Alle inzendingen over eenzaamheid

Dit is het vervelende Van elke gevangenis Dat er niets te bereiken - En naar alles verlangen is; Behalve de roe! - En dat er bij niets-doen Nimmer geduld is, En elk er van eigen leegte Vervuld is - Tot stikkens toe!…

Boven de berg hangt een dwalige mist, over de straten gaan mensen en dingen. Lui staat de morgen te wachten, te wachten: wordt het een treurdag of gaan we wat zingen ?…

Ik zal je echt eens schrijven. Ja, ik kom zeker langs. Ik zal je echt eens bellen! Contact moet zeker blijven! Hoe vaak hebben we dit al gezegd? Hoe vaak deden we het echt?…

In de bus is het leeg de plek naast mij onbezet Maar stiekem verzin ik je hier Ik moet lachen om iets wat je zegt En even heeft het allemaal nut maar als ik weer naast me kijk ben je er niet Ik teken je gezicht op het beslagen raam En de schaduw van je lach is nog op mijn wang Jouw stoel nog warm Als ik bij mijn halte uitstap zie…

Tussen de zwarte glimmende muren Loop ik druipend, blindlings en schuw. Gedoofd zijn op aarde lamplichten, haardvuren, En het is laat, het is guur, het is ruw. Ik loop in de regen te verdwalen En word doodmoe, maar ik wil het wel; Zie niets meer achter de grijze stralen Dan grauwe wanden, zink in een wel En ben verdronken…

ziet hem hij is onbeheerd hij draaide in het rond het was niet meer gezond nu lijkt hij meer afgemeerd ’s nachts ligt hij te ronken met pillen vat hij slaap daar ligt dan den satraap ongericht en onbezonken huilen lukt hem al niet meer hij is afgedaan afgezworen ingepegeld zielsvreemd wrak daar ligt den vuigen heer nimmer meer zal…

Wachten tot Het gewicht van ons Verschaald getuigt Van niets Verschraald en ontruigd Azijnpissers en lentekinders Ons deel, onbetuigd Wie bekommert zich nog om vlinders ?…

Op zoek naar geluk, reisde ik langs steden en dorpen. Door eenzaamheid werd ik op mezelf teruggeworpen. Het heeft me geenszins verward. Het grote geluk droeg ik bij me...... diep in mijn hart!…

alleen in de zon de vlakte zonder branding een sterk visioen misschien een luchtspiegeling groeiend verlangen naar water stikkend in het koude zand zonder later…

Zittend. Waar dan ook. Stil en alleen. Wachtend op van alles, maar eigenlijk op niets. Luisterend naar niets. Kijkend naar dat ene, kleine stukje nagel, dat je eraf had moeten halen. Dus eigenlijk naar niets. Kijk dan ook niet! Af en toe draai je je hoofd. Hoor je iets? Alweer. Nee, vast niet. Weer ingebeeld. Alweer. Dat, waar je op wacht…

Wat zou je doen, als ik zou gaan.. en morgen niet meer zou bestaan? Wat zou je doen, als het ik opgeef.. en straks niet meer leef? Wat zou je doen, als ik het gevecht verlies.. en voor de dood kies? Zou je huilen, en je achter je verdriet verschuilen? Zou je me haten, omdat ik je heb verlaten? Of zou je eerder blij zijn, en lachen met…

zoek toch op de Place de Josse ja daar brouwt hij zinnen goed of fout d'n Josse zit 'r sur-place te wachten op liefde en geluk het komt van hoog van boven zolang hij d'r in blijft geloven tierend op z'n oude bierkruk dat is waar hij nu voor valt dromend van tomaten plukgeluk bevrijd van zorg kommer druk vingers in pijnlijk' knel…

mijn handen spreid ik als hekken voor de ogen zie nog weinig licht de vingers als balken beperken mijn zicht ik deel de wereld nog meer in parten aanschouw het buiten nog minder: als gekooid stuurloze gedachten slenteren ongedurig als roofdier, hongerig door mijn brein ik ben als van de reden beroofd een niet te stoppen sinistere…

Ik loop met mijn hoofd in een grijze mist Gevoelens verdoofd blijdschap vermist Niemand kijkt of ziet mij staan Alles ontwijkt mijn komen en gaan Elke dag en niemand ziet Achter mijn lag schuilt een donker verdriet…

dansend voor de tralies van zijn bestaan zijn gebit was er allang aan nu kan hij zelf weer gaan hij hangt aan de wilgen bij zijn valies zijn druiven zijn druiven zuur dansend voor zijn spiegel kan hij niet meer sjansen met een beeld dansend in spiegels in totaal z’n tijd zijgt de tijd ineen met een klap hij danst met…

Geljk een arme, blinde hond van alle troost verstoken, dwaal 'k door de zoele avond rond en ruik de lente-roken. Er waart - lijk om een vrouwe-kleed waar oude driften in hangen - er waart een geur van schamper leed en van huilend-moe verlangen. En 'k dwaal, een blinde hond gelijk, door dralige lente-roken, mijn hart van alle liefden…

Eenzaam in duister, sta ik en luister regen op straat - de dikke droppen, die rusteloos kloppen, zijn aan de praat. Zij vallen en springen omhoog en hun zingen, melodisch en zacht, is vreugd om te horen in dromen verloren in windstille nacht. Heel de omtrek is donker, geen sterrengeflonker blinkt hoog in de lucht, maar 'k hoor onder …

dichtte met dunne draadjes mijn grootste dromen kleinste zeer van duizend vrouwen honderd zonen en één koninkrijk maar wind stak op en losse blaadjes hadden geen verweer verzoek de vinder ze voor altijd dicht te vouwen gooi ze weg of maak een prop en slik het in…

Het raam gebroken en mijn naam gestolen Naamloos en onbekend trek ik doelloos de heuvels in waar de uren dagen duren en de schemering even hardnekkig is als poolijs de zomerwarmte slechts mijn droge huid maar niet mijn verlaten hart verwarmt De lege nachten vul ik met poëzie over gebroken Delfts blauw en over de zeven zwanen die…

Mijn droom bedekt met wollen dekens, de nacht vergrijpt zich aan mijn strijd Het lichtloos dreunen van de twijfels, verspreid doorheen een radeloze tijd Het hoorbaar kloppen van mijn polsen, verloochend door een nutteloos bestaan Mijn graf zal de gebreken stelpen, in droom en daad tot rust vergaan De nacht zal gratie schenken…

Mijn kamer, waar ik argeloos Daar straks kwam binnen lopen, Verlangende alleen te zijn, Waar ik mij veilig dacht, Was mij door 't felle manelicht Ontvreemd, dat door het open- geslagen venster binnenkwam Uit klare zomernacht. O, dat gewetenloze licht! Dat rustig lag te slapen Op 't koele bed, waar ik zo graag Mijn hoofd verbergen ging,…

Als ik als kind de warmte van de zomer had gekend was ik die in de winter niet verloren Als ik als kind de warmte van een warm huis had gekend had het de rest van mijn leven niet zo hard gevroren...…

zo was de dag niets anders dan een bord bruine bonen fantasie in een natte asfalt, dode eenden omgeving waar het gaat zoals het gaat het gebeurde later in de buurtsuper bij de eenpans gerechten tussen de eenzamen bleek ik een van hen toen werd ik toch verdrietig ik kon er bijna om lachen…

Oninteressant In een hoekje geschoven Vergeten voor even Soms mag ik te voorschijn Mag ik even klaar staan Ervoor zorgen dat de verveling verbannen wordt Toch zou het eens fijn zijn Als er eventjes zomaar gedacht werd aan mij…

je zag jezelf en sprak: ‘genoeg, tot hier ik houd nu op mijn lichaam te verminken de vetreserves zullen drastisch slinken ik stort mij in de strijd en ... zegevier ik rook niet meer en stop meteen met drinken (behalve af en toe een glaasje bier) ik eet gezonde granen, ziltig wier de loftrompet zal ooit weer kunnen klinken’ al snakte je…

Gisteren keek ik naar de lucht En zag klodders wolken zo koddig, Als eenden op de eerste vlucht. Hun dons dansend, ’t gekwaak lobbig. Geen moment begon bij mij te dagen, Zo vast werd ik erdoor overtuigd, De verzilverde snavels te bevragen, Op de oorsprong van dat geluid. ‘t Is gek dat ik geen vinger uitstak, Gewoon ademloos bleef staan…

Zij kwam en droeg een wa melkwit en -zacht en hare ogen waren ingevangen in mijmering; de rozen harer wangen zegenden Hem, Die ze had voortgebracht. En ik: gij gaat voorbij en ziet mij niet, terwijl dat ik mij geef in uwe handen als het gewillig lam der offerande, dat zelf zijn gorgel aan de slachter biedt. En zij: laat af van spreken en geniet…

Verward loop ik rond Waarom dat weet ik niet Alles lijkt te zweven Terwijl ik doelloos loop Een vogel die fluit Doet mijn hartje springen Ik kijk nog eens rond Maar mijn vreugde verdwijnt Het geluid is weg Mijn zicht is zwart En ik kan nergens heen Ik kan wel gaan lopen Maar ik zie niet waar ik ga Ik kan wel blijven Maar ik zie…

Spanning in mijn hoofd Ik maak me druk om alles, een dagelijkse strijd Ik voel me zo verdoofd Het is verspilling van mijn tijd Ik eet omdat mijn lichaam energie verbruikt Voor nutteloos getob Ik voel me als een roos die maar niet ontluikt Het is oorlog in mijn kop Ik heb een hekel aan teveel aandacht Richting mijn persoon Toch leef ik…

het rode zwart van oude pijn verscheurt het hart van wie niet zijn met trager bloed dat zwaarder stroomt dan zoet dat nog van leven droomt ontsteekt de vlam die gaf en nam de rode gloed die nooit meer kwam…