Alle inzendingen over emoties

Angst voor vrees Als de angst jou overmeestert Kan dat zeer belastend zijn Veel gepieker en veel zorgen Soms ook vergezeld van pijn Is dat rede voor opgeven? Gooi je ’t bijltje er bij neer? Ga je je niet eens verzetten? Geen repliek en geen verweer? Nou, je geeft je makkelijk over Als je ’t mij vraagt ben je laf Kijk hoe jij daar staat te…

Soms fluister ik je naam midden in de nacht terwijl ik in bed lig alsof ik je daarmee naderbij kan krijgen dat heb ik ook met Maxima gedaan maar die vertikt Willem te verlaten wat ik een zwaktebot vind ik deed het ook met Carice van Houten maar die geeft geen sjoege vindt zichzelf te mooi en te belangrijk net als Astrid Joosten en…

Wij zaten -breed uit- aan de rivier Gewoon zitten en kijken ons vertier Er kwamen vogels over wolken ook En samen... werd een spel van kennen en herkennen van tellen en hertellen van taal en verhaal Wij zitten aan de rivier diep in jouw jas gedoken aan niets heeft het ons ontbroken Nog stroomt er die rivier en vloeiend…

Dáár zijn vanwaar ik ooit vertrok in de tijd van langzaam ontluiken in de tijd vóór 1+1 in de tijd waarin sprookjes geen sprookjes waren in de tijd van moeders veilige armen in de tijd van hop paardje hop op vaders knie van lieve beesten van enge mevrouwen van boze meneren van grote ontdekkingen: de lucht is meestal blauw en gras is meestal…

Mijn ziel – stel, ik had je, en stel, je moest niet naar de hel -, ik stel me je na mijn dood voor als een rare sijs, natuurminnaar, verloren in het paradijs, waar, op een open plek, een wilde engel sluimert, half pauw, half meisjesbengel. Bekijk dat opgewonden, raak het onder- zoekend aan, sta versteld van het wonder, o, om dat te beschrijven…

Norselijk-krommende schroeve die telkens, in duizelig buitlen, biedt viervoudig de wind neigend een nijdige nek: 'k zinge u; en 'k zinge u, o vlerken die spant als den schoft van een trek-os, maar die teder en licht zijt als de vlerk der kapel; motor, 'k zinge u en ronk in me-zelf als het dommelig ronken, ('lijk aan de deur van een bie- korf…

Het meubilair vraagt om vervanging het behang is volkomen verweerd de hal is leeg in de keuken rennen kakkerlakken elkaar achterna langzaam leven is er wel sprake van stromend bloed niets schijnt zich te bewegen niet voor of achteruit de lucht is stil en zwaar ademhalen gaat moeizaam is leven moeilijk daar waar mensen zichzelf vergiftigd…

Dag lieve mensen allemaal, 'k vertel met pijn u dit verhaal: voorlopig zal ik zwijgen. Er komt nog nauwelijks commentaar, en ja, dat valt me soms wel zwaar: ik wil reacties krijgen, dus...even wachten of dit helpt of dat u mij weer overstelpt met allerlei berichten. Ik zie nu al verbaasd' gezichten, maar....'k kom wel terug hier op gedichten…

Hier sta ik in de wind van het land aan de zee ik herinner me jouw schoonheid als een bloem een bloem die schoonheid niet vergeten kan jeugdig als de lente, weldadig als de zomer in de heimwee van de herfst en stilte van de winter hier sta ik in de wind en ik houd mijn adem in om even de stilte te ervaren die ik in me voel omdat je er niet…

't Wordt stil - en als een stille droom Komt de avond om mij heen, - En zachtjes ga ik dromend aan De weefstoel van 't verleên. En zachtjes tel 'k de dagen weer, Die door mijn vingers gleên - En dromend zie 'k het dampend dal Door de' avondschemering heen: - Daar is dezelfde heuvel waar De zon vroeger verdween - Daar zijn dezelfde…

Liefde uit het verloren land, zeg je en ik zie een bloemenveld in mijn gedachten: Van vroeger toen de bloemen vrienden waren omdat de man met de panfluit langs kwam met een grote pan soep bij ons op de stoep en we dachten niet dat het stoffelijke onderdanig was aan het geestelijke we deden de dingen in gewoonte van doen en daden zonder denken…

Is het eenzame onzekerheid van een boom in de regen van de vroege ochtend tijdens een winter die aarzelt in stilte nu adem valt in zwijgend verlangen met niemand die de droom opraapt is het de schaduw van de nacht die me terugroept naar jou.…

Ik ken iemand die zeker weet dat hij gelukkig is, maar het niet is, iemand die zegt dat de dag komt waarop hij gelukkig zal zij - hij glimt al van voorpret en ongeduld - iemand die bij hoog en bij laag beweert dat hij niets is, niet gelukkig en niet ongelukkig, iemand die zijn geluk niet vertrouwt en het uit de weg gaat, iemand die niet gelukkig…

gezwind fietst zij zijn dromen binnen feilloos voeren hersenkronkels haar over de neusbrug van bretagne onderstboven slalomt zij tussen dolmens en menhirs zijn verlangen haar te vangen is zoveel groter dan zijn armbereik ook wanneer zij voor zijn voeten valt en hij geen vin verroeren kan ”typisch droom” beseft hij in zijn droom…

Ik koester mijn dromen Laat ze maar komen In helderheid en duisternis Bij tevredenheid en ergernis Zinderingen Tintelingen Vanuit een liggend niets De realiteit stroomt weg Vervaagt en vervliegt Ik wil de tijd nu niet aankijken En doe mijn best ze te ontwijken Even niets meer weten Even expres alles vergeten…

Ik was de man uit jouw gedicht zijn imperfectie, zijn dementie zijn handen, zijn voeten, zijn gezicht.…

Ik zag de weduwe van Aleksandr Litvinenko pleiten voor het straffen van Poetin, die versteend in zijn criminele onemanshow met zijn pokerface zwelgt in grote onzin. Voor ruim zeven miljoen werd haar man vermoord door het zware gif polonium-210, Poetin, dat onmens is zwaargestoord, gaf opdracht voor dit dodelijk gif, maal tien. Aleksandr…

Huid zo transparant De ziel ademt naar buiten De wereld een entree Naar mijn gevoel De pijn schuurt Draait in mijn buik Wurgt mijn hart En klopt verder De mooiste noot Gehoord door Hongerige oren Snaren mijn ik Zonder halt Versmelten met Eén zijn en voluit Het leven absorberen Gepantserd door ervaring Geleerd een laag te…

Het puntje van mijn tong, is beurs, Teveel op gebeten echt waar: heus. Niet kunnen zeggen wat: Niet kunnen roepen HOE niet mogen ventileren want Dan kan alles zich tegen je keren! Het puntje van mijn tong Waar ALLES op ligt Zorgt ervoor dat: Ik HOU MIJN MOND DICHT.…

hoe gaat het ? is niet echt een vraag echt niet want niemand is werkelijk geïnteresseerd hoe het met je gaat helemaal niet wanneer het kut met je gaat vreselijk kut wie is dan wel echt daar om te luisteren naar hoe kut het met jou gaat die zijn op één hand te tellen (als je mazzel hebt) die zeldzame zielen die weten wat pijn is zetten…

geduldig breekt de avond door mijn laatste silhouet dat als hars zich vormt waarin de geest is gegoten tijd is niet aanwezig, het bed ver weg, doch mijn gelaat vertoont de resten van het laatste gesprek met de trede van het spoor nog aan mijn voeten iets in mij vergat te dromen, wellicht dat de nacht zich strijdbaar had willen tonen…

Zoals een boot over het bijna rimpelloze water van een Kempens kanaaltje glijdt onder het blauwwitte ophaalbruggetje door, zo zou mijn leven nu ik ouder en ouder word verder moeten gaan in rust en schoonheid. Maar helaas stormen woeden zekerheden verdampen vervreemding slaat toe de steppenwolf huilt.…

Moederliefde is eindeloos Een warme deken om je heen In gedachten altijd bij je Daarom ben je nooit alleen…

Het zingende kind dat in ons woont en dat we ons leven lang voor elkaar verbergen, het zingende kind dat we ergens, diep van binnen voor onszelf bewaren, schipper mag ik overvaren ja of nee? Het lied van de overkant. Waar de stralende morgen ons brengen zal. Of komt de nacht ons halen? Moeten we veel geld betalen? En hoe? Zullen we struikelen…

En ik hou zo van jou, van jou alleen Peter, Jij, jij bent, niet meer alleen, alleen, bij mij, En ik hou zo van jou, de stappen die ik zet, zijn voor jou, voor jou alleen, en ik hou zo van jou. En ja, ik, weet, hoe eenzaam jij bent geweest. Zo lang Peter, Maar ik hou zo van jou. En jij houdt ook van mij, Mijn gedachten zijn voor…

Je moto gaat en komt zo vroeg in de morgenstond Waar ga je heen telkens weer mijn hart bonst en laat niet los Dat wervelend gevoel dat gemis dat alsmaar komt Wat wou ik je klein als zakformaat overal meenemen naar waar ik ga Pijn doet mijn lijf ik weet niet hoe dit nu hier verder moet Ik revolteer het was zo goed wij waren…

Wie ben ik. Heb ik het ooit geweten? Uit wat bestaan mijn delen; hoe stapel ik ze op elkaar. Wat wil ik bouwen, Hoe krijg ik de balans, van strakke muren, die dragen en beschermen. Standvastig wil ik zijn. Puur in alles wat ik doe. Weten wat ik wil, Dragen wat ik kan. Delen wie ik ben. Ik kijk in de spiegel van verwarring. zoekend…

Ik repeteer gevoel voor het goede doel van een hart dat nog steeds klopt voor de goede zaak. Dat nog steeds openstaat voor de rode rozen die de gever steeds doen blozen en de ontvanger geven waarmee ik mij gelukkig maak. Ik repeteer gevoel dat geurt naar rozen: dat het rood kleurt van het minne blozen. Dat repeterend het doel…

In winterkou spiegelt de vijver niet als in de zomer met alle mooie dromen tijdens mijn ouderdom en mijn verdriet is er een gladde ijslaag op gekomen en onder dat ijs, in de vijver heel diep ligt de as van de man waar ik mee sliep veel eenvoudiger dan het leven spiegelen kan denk ik terug aan momenten met mijn man in winterkou ligt zijn…

Als er iets is dat ik goed kan, is het de kunst van het ergeren, het irriteren, ik kan mij mateloos storen. Er is niet veel voor nodig, en soms ook helemaal niets. Ik heb nou eenmaal een opgefokt gemoed, dat nietsontziend wenkbrauwen laat fronzen, de trekken verstrakt, en pupillen vernauwt in een dodelijke blik. Bijvoorbeeld…