Hartenkreten

hartenkreet (nr. 17.980):

Je was het moe

Dat grote lelijke eiken bed
met witgesteven lakens
het veren kussen opgeschud
warme kruiken als reddingsbakens

daarin zag ik je liggen
bleek en rimpelig je gelaat
ogen diep gelegen in hun kassen
geen medicijn wat baat

je borstkas ratelt en rochelt
een laatste adem, diepe zucht
eindelijk je strijd opgegeven
en ik adem...opgelucht

het is voorbij, je hebt gestreden
tot aan het laatste stukje toe
je lichaam kon de pijn niet dragen
het was genoeg, je was het moe.