Alle inzendingen over verdriet

verdriet en zielenpijn zwaartekracht van 't leven huiveringen vertaalt het zijn geen lieflijke zinnen vroeger is razend stilte in weerloze ogen getekend voor 't leven maar wilskracht waakt de stilte van mijn ziel tracht gedachten te overmeesteren dagen zijn nu grauw en grijs maar straks op de grens van alle dromen worden ze…

pap, soms vraag ik me af hoe het met je gaat en hoe het is daarboven.. Speel je daar ook piano? Lees je de donald duck? Eet je daar ook nasi en is de printer ook wel eens stuk? pap, ik zou graag willen weten hoe het daar nu is en ik wil je even zeggen dat ik je ontzettend mis!…

Af en toe heb ik te veel gezien te veel gevoeld veel vaker nog te weinig breekbare woorden zwerven door mijn hoofd maar er zitten gaten in mijn denken nieuwe ideeën vallen daar vaak door voorgoed verloren als waren ze niet geboren maar toch kan ik niet anders dan erkennen dat jij het was die mij er toe bracht het leven opnieuw…

Verworden tot een schaduw op het zand Bizarre spiegeling in water of op land En flarden van gedichten Larderen haar gedachtestroom De werkelijkheid veranderde tot droom Verloren dagen kleven zich aaneen Verwachtingen in doosjes opgeborgen Haar hart gesloten in afwachting Op de droom van morgen Ze verdoet haar toegemeten…

De gordijnen deinden op de wind pikten een draad en twintig vlinders op zijn bureau lagen acht dode vogeltjes Maar niet voor slechte mensen die daar inderdaad, ja, niets te zoeken hebben want hij kon goochelen Kreeg niet veel anders dan spruiten en elke avond met een leren lat geslagen gelukkig weet niemand het van die vlinder…

die donkere klank ik hoor het nog het zuigt zich vast en herhaalt zich herhaalt zich je riep nogmaals een paar passen liep ik richting jou een paar passen verwijderd van voorbij golven overspoelen heldere gedachten je zoog levendig leven brak reeds gebroken weerstand verdreef waan ik hoor het nog ik hoor het ik hoor ik…

mijn hart heeft weer wat pijn doorstaan dus legde ik een wit en strak verbandje aan doch onbewust prutste ik wat letters uit de wonde nu stromen woorden bloed eruit wit verband wordt steeds weer rood…

overvleugel jouw zwakte met toonbare tranen laat bitsige woorden vernieling slaan koester het recht der schaamteloosheid laat de lach haar verhaal nooit drenken in spijt maar open de vuist die waarheden klemt verlos wat verholen onthulling miskend en trots zal jou raken vergevingsgezind vernietig de leugen die waarheid hervindt…

en wel trok jij wreed de laatste pen er uit schreef over een veren kleed stralend van buiten alleen juist dat kleed geeft geen warmte meer de schoonheid van de schijn boeit niet langer gevlogen verdwijnt zij langs heldere luchten beademen hoeft niet meer zij houdt vanzelf haar snavel…

Zwevend tussen hoop en wanhoop in zeeën van emoties ben ik nog steeds op zoek naar het juiste pad maar moe als ik ben lijk ik geen meter vooruit te komen toch geeft het zicht op nieuwe paden me opnieuw de moed om verder te gaan ondanks de zeeën van emoties…

heb de geest gegeven van mijn zoontje Sacha vandaag de dag Tien Tien Negentien Zeven-en-Tachtig De artsen zeiden zuurstof Gebrek in hersentjes Hooguit plantaardig zijn bestaan wij vroegen waardoor waaraan wat wij wel weten WIJ hebben het gedaan WIJ stonden er bij Keken naar Ik heb het gedaan Wat hoe heb ik gedaan? Blijf zoeken ik…

ze zit tegenover hem en vertelt over haar verlangens en wensen over hem en haar en hoe nu verder alleen of toch nog samen haar handen gebald tot vuisten terwijl ze spreekt hij mompelt zo nu en dan iets dat op ja of nee moet lijken knikt of kijkt naar …. ja, god mag weten naar wat zijn ogen zijn leeg er is geen interesse niet…

weet je het niet meer of ben je het vergeten is het door de drukte in jouw hoofd of juist de afwezigheid daarvan dat je mij niet opmerkt ziet als je antwoord geeft aan mij een vreemde die voor je staat die je aanraakt met jou meegaat misschien weet je het niet meer of ben je het vergeten de tijden van weleer van ons samen…

de tuin is mooi van kleur en vol van zomerleven en ik geniet van kosteloos en puur geluk maar dan opeens zie ik het voor mijn oog gebeuren een vlinder valt zacht voor mij neer, gebroken, stuk een vogel vliegt voorbij zonder ook maar te merken dat onder hem een kleine vlinder sterft haar vleugels brandend van nog levend wild verlangen in kil…

Verwachte en onverwachte gedachten hersenbrekers altijd in stilte sprekers ik voel mij een puzzelaar die de juiste stukjes niet weet te vinden…

Eén grote leugen pijn in mijn hart jouw vieze woorden ze maken mij zwart Eén grote leugen om stoer te doen je bent nu vast de man maar wel zonder fatsoen Eén grote leugen alles heb je verzonnen en om jezelf te bewijzen ben je over mij begonnen Eén grote leugen er is niets van waar denk niet dat je leuk bent met jou ben ik klaar…

waarom zeg jij niets laat je de stilte weerklinken als een uitgestrekte vlakte waar leven zichzelf verloren heeft waar vergane en blindgeworden zichten zwerven langs oude bomen met de dood achter zich aan waarom zeg jij niets laat je mijn stappen zinken naast de langzaam stervende morgen blootsvoets in het achteruitgaan oneindig ver…

Stormen raasden doorheen mijn leven langs en over de vloedlijn heen toch blijf ik de waterkant bezoeken want wind en water reinigen ook wat ze aanbrengen voeren ze ook weer weg wie weet wat er nog meer komt terwijl water mijn voeten en wind mijn haren streelt denk ik, iets goeds dit keer vandaag nog of morgen…

verhaal niet langer eindeloze beloftes die tot een zinloos manuscript worden geweven geboren uit een web van leugens waar spindraden als gesponnen zilver en goud worden geklost tot een bobijntje van levensgaren waarvan ik hopeloos truien brei voor het kille hart Hartendame2…

fluisterzacht verdwijn je in woordeloos verdriet je vroeg slechts om wat aandacht van liefde sprak je niet de pijn zal wel verdwijnen helen mettertijd vertrouwen komt pas weer terug als het geheugen slijt…

jij bent niet hier vanbinnen niets meer een omhulsel ben ik slechts een krot voor afbraak in de steek gelaten leeggehaald tot op het bot lamgeslagen, zwaar gehavend voelt mijn hart, mijn lichaam aan wankel zoek ik naar een houvast struikelend over kruiend ijs maar de toekomst ligt in duister voor mijn ogen doemt het grijs waar is onze…

Tien minuten lopen is het maar de straat uit en dan de verharde weg op, heerlijk langs de Vecht die door het slaapstadje stroomt flarden nevel raken net het water niet en ik glimlach om de vogels in deze vroege ochtend lijkt het wel of ze met mij mee vliegen ach had ik vleugels, nee niet denken, doorlopen het is bijna koffietijd en stel…

spreek mij niet van vertrouwen kijk maar: ver en trouw hussel en plak dat dan moet ik dan alles uitleggen in liefde en vriendschap is alles geoorloofd haha wie sprak die zin ook weer weet jij het nog of raak je gewoon de weg weer even kwijt zoals al eerder gebeurde toen ik heel even niet oplette en jij het stuur overnam omdat…

Mijn hart bloedt Verscheurd door verdriet In mezelf, woede woedt Tot recht geschiedt Ik moet schuld bekennen Dat ik jouw last niet verlichten kan Verdriet temmen… Een gebroken man Niets helpt, niets baadt Woorden betekenen niet Alles schaadt Bedwongen door verdriet Ik doe wat ik doe Maar help niet Triest en moe Overstelpt door verdriet…

't Wordt al sterre dat men ziet in dat hoog en blauw verschiet daar, blijde sterren, anders niet, in dat hoog en blauw verschiet. 't Wordt hier altijd al verdriet, van dat oud en zwart verdriet daar, 't wordt hier altijd anders niet als dat oud en zwart verdriet. Laat mij, laat mij, in 't verdriet, vliegen naar dat hoog verschiet daar,…

De klok tikt de wijzers rond, maar de tijd houdt stil, Geen nieuwe dageraad, slechts grijze schemering, De uren tel ik niet omdat ik alleen aan jou denken wil, Onomkeerbaar, onafwendbaar ben jij nu herinnering. Mijn liefste kleine schat - al hoorde je dat niet graag - Een grote jongen immers, papa al bijna geëvenaard; Negen jaar was je, tien…

Zijn ogen spreken weer maar met berusting. Nooit uitgesproken liefde te vaak uitgestraald lijkt nu geblust. Zijn zoon die hij al kwijt was is nu echt vertrokken met kleinzoon, kleindochters en schoondochter. De mantel der liefde uitgeveegd en weggepoetst met een traan, maar toch... ‘Als ze terugkomen zijn ze weer welkom’... Vader ben…

er was een dag dat alles leek te stoppen er was geen weg terug en geen vooruitgang meer jouw hart hield op, het mijne bleef nog kloppen maar vol verdriet, mijn liefste lief was er niet meer ‘k keek niet vooruit dat maakte me te angstig en een terugblik naar ons samen deed me pijn maar naast me kijken voelde veilig, ‘k zag daar vrienden die…

Kabouters die bestaan niet en elfjes zijn ook maar onzin de woorden van de boze moeder die voor de zoveelste keer weer onderaan de trap roept die avond net als de velen daarvoor ben ik bang voor de nacht, en het donker voor de schimmen als slaap mij overmand ik laat me gaan naar mijn paradijs de verboden wereld waar grote mensen niet…

binnen in mijn hart herhaal je maar hoe kan dat je herkent niet eens het inpakpapier en het lint dat je achteloos laat vallen elk woord dat ons bezighield gooi jij op een letterhoop van roze strikken een gokje misschien omdat mijn glimlach nog steeds een droom opwekt telkens ik in jou sterf…