Netgedichten

netgedicht (nr. 10.084):

Verleden verdriet

Soms word ik moe van een verleden
dat vreemd en ver en vol verdriet
mijn dag verpest, me achterliet
in uren zonder straks of heden.

Maar langzaam wijkt nu het beton
dat zich gevormd had in mijn hart.
Mijn leven raakt niet meer verward
en zacht ruist nu een nieuwe bron.

De stralen van een nieuwe morgen
beschijnen elke regel schrift:
ik leer te leven en te zorgen.

En diep verscholen zonder drift
houdt zich een vreemd verdriet verborgen
dat langzaamaan raakt weggezift.