Alle inzendingen over verdriet

ogen turen onzeker op onbekend terrein met zwakke enkels betreed ze de oneffen wegen niet wetend welke afslag ze bij de kruising zal nemen slaat haar gewonde vleugels uit laat zich meevoeren op de zachte melodie van de wind het donzige lied van de wolken zacht en teder wordt ze geleid om genezing te vinden…

Vraag me niet mijn ogen te sluiten voor alle ellende en verdriet vraag me niet mijn gevoelens te verstoppen want negeren, dat kan ik niet Vraag me niet mijn mond te houden over de harde werkelijkheid Vraag me niet te doen alsof Alles goed is in deze tijd Ik moet hier even doorheen deze appel is erg zuur laat me maar even alleen…

haar stilste gedachten hielden hun stemmen niet tegen op de woordeloze vlucht die ze zag in bedachte gezichten in diepe oogholtes waar nooit meer een morgen kwam alleen de gekraste zinnen van een vader die zonder te zijn de zon weggaf en de maan, haar maan zwijgend omkeerde er waren geen papieren dromen…

woorden vluchten verdwijnen een kus in de wind zo ook mijn dag jou voor het laatst bemind ik wil spreken over liefde maar nee, denk ik ik zwijg leugens willen niets achtergebleven kijkt de nacht naar buiten doorzichtig net aan de rand van de dood vertwijfeld zwaai ik naar je lippen woorden vallen niet meer rood je schaamt…

Ik heb het net gedicht De fuik sluit De deur op slot Ik heb het net gedicht Het luik voor mijn ruit Een steen voor mijn grot Mijn handen voor mijn gezicht Het net gedicht De boel op slot Terug getrokken in mijn grot Mijn handen voor mijn gezicht Dicht Op slot…

zij verweeft de berijpte schaduwzijde van zilvertinten belicht haar wandportret door het raamwerk van herinneringen zij verweeft de mistig blauwe ring met verbleekt verlangen ook vannacht in teer weerzien zacht gesponnen stilte want zij verweeft misschien…

op de draagwijdte van de wind jagen ze aan - zwart gevleugeld - rond de marmeren zerken waar –ironie – de rouwvliegen dansen o bibio marci het zwerk heeft dat speciale blauw dat alleen bij nachten hoort en in het nabije dwarrelen bladeren in het zachte schijnselwit boven leemte van het kiezelpad verzwijgt de muur -met daarachter…

Je ogen zijn dicht En je ligt maar Je ziet geen licht Dat is toch raar? Het lijkt op slapen Maar dat is het niet Moet je zolang uitslapen, of weet je het zelf niet? Je bent een comapatiënt Ik vind het raar Ik raak er nooit aan gewend Je leek zo onkwetsbaar Ik begin te schreeuwen Maar je hoort me niet Je kunt niet terugschreeuwen…

morgen wordt het licht ik weet het zeker dan vervalt de duisternis gericht op voelbaar zicht het dal vult zich weer met het blije lied kom en kijk met mij naar het ontluikend verschiet morgen, ja morgen opent mijn hart het was voor lange tijd gesloten verborgen in enge diepte doordrengd in troebele smart ik weet het zeker in…

laat me sterven in de naaktheid van je hand waar ik stil verlangen adem naar het zachte schreien van de dood laat me gaan in de hartstocht van je huid waar ik het zwijgen achterlaat onder versteende longen voorbij het verre avondrood maar ontzeg me niet de liefde, mijn liefde laat ze bestaan in geschreven morgenlicht wanneer…

vergaat mijn zwakte voor jou zieltogend in mistig allure vlucht jij weer ver weg naar woelige innerlijke oorden waar pijnlijke zuchten mij sturen en prille zachtheid vermoorden voel jij me nog mijn verre lieve ik was het toch die je wilde gerieven zo ga ik weer een stille weg zoekend naar mijn verloren deel struikelend over droge tranen…

verzonken in dalen van stemmen gegil tegen de geest van vandaag gelegen in enkele uren muren heropenen traag want verberg de tonen van klinken bruisen de zinnen weer weg zijn woorden bedenken het wezen geprezen in zijn onderweg…

slecht geslapen licht gerijmd ontwaken ijs glijdt niet deze morgen het huis warmt te langzaam op buitentemperatuur op nul taal wil niet uit bed…

realistisch zijn is moeilijk zelfs eigen zinnen lijken vreemd ik probeer telkens weer en nog maar een keer een telefoontje het onverwachte zien maken moeite verloren het hoe wanneer waarom waarvoor verloren…

herinneringen kleven aan dit huis van vrienden hun worstelend leven deed plafond en bodem vinden het vechten klinkt nog van de wanden en echoot klanken van gebroken handen ik sla driftig op hun ruit en schreeuw mijn pijn uit gebroken handen slaan terug plafond en bodem vielen vlug…

Het is een hel De weg naar ware liefde Ondraaglijke pijn en verdriet Om aangeleerde systemen te doorbreken Het is mijn hel Mijn weg naar ware liefde Bloed en tranen die ik vergiet En al mijn kracht lijkt spontaan te verweken Compleet verslagen Lig ik bloedend aan haar voeten “Geef het op.” zegt een zachte stem “Er is geen reden voor al…

toekomst is gehuld in signalen van licht maar wat als jij verwachting zo machteloos verwoordt, dat het je ontbreekt aan menselijke achting en de droevige ogen op hopeloosheid zijn gericht door de ziel die is doorboord ik voel me zo zwak in een heldenloos bestaan immers ook ik kan je niet bieden dat teder…

zonder jou zijn er momenten dat de pijn mijn reflectie doorboort mijn gevoelens boven me uitstijgen ik streef zonder hersenen maar met een rikketik dat het lichaam verlaten heeft wat een pijnlijke scheiding is…

De dagen zijn nog zo onwerkelijk net of ze niet bestaan maar we weten met z'n allen dat het leven door blijft gaan. Het missen van onze gesprekjes die er opeens niet meer zijn haar stem nooit meer te horen dat doet best een beetje pijn. Nooit meer met ons drietjes stadten of met ons drieën samen lol 'k moet er nog zo vaak aan denken…

Ik weet dat het niet mag maar elke keer als ik je zie elke keer als ik je stem hoor vergeet ik alles wat ik weet en wil ik alleen bij jou zijn Het is verboden we kunnen er veel door verliezen van je houden is een mix van onbeschrijflijk geluk en verdrinken in verdriet maar ik wil bij je zijn Voor altijd...…

Tranen blijven rollen over je mooie gezicht Een gelaat zo mooi als in het mooiste gedicht Dat gezicht moet traanloos zijn en zonder zorgen Misschien is dat wel je gezicht van morgen Vandaag is je mooie lach nog niet terug te vinden Omdat we ons nog te dichtbij het verlies bevinden Je gezicht blijft achter je handen verborgen Als je ze weghaalt…

als jouw zwijgen tot een stilte uitgroeit dan zal een woord van jou mij verstommen……

Een druppel valt uit mijn linkeroog Met veel kabaal op het laatste woord De inkt was droog, is nu weer nat Nog nooit zoveel verdriet gehad De letters verwateren, worden één Het sentiment smelt tot een blauwe vlek Het papier wordt zacht, een gat, een lek Het laatste woord verdwijnt, verdween Het zielige einde van dit rijmsel Is geblust,…

Ze heeft haar kind begraven samen met het stil verdriet niemand die het ziet terwijl ze blijven draven Ze zwijgt de stilte dood laat geen ruimte voor het lege ik ontwaak en laat achterwege te luisteren naar het bloot in haar ogen, te kijken naar het bloed in haar oor barrevoets in het slijk en afgeweken van het spoor Wat fluistert…

in de kerker van gestorven liefde kijk ik door een roestig rooster de adem stokt wezenloos als ik het groene mos aanschouw ik blijf geketend aan koude stenen waren mijn ogen gesloten toen ik voor het ontluikende koos alle wegen leiden al jaren altoos naar krimpende eigenwaarde en kan slechts pijnlijk staren naar ieder die kennelijk het…

Was het maar leeg van binnen het opstandige legt knopen zo wringend vult een alles jij Was maar licht gaan verwaaien ik had gelopen in witte sneeuw zonder weerkaatsend beeld Je hand is door mijn haar gedwaald en eindeloos vielen plukjes mond in mijn poreuze aderen ‘s nachts met blijven van het vergane moment je sloeg mij open tot barsten…

Al is je lichaam nog op aarde je ziel is eeuwig thuis je mag nu zingen in de hemel in 't liefdevolle Vaderhuis Je hebt de rust gevonden die Hij je heeft gegeven je strijd op aarde is gedaan en je mag voor eeuwig leven. En ook al hebben wij verdriet we zullen je liefde nooit vergeten we weten dat je dáár bent waar Hij je welkom heeft…

worden hier verkocht jij mag meer dan eens vandaag wat ik gisteren niet mocht jouw geflanste woorden dansen naar bekende pijpen opdat een compaan moet begrijpen dat onderlinge akkoorden het nieuwe woord moeten vermoorden ik meet mij niet met de groten (sic) der aarde ik wil dat u geniet van mijn waarde…

ik aanschouw het zielewater langszij jouw ogen gaat het over vroeger of later verdriet of mededogen dat jij mij aanblikt in verwachting uitziend naar enig gevoel al was het maar gering we ontmoeten elkaar op een onzichtbaar brandpunt buiten ons gelegen gevangen in een verre staar waar woordeloze stromen worden samengeregen…

je zou erbij zijn in de vlam van elke kaars en iedere zonnestraal die door de glasramen scheen en toch kon ik je enkel horen in het luiden van de klokken…