Netgedichten

netgedicht (nr. 12.184):

Bloemen langs de weg

Rustig voortbewegend rij ik op de weg
niets vermoedend en onwetend.
In mijn ooghoek zie ik bloemen langs de weg,
waar een leven is gelaten
zie je aan de bloemen het verdriet.

De vraag of het schuld of onschuld was
doet niet zo zeer ter sprake
Het gemis is schijnbaar groot
soms voor velen
soms voor een enkeling.

Die bloemen langs de weg
markeren waar een geest
een lichaam verliet
nietsvermoedend en onwetend
ben ik iemand die dat ziet.

Bloemen langs de weg.