Alle inzendingen over verdriet

Je ogen zijn dicht En je ligt maar Je ziet geen licht Dat is toch raar? Het lijkt op slapen Maar dat is het niet Moet je zolang uitslapen, of weet je het zelf niet? Je bent een comapatiënt Ik vind het raar Ik raak er nooit aan gewend Je leek zo onkwetsbaar Ik begin te schreeuwen Maar je hoort me niet Je kunt niet terugschreeuwen…

morgen wordt het licht ik weet het zeker dan vervalt de duisternis gericht op voelbaar zicht het dal vult zich weer met het blije lied kom en kijk met mij naar het ontluikend verschiet morgen, ja morgen opent mijn hart het was voor lange tijd gesloten verborgen in enge diepte doordrengd in troebele smart ik weet het zeker in…

laat me sterven in de naaktheid van je hand waar ik stil verlangen adem naar het zachte schreien van de dood laat me gaan in de hartstocht van je huid waar ik het zwijgen achterlaat onder versteende longen voorbij het verre avondrood maar ontzeg me niet de liefde, mijn liefde laat ze bestaan in geschreven morgenlicht wanneer…

vergaat mijn zwakte voor jou zieltogend in mistig allure vlucht jij weer ver weg naar woelige innerlijke oorden waar pijnlijke zuchten mij sturen en prille zachtheid vermoorden voel jij me nog mijn verre lieve ik was het toch die je wilde gerieven zo ga ik weer een stille weg zoekend naar mijn verloren deel struikelend over droge tranen…

verzonken in dalen van stemmen gegil tegen de geest van vandaag gelegen in enkele uren muren heropenen traag want verberg de tonen van klinken bruisen de zinnen weer weg zijn woorden bedenken het wezen geprezen in zijn onderweg…

slecht geslapen licht gerijmd ontwaken ijs glijdt niet deze morgen het huis warmt te langzaam op buitentemperatuur op nul taal wil niet uit bed…

realistisch zijn is moeilijk zelfs eigen zinnen lijken vreemd ik probeer telkens weer en nog maar een keer een telefoontje het onverwachte zien maken moeite verloren het hoe wanneer waarom waarvoor verloren…

herinneringen kleven aan dit huis van vrienden hun worstelend leven deed plafond en bodem vinden het vechten klinkt nog van de wanden en echoot klanken van gebroken handen ik sla driftig op hun ruit en schreeuw mijn pijn uit gebroken handen slaan terug plafond en bodem vielen vlug…

Het is een hel De weg naar ware liefde Ondraaglijke pijn en verdriet Om aangeleerde systemen te doorbreken Het is mijn hel Mijn weg naar ware liefde Bloed en tranen die ik vergiet En al mijn kracht lijkt spontaan te verweken Compleet verslagen Lig ik bloedend aan haar voeten “Geef het op.” zegt een zachte stem “Er is geen reden voor al…

toekomst is gehuld in signalen van licht maar wat als jij verwachting zo machteloos verwoordt, dat het je ontbreekt aan menselijke achting en de droevige ogen op hopeloosheid zijn gericht door de ziel die is doorboord ik voel me zo zwak in een heldenloos bestaan immers ook ik kan je niet bieden dat teder…

zonder jou zijn er momenten dat de pijn mijn reflectie doorboort mijn gevoelens boven me uitstijgen ik streef zonder hersenen maar met een rikketik dat het lichaam verlaten heeft wat een pijnlijke scheiding is…

De dagen zijn nog zo onwerkelijk net of ze niet bestaan maar we weten met z'n allen dat het leven door blijft gaan. Het missen van onze gesprekjes die er opeens niet meer zijn haar stem nooit meer te horen dat doet best een beetje pijn. Nooit meer met ons drietjes stadten of met ons drieën samen lol 'k moet er nog zo vaak aan denken…

Ik weet dat het niet mag maar elke keer als ik je zie elke keer als ik je stem hoor vergeet ik alles wat ik weet en wil ik alleen bij jou zijn Het is verboden we kunnen er veel door verliezen van je houden is een mix van onbeschrijflijk geluk en verdrinken in verdriet maar ik wil bij je zijn Voor altijd...…

Tranen blijven rollen over je mooie gezicht Een gelaat zo mooi als in het mooiste gedicht Dat gezicht moet traanloos zijn en zonder zorgen Misschien is dat wel je gezicht van morgen Vandaag is je mooie lach nog niet terug te vinden Omdat we ons nog te dichtbij het verlies bevinden Je gezicht blijft achter je handen verborgen Als je ze weghaalt…

als jouw zwijgen tot een stilte uitgroeit dan zal een woord van jou mij verstommen……

Een druppel valt uit mijn linkeroog Met veel kabaal op het laatste woord De inkt was droog, is nu weer nat Nog nooit zoveel verdriet gehad De letters verwateren, worden één Het sentiment smelt tot een blauwe vlek Het papier wordt zacht, een gat, een lek Het laatste woord verdwijnt, verdween Het zielige einde van dit rijmsel Is geblust,…

Ze heeft haar kind begraven samen met het stil verdriet niemand die het ziet terwijl ze blijven draven Ze zwijgt de stilte dood laat geen ruimte voor het lege ik ontwaak en laat achterwege te luisteren naar het bloot in haar ogen, te kijken naar het bloed in haar oor barrevoets in het slijk en afgeweken van het spoor Wat fluistert…

in de kerker van gestorven liefde kijk ik door een roestig rooster de adem stokt wezenloos als ik het groene mos aanschouw ik blijf geketend aan koude stenen waren mijn ogen gesloten toen ik voor het ontluikende koos alle wegen leiden al jaren altoos naar krimpende eigenwaarde en kan slechts pijnlijk staren naar ieder die kennelijk het…

Was het maar leeg van binnen het opstandige legt knopen zo wringend vult een alles jij Was maar licht gaan verwaaien ik had gelopen in witte sneeuw zonder weerkaatsend beeld Je hand is door mijn haar gedwaald en eindeloos vielen plukjes mond in mijn poreuze aderen ‘s nachts met blijven van het vergane moment je sloeg mij open tot barsten…

Al is je lichaam nog op aarde je ziel is eeuwig thuis je mag nu zingen in de hemel in 't liefdevolle Vaderhuis Je hebt de rust gevonden die Hij je heeft gegeven je strijd op aarde is gedaan en je mag voor eeuwig leven. En ook al hebben wij verdriet we zullen je liefde nooit vergeten we weten dat je dáár bent waar Hij je welkom heeft…

worden hier verkocht jij mag meer dan eens vandaag wat ik gisteren niet mocht jouw geflanste woorden dansen naar bekende pijpen opdat een compaan moet begrijpen dat onderlinge akkoorden het nieuwe woord moeten vermoorden ik meet mij niet met de groten (sic) der aarde ik wil dat u geniet van mijn waarde…

ik aanschouw het zielewater langszij jouw ogen gaat het over vroeger of later verdriet of mededogen dat jij mij aanblikt in verwachting uitziend naar enig gevoel al was het maar gering we ontmoeten elkaar op een onzichtbaar brandpunt buiten ons gelegen gevangen in een verre staar waar woordeloze stromen worden samengeregen…

je zou erbij zijn in de vlam van elke kaars en iedere zonnestraal die door de glasramen scheen en toch kon ik je enkel horen in het luiden van de klokken…

me schilt ende betrouw siet ghie mie anne dun enst raoke oew gesichte mere oawer dun least dien skouder gedraeghe un ganse lief is oe an te siene als geliecke verskole piene die werme skout sich slegts in wienig telle as diene oge glaense doch seltsame kere gelieke die klostertuune omrinkt ut oewe siele alwaere ut oe self…

De zee nam meedogenloos Dit keer van het land Ineens met grote kracht Op gruwelijke wijze Meedogenloos Het werd immens verdriet Wereldomvattend Onbeschrijfelijke onmacht De wereld weent Weet niet hoe Gezichten grauw en verdoofd In hun ogen de gruwel De onmenselijke schreeuw Koortsachtig zoekend naar anderen Hoop Kinderharten verschrompeld…

op de top van de berg rivieren tranen een weg naar het dal andere bloemen bloeien weelderig ik zie ze overal weides groen geschilderd op een geknakt blad waar kleuren ontbreken langzaam bloei ik weer het échte leven heb ik nooit ontweken…

Duisternis zit in een hoek te wachten grijpt zijn kans en slaat genadeloos toe. Het duurt een poos voor je wat gewend bent aan het duister en je ogen weer wat om je heen kunnen zien.…

In stille haat tegen jezelf ging de wereld ten onder geen kleur tekende nog jouw bestaan alleen brede zwarte kloven je ziet een beeld als enkeldun ben je breekbaar maar de spiegelgestalte houdt je handen niet vast schreeuwend alle woorden beefde je hart bijna tartte je de levensgeest sproeide hij zijn adem toch omwille van het stijgen…

vrouwen naar vaak gezegd empathisch leven zich veel sterker in bij ander mens' hun binnending vooral bij pijn en problematisch zij gaan steeds breder voor gevoel in 't algemeen maar ook persoonlijk zij spreken voor and'ren nu als ik verwoorden van diepe smart is 't doel als 't zoontje van de buren verzuipt zegt 'n dame die in de…

Ik zie je lopen Ver weg van mij Ik weet niet waarom, maar het doet mij pijn dan komen de tranen tranen van verdriet, schuilhoudend achter mijn jas zodat jij ze niet ziet huilend draai ik mij om en loop naar de duisternis denkend dat alles wat we hadden nu verloren is…