Alle inzendingen over overlijden

's nachts repeteren we de dans der doden het is niet zwaar, er wordt geen stap gezet je ligt alleen maar languit in je bed zoals je later rust onder de zoden je bedtijd is je eigen onheilsbode er is gelegenheid voor een gebed maar 't is een onverbiddelijke wet: de dansvloer blijft voor rozenkrans verboden de charleston, tango zijn haar antipoden…

Meneer de directeur, Je was achter glas één alomvattend oog. We waren bang, we dongen naar je gunst. Wonderen grepen plaats. Een kantje haring op de stoep of tante die aanbelde in ‘t aak'lig zwart en zowaar een handreiking deed. Jouw werk! Op het laatst huisde je aan het eind van de gang en schrok op als ik klopte. Je vouwde de krant…

God kan de pest krijgen het schurft en de tyfus Laat Hem het zuur krijgen de pokken, de tering God kan de griep krijgen de pleuris, kolere... Laat Hem kanker krijgen maar vooral leukemie wat Wouter van Hem kreeg en toen Hij zijn zieltje kreeg…

Nieuwe gezichten dwarrelen op de voetstappen van oma En zo loopt de tijd door de sneeuw langs de voetstappen van oma Bedekt door nieuwe indrukken smelt de herinnering aan haar En zo loopt de tijd door de sneeuw langs vervagende afdrukken En zo loopt de tijd door de sneeuw langs de verdwenen voetstappen…

Huil niet om wat verloren is gegaan want nimmer is een leven zo compleet als dit, wat op een kleine schaal voldeed aan wie compact, en om de bron bestaan. Men wordt niet met een wijzerplaat gemeten; de druppel die ons diep doordrenken kan vindt niets te winnen in de zee, en dan, wat valt daarin te winnen dan niet weten ? De eeuwigheid die…

Het is, zover ik, ontwaak een droom ik geloof herinner, de ogen het vuur, mededogen de strijd, over leven de macht, het vergeven van zijn kracht, ontdaan ik zie, oneindig zo, dichtbij kan ik niet, blijven waar, ik ben voorbij, gelegen voor, het wezen achter, zijn waar, ik was om, het even bij te blijven wat, te weten wat, te zijn…

Omring ons met Uw licht in deze nacht waarin wij gaan; wij zien geen hand voor ogen en struikelen in eigen onvermogen, U geeft wat zwak is ongekende kracht, een schouder om te huilen, een hart om aan te schuilen. Al scheurt de dood het leven hier uiteen en zaaien wij de korrel in de aarde; U geeft de vrucht voor eeuwig nieuwe waarde dwars…

Aan het einde van de zwarte nacht werd het blauwe maandag Het regende paars tot in de rode ochtend De lavendelkleurige mist gaf het gras zijn oker Macabere wolkenpartijen domineren de dag en gaan een gevecht aan met het licht…

Je nam je leven in een klap sloeg de hand aan jezelf zij die achterbleven zitten met een map vol vragen. Je nam je leven in je eigen hand niemand die nu begrijpt waarom het was te zwaar dus geen koude dagen meer. Je nam je leven, had er recht op vond je zelf en in dit geval stond jijzelf voorop je koos voor een keer voor jezelf…

Er ligt een rimpeldoek over je verweerde huid poreus door de tijd beschreven blad. Kluwens bloedvaten hebben zich gedraaid in weefsels van spieren als nesten van verzet. Woekeringen van het lijf eens jong en ongeschonden maar zich nu verzoenend met de ruwing van de dood. Oude en nieuwe trekken verliezen de gewone weg ongeleid zwerven…

Het oude houten hekje kreunt zijn matig onderhouden luid als ik hem traag achter me sluit toch lijkt het of de stilte leunt tegen bejaard gebogen bomen die knikkebollend tijd verdromen ik zie de jaren vaag vergaan uit vergeten grijs verleden en in marmer vers gesneden nadenkend blijf ik even staan bij hetgeen jouw rustplaats is maar…

je hoort bij me nu ik je ken, dood je was een vreemde en ik was bang, dood blijf nu maar en troost me, dood ooit zal ik jou achter me laten…

Je bent er al zo'n tijd niet meer En toch verschijn je telkens weer, Als iemand even aan je denkt Of je een moment aandacht schenkt. Niemand zal je ooit vergeten We hielden veel te veel van jou. We zullen altijd weten, Dat jij ons nooit vergeten wou...…

voor hen die sterven laten er paradijzen zijn waar geliefden spelenderwijs opnieuw verrijzen en gezamenlijk zachtjes zweven als witte zwanen met late avond droommuziek…

Vergeef me, dat m'n levenskrachten staakten. Ik ben nu in m'n eigen utopie en ben je dankbaar, lieve ouders, die gedreven mij het leven prettig maakten. Ik kon je met een glimlach vaak verblijden, al moest ik soms ook vechten voor m'n leven. Wat is me toch een fijn geschenk gegeven: 't is heerlijk, dat ik niet meer hoef te strijden. Geen…

Ik was op vakantie, Hoorde het schokkende nieuws daar. Te laat om jou nog te spreken, Wat viel mij dat zwaar. Je was nog veel te jong, Het kwam zo onverwacht. Je leven werd afgenomen, Nu rust je zacht. Maar je had nog zo veel dingen te doen, Dat alles met een lach. En je liefde voor je naaste Gaf je hun elke dag. Nu zal ik nooit meer…

In het schrale licht, ingeklemd tussen de winternachten lig ik naast hem op het marmeren bed dieper kunnen we de slaap niet vatten zo ijl zijn de afstanden onraakbaar dichtbij gedachten van weleer, gevangen in de weigering om volwassen te worden een koperen voorhoofd weerkaatst de voortjagende donderwolken rond het wegvluchtende levenslicht…

ik ken het scenario , eerst sterven dat moet nadrukkelijk eerst en dan de reis vanonder het witte laken naar een kist als alles meezit -want die is duur, ik vond die van de Paus knap zie je- verder blijf ik gewoon rustig dood en de begrafenisondernemer helpt altijd daar kan ik op vertrouwen, de stoet ook, en toch…

Op deze grijze dag het is bijna half elf verhuis jij van de boekenkast de vrijheid tegemoed de blauwkartonnen doos, waarin jouw as gevat is in een urn verpakt in canvas tas, wordt door de jongste zoon gehangen aan het stuur zo fietsen jullie samen nog één keer langs de weg die vroeger zo vertrouwd was wanneer het visseizoen begon…

Wat me van alles het meest verontrust is de eenzaamheid van het sterven. Ik geloof namelijk dat niemand in staat is je vast te houden boven die afgrond. Misschien een moment maar het leven roept de tijd dringt en dwingt mededogen bezwijkt. Stervend blik je vergeefs omhoog: de val is reeds je verplettering.…

Dit strand, in aanblik gevuld met leegte, verlaten ben ik, edoch niet allenig, vijfendertig miljard minuscule kiezeltjes, waarmee ik enkel mijn gedachten stenig, Geklapper langs mijn dichtgeknoopte warmte vesting, stormachtig geretourneerde asem van zilte geur, verstandsverduistering met een schreeuw vanuit de long, terwijl de zee me vraagt…

Slechts een herinnering blijft rusten in mijn ziel het besef van sterven daarvan is jouw lichaam al bewust.…

Hij is dood Weg Voor eeuwig en altijd Spijt Van niet willen luisteren Van niet willen praten Reden Om te huilen en te denken Hoe het had kunnen zijn Tranen Van woede en onmacht Leegte Na vannacht…

stilstaand bij mijn doden werd ik al ingehaald door nieuwe doden de wereld draait door wie heeft nog tijd wie gunt je nog verdriet wel duizend kaarsjes wilde ik aansteken maar kwam niet verder dan één enkele en zelfs die waaide bijna uit…

As icke meuge sterfe Ick sieje aol werumme Ende sie freugt ende piene In haort ende lieve geprieme So mien jung, moei kieke Ungelieke ende so rieke T'is recht unne gaeve Hunne siele te laeven Al dieje mense, o so tere Gelieke vao ende mien mude Maoke mien so mere Icke sou so gere die lefe kere As icke meuge sterfe Ende alle werumme…

Ik zocht akkoorden waarmee ik een melodie kon componeren klanken vragend dragend klagend vloeiend tot een waardig afscheidslied ik hoorde maar verstond het niet ik zocht naar zinnen waarmee ik tekst zou kunnen schrijven woorden klinkers letters die mijn onbegrip konden weerleggen maar ik zweeg wist niets te zeggen Ik zocht…

muziek is geen troost geen muziek evenmin voor momenten van 't diepste verdriet is elke melodie wrang iedere stilte ontoereikend op die laatste weg ontbreekt begeleiding mist bestemming iets noch niets geen markering houdt iemand hier nog een tel vast of punt zeker de hand die je nog in een uiterste poging grijpen wil wijkt…

mij is een kort leven beschoren wil herdacht worden naar behoren lees mijn testament mijnheer de recensent niet droogweg worden gecremeerd maar graag breeduit uitgesmeerd met lovend literair betoog een autopsie onder kundig oog van schrijvers die weten welke jambe niet te vergeten breng mij niet naar een columbarium leg mij…

Een dichter is gestorven zijn leven werd ontkracht doordat het einde onverwacht z’n laatste adem heeft verworven de man nam alle woorden mee die hij door zin verheven poëzie had willen geven maar helaas het is passé de mensheid leest gerichter zijn nalatenschap; zijn werk en concludeert: dat is toch sterk van verre is hij zelfs nog dichter…

Ze heeft zo’n moeite met de dood, daarom wil ze niet dat je gaat ziet je bent in ademnood en nog wil ze niet dat je haar verlaat. Ze wil niet dat je die grens overgaat, de grens naar dat soort niemandsland en haar zo heel alleen hier achterlaat. Maar ze weet er is niets in te brengen tegen ’t onherroepelijke alsook ze weet je te moeten…