeds vaker de kamer weet zich raamloos ommuurd hartslag tikt soms in blauwe morsecode alles naamloos zonder doel maar ademvast binnen keerkring en rooilijn onder- en bovengrens al geweest en best wel voorspelbaar…

Gestreeld door de golven van jouw lief Vrees ik wellicht Angst voor de grief Beroof ik mezelf van verlangen Liefde Ben ik mijn eigen dief.…

ik staar vertwijfeld naar de sterrenhemel zie je gedaante als het ware zitten achter het stuur van je auto je betraande gezicht, vertrokken van woede en emoties de harde woorden die onverwacht zijn gevallen dreunen na in mijn hoofd ik weet niet eens meer waarom maar mijn gedachten zijn bij je elke beweging van het voertuig…

Vandaag heb ik weer krokusjes gezien, ze maken me zo blij, zo opgetogen. Is dit een groet van lente al misschien of heeft de winter ook hen soms bedrogen? Maar hoe dan ook, ik kan wel zingen nu en even ook vergeten al mijn zorgen. ‘k Vertel dit aan mijn vrienden, ook aan u, en ga gerust op weg naar weer een morgen. Vandaag heb ik weer krokusjes…

Soms wil ik omdraaien denk ik weemoedig aan omdraaien het roer om of een bladzijde terug halverwege in een onbestendig boek terug is bekend Gewoon mijn bed weer in de nacht door terug kruipen tot de avond ervoor een besneeuwde zondag inglijden Of juist een dinsdag over zonnestralen…

Soms, zitten mijn tranen zo hoog, soms hoger dan de regenboog, slik en slik ik weer doe ik telkens weer. Soms zitten mijn tranen zo diep zo diep dat niemand ze ziet dan slik ik, en slik opnieuw vanwege de pijn in m'n ziel. Soms zitten mijn tranen ver weg hoef 'k niet te slikken en zeg dat ' alles goed met me gaat' vandaar dat ik het…

geluk is kostbaar geluk is breekbaar koester de dagen waarin je je bij vlagen laat drijven op het ongrijpbare gevoel dat geluk heet…

Ze torenen met hun spitsen boven huizen uit boven daken Ze willen ons,volk goed,in stilte bewaken Ze vinden ons doen en laten toch: 'n heel gedoe Waakzaam met hun wakkere ogen wakker uurwerk en klokken Ze zijn van volksfeesten en partijen Echt,erom jokken doen ze niet zo nu en dan... knijpen ze 'n oogje toe…

ik zoek je in de spiegeling van 't meer, toch ben je daar niet de bevrijding die ik vond in jou met jou beelden van fietsen door velden vol graan die wind deed ruisen, noch jouw handen over mijn spiernaakte lijf zal ik ooit vergeten evenals jouw opgaan in het niets toch ontmoetten wij elkaar weer, ongezien en één week voordat je vrij…

Zo ploeg je voort in wind en regen door restanten van oude wervelstormen die zich willen laten horen en voelen zuigende modder waar doorheen je worstelt het vertraagt en houdt je steeds weer vast immer bang voor scherpe punten en de pijn die je met kwetsbare blote voeten riskeert zacht zand op een makkelijk pad onder een verwarmende zon…

jij weet toch ook dat beelden zwijgen gevoelens zich kunnen laten manipuleren dat liefde voor elkaar niet alleen bestaat uit af en toe heftig copuleren doch zeker ook verbaal moet worden onderhouden door met elkaar te praten en elkaars mening te respecteren…

het stormde weer maar ik voelde geen tegenwind dreef logeslagen rond als een stuurloos kind liet me gaan zonder houvast verbaasd door de kracht die mijn geest op het lichaam had keek met ogen die mij zittend zagen verdwaasd op de bank met een chaotisch hart vol vragen de verte lokte door het vrije glas ik voelde hoe tocht mij…

Schrijvertje ik kom schuilen bij gebrek aan een onderdak voor mijn versjes; een hele zak. Of moet ik met de wolven huilen? Wat is de regen zonder ruiten en een binnenste zonder buiten?…

Bijen zoemen rond de appelbloesem met haar gemengde gevoelens in het licht in een relatie met de voorjaarszon en bij de rivier, aan de oevers van de Waal begin ik met jou, vandaag, een fruitig verhaal want echte vruchten liegen niet niet in geluk en niet in verdriet.…

De kannibaal, een pot aan ‘t warmen voor ‘t avondmaal, riep met gespreide armen: "M’n lief, kom in m’n darmen!"…

Die nacht dat je binnen vloog En rustig op mijn vingers zat Het gebeurde nimmer meer Werkelijker werd de droom nimmer Een gevoel dat onbeschrijfbaar is Wetend dat je nooit meer Van iemand anders zal kunnen houden Doch niet kan blijven dwalen In het labyrinth van het verleden Je leven voortzet En jezelf met elke dag Een beetje meer verliest…

Spiegels in paskamers zijn anders dan bij mij thuis, rimpels die er niet waren, grijnzen me lelijk tegemoet. Zie ik daar een eerste grijze haar, nee dat is niet waar. Ik staar naar een vreemde die ik niet kan zijn, en zij kijkt stoicijns terug, en wacht tot ik verdwijn.…

er knagen voorwaartse stranden aan mijn kleine schelpenhuid, zo luid als tijdloos verzanden als hellevuren branden of groene weiden van mijn gemoed, ga ik op de vlakte langs eb en vloed met deze stroming mee er velt een avondgericht een doorschijnende zee van eeuwig bloesemlicht…

Niet verslaafd raken aan drugs, sex, porno, billen, eten, pillen, werk, warmte, (want als de cv uitvalt) Niet aan geld, mooie plaatjes, opsmuk, mooie praatjes, massages, zachte handen, niet aan lieve stemmen, of aan meditaties, noch aan alles wat het leven mooi en fijn maakt, zelfs dat niet (want een volgende dag is datzelfde niet meer…

Angst voor vrees Als de angst jou overmeestert Kan dat zeer belastend zijn Veel gepieker en veel zorgen Soms ook vergezeld van pijn Is dat rede voor opgeven? Gooi je ’t bijltje er bij neer? Ga je je niet eens verzetten? Geen repliek en geen verweer? Nou, je geeft je makkelijk over Als je ’t mij vraagt ben je laf Kijk hoe jij daar staat te…

Soms fluister ik je naam midden in de nacht terwijl ik in bed lig alsof ik je daarmee naderbij kan krijgen dat heb ik ook met Maxima gedaan maar die vertikt Willem te verlaten wat ik een zwaktebot vind ik deed het ook met Carice van Houten maar die geeft geen sjoege vindt zichzelf te mooi en te belangrijk net als Astrid Joosten en…

Wij zaten -breed uit- aan de rivier Gewoon zitten en kijken ons vertier Er kwamen vogels over wolken ook En samen... werd een spel van kennen en herkennen van tellen en hertellen van taal en verhaal Wij zitten aan de rivier diep in jouw jas gedoken aan niets heeft het ons ontbroken Nog stroomt er die rivier en vloeiend…

Dáár zijn vanwaar ik ooit vertrok in de tijd van langzaam ontluiken in de tijd vóór 1+1 in de tijd waarin sprookjes geen sprookjes waren in de tijd van moeders veilige armen in de tijd van hop paardje hop op vaders knie van lieve beesten van enge mevrouwen van boze meneren van grote ontdekkingen: de lucht is meestal blauw en gras is meestal…

Mijn ziel – stel, ik had je, en stel, je moest niet naar de hel -, ik stel me je na mijn dood voor als een rare sijs, natuurminnaar, verloren in het paradijs, waar, op een open plek, een wilde engel sluimert, half pauw, half meisjesbengel. Bekijk dat opgewonden, raak het onder- zoekend aan, sta versteld van het wonder, o, om dat te beschrijven…

Norselijk-krommende schroeve die telkens, in duizelig buitlen, biedt viervoudig de wind neigend een nijdige nek: 'k zinge u; en 'k zinge u, o vlerken die spant als den schoft van een trek-os, maar die teder en licht zijt als de vlerk der kapel; motor, 'k zinge u en ronk in me-zelf als het dommelig ronken, ('lijk aan de deur van een bie- korf…

Het meubilair vraagt om vervanging het behang is volkomen verweerd de hal is leeg in de keuken rennen kakkerlakken elkaar achterna langzaam leven is er wel sprake van stromend bloed niets schijnt zich te bewegen niet voor of achteruit de lucht is stil en zwaar ademhalen gaat moeizaam is leven moeilijk daar waar mensen zichzelf vergiftigd…

Dag lieve mensen allemaal, 'k vertel met pijn u dit verhaal: voorlopig zal ik zwijgen. Er komt nog nauwelijks commentaar, en ja, dat valt me soms wel zwaar: ik wil reacties krijgen, dus...even wachten of dit helpt of dat u mij weer overstelpt met allerlei berichten. Ik zie nu al verbaasd' gezichten, maar....'k kom wel terug hier op gedichten…

Hier sta ik in de wind van het land aan de zee ik herinner me jouw schoonheid als een bloem een bloem die schoonheid niet vergeten kan jeugdig als de lente, weldadig als de zomer in de heimwee van de herfst en stilte van de winter hier sta ik in de wind en ik houd mijn adem in om even de stilte te ervaren die ik in me voel omdat je er niet…