Alle inzendingen over natuur

In het westen schijnt de zon als in een diepe grazen kom De zwartste bomen groeien er aan de rand en in het midden ligt een gulden land. In het westen hangt de zon komt terug, maar keert er niet om Morgen zou ze me weer achter me vinden en ‘t liefst in haar gouddraadlokken binden. In het westen spint de zon een enkel lint neerliggend blond…

Slapen is het wiegen van het water, het water wiegt en wiegt. voel de warmte van de zon in dromen, voel de dons van teed’re bomen. Een tenger zaadje ontkiemt in aarde, de aarde voedt en ziet. In zijn wortels zul je later wonen, daar waar de dood niet kan komen.…

Dit is het hart van de stad, zie ik, een herstellingsoord, een pad waarlangs menig dichter zat. Toch mist er iets, maar ik weet niet wat. Geef me een helpende hand. Dichtbij, stil is het er alleen ‘s nachts. En ik zit er graag, wanneer ik denk, of als ik probeer niet te denken. Een reiger strijkt neer, maar op het asfalt groeit niets meer…

het is pijnlijk te zien hoe de walvis met haar jong duizenden kilometers door de oceanen aflegt op weg naar voedsel en dat het jong het dan net niet redt en de moeder zoveel moeder zal teruggaan en opnieuw een jong dragen onze camera's zien dat terwijl we er niets aan doen natuurlijk niet maar walvis omarm ons want…

Geel en paars, zie ik ze staan, steken net hun kopjes boven het gras uit, ze piepen voorzichtig als het ware omhoog, blikken naar de zon. Geel en paars, ik zie ze staan, ach de krokusjes weten wel, hoe de mens te behagen, want een ieder die zijwaarts kijkt, glimlacht.…

vervaarlijk wortelspel van jaren her blootgelegd door de tijd maar nog immer volhardend als een acrobaat die aan het leven hangt…

Wij zijn de toegeknepen eikenbladeren, waarin rupsen en larven zich bevinden. Wij dragen ons noodlot lijdzaam in een niet gewilde cocon. Geen bloem noch takje zal zich verder bij ons ontwikkelen. Terwijl ons leven toch zo mooi begon. Maar helaas; deze zichzelf uitgenodigde gasten zullen ons tot de draad toe verslinden.…

Weemoed bij de bloesem onder de lentezon. Een vijver met fontein, lelieblad en kikkerdril. In mijn hart is het stil. Vogels fluiten tussen het groen. Wolken tegen het hemelblauw zweven voorbij. Diep geworteld in mij voel ik een onbehagen dat mij nijpt. Iets waar ik mee ben behept, terwijl ik niet goed op let hoe een roodborstje mij…

Het was een avond, lang geleden de maan stond hoog, het was heel licht en waar ik liep, over het Doornvlak dampte de grond van warme mist Ik ging liggen in het stugge gras lag stil te kijken naar de nacht Een uil kwam aangevlogen en streek neer, zo dichtbij op een tak dat wij elkaar haast raken konden en bleef zo stil als ik daar zitten…

twee meesjes aan een vetbolletje capriolen in balans en kleurenpracht wie taant er nog naar een circus of een tuin met gekooide dieren…

Dat magische oehoe geroep het raakt me telkens weer. In die aller diepste stilte van de winter nachten hier, is het zo vreselijk indringend en ook haast irreel beangstigend en toch ook mooi. Het klaagt, vind ik, het huilt. Ik weet, het nodigt uit, verschrikt het kleine wild of roept : “dit is van mij”. Dat weet ik best, maar toch,…

diep in mij sluimert een gedachte, een wortel bezeten van ongeremde groei nog vormeloos ontwaak je vanuit een onzichtbare wens naar een zichtbare drang sneeuw en ijs houden mij niet tegen ik stroom ik adem ik leef…

Nog net niet onder was de zon, Als een gebergte hingen duinen diep in muien, die blauw blonken. De zandeilandjes verbonden door een sprong of een natte schoen, de zee grauw golvend, ver de pijpen van IJmuiden. We liepen op een duinpan af, ik wilde er wel wat met jou, zomaar in je jas en in de kou...... maar die gedachte kwam niet bij…

Lopen wil ik alle dagen tot mijn benen mij niet meer dragen liefhebben en mij af blijven vragen de buitenlucht proeven onder dieper wordende groeven het groen en blauw met alle tinten ertussen vanaf de bruine aarde kussen de wolken en sterren van onder mijn wimpers bekijken de schuchtere lente omarmen als had ik haar eeuwen niet…

Het licht strijkt soms zo zachtjes over bekend tafereel dat het opeens als nieuw geworden is.…

de hand in eigen boezem mijn waterbeemd aan brede stranden gelegd naar het vasteland gedraaid westenwind met tussenpozen, zeearmen mijn duinen met boombestand groene bossen bijnamen, vloed, waterkant noordkust, afkalvend heden bruine kiekendief oostplaat, nest van gebeden pleisterplaats voor helden tussen eb en eiland ligt uitgestrekt…

Waar aan der weiden zoom, verzadigd om te grazen, Het lodderzieke vee de zomernoen verdroomt, Ontdekt de herderin, in vreugdevol verbazen, Hoe uit 't naburig woud een murmlend beekje stroomt. Zij laat de kudde alleen en dringt de ruigte binnen; En waar een kampje in 't kroes ten oever rustplaats biedt Daar blijft ze luistrend staan in…

Het kronkelende bospad zoekt een weg in een rustieke natuur. Gezang komt van daarginder. De zoete lucht is geel. Voetstappen nauwelijks zichtbaar het sporadische water grauw, geknakte takken gedoemd te sterven. Het bedekte groen als een fluwelen mantel, en hier en daar een paddenstoel. Gebarsten wind blaast door opgeprikte bomen. Bijtende…

Passie en liefde Bitterheid en tranen Milde geuren achter de wind Zonneschijn versus regen Een bewogen hemeldek Gevormd door wolkenpartijen Gelijkend op een olievlek Een warm gevoel Ontwaakt in mij In de schaduw van de nacht Wachtend op een ander getij.…

Je glinstering en schittering wist ik nog. Je geruis en geritsel was ik vergeten, dat tintelende getinkel, die minimale muzikale klatering, dat aquarella acapella! En ook je stilte van de volgende morgen in je gladde groene spiegeling. De vrolijke vogeltjes wist ik nog, hun getjilp en getik van onbombastische boombastbeestjes! De eekhoorn…

eerste heldere stralen van de ochtendzon kleurende overvloed gedrapeerd over 't boerenland ganzen in groepen op 't water langs de oeverrand een zaligheid zoals deze dag begon het kleine roeibootje van een oude visserman afgemeerd bij zijn rijen fuiken kan de lucht van gevangen vissen ruiken twee reigers aan de kant in afwachting; van……

Week op het wit van het wazige land, Week door het grijs van de wolken daarachter, schemert de schijn van de zon, die met zachte goudglans de zomen omrandt. Blank als de glans op het wazig verschiet, week als de schemer van de zon door het grijze, weifelt het licht door mijn stille gepeinzen, schemert de vreugde door mijn lied.…

We willen sneeuw sneeuw op Kerst in het groen van spar We wensen meteen winter en zon op een winterdag We worden als herboren na het wandelen door sneeuw Spinrag -tussen takken- waarin druppels bevroren Druppels die vorst willen borgen in bessen rood Maar om de dooie dood van dooi kunnen we niet heen.…

We tutten ons tuintje op en kammen het gras, make-uppen de randjes langs het terras: overal plantjes met lippenstiftkleuren, overal bloemen met bloemetjesgeuren. Daarna het heggenhaar weg met de heggenschaar – zo wordt ons tuintje een prachtig gezicht dat plat naar de zomer te glimlachen ligt. -------------------------- uit: 'Superguppie…

Ik zie je vliegen met je kopje in de wind, met je vleugels gespreid… Ik zie je oogjes schitterend in het zonlicht, door de nieuwe dag verblijd. Zwevend door de lucht, genietend van de pracht en praal in de natuur… Lekker op zoek naar een hapje te eten, wat heerlijk om zo te leven, een leven zo puur. Rustig zittend in een mooie tuin… Toch…

Alsof ze iets te verbergen hebben - winterbomen met in gure wind wandelende takken - gesluierd in de wiegende vrieskou geworteld in winterbeelden ruw behangen met de dood in nerfstructuur aan hun schenen ligt nu loos en gesteven in wolkenzweet de afgeworpen zomermode een hoogzomerse heerlijkheid vergaat in de stilte van het bevroren…

De akker lijkt een spiegel door zon aangeraakt Ik wandel erlangs vertraag mijn pas ontdek in deze spiegel: verten.…

zaten ze ineengedoken bewegingsloos leek het, toch balanceerden ze op hun vriend, de wind, met wie ze zo heerlijk konden spelen als de tijd daar was, maar nu bewogen ze nauwelijks daar regen neer kletterde, bladeren beschermden hen al even niet meer, daar de winter zijn entree al had gemaakt gelaten ondergingen zij hetgeen er uit de hemel kwam…

Hoor je de stilte ná de storm de eerste vlaag die slechts wat stof heeft op doen waaien maar gaandeweg de takken boog en bladeren ranselde tot hun val. Het water heeft doen golven een boot dichtbij heeft losgewrikt en pannen van het dak gelicht om even mee te spelen de boom die onder luid gekraak zo even werd geveld. De golven verder…

Is nattigheid om vertraging in te zetten de rij is lang, mensen klam de metro van voor naar achter gelezen toch tikt de tijd voort, maar niemand wordt geroepen terwijl het Chinese jongetje onverstoorbaar verder speelt, met 't weinige speelgoed dat voorhanden is, maakt de dokter uiteindelijk de rekening op en pak ik me in voor de terugreis,…