Netgedichten

netgedicht (nr. 9.268):

gestorven liefde

in de kerker van gestorven liefde
kijk ik door een roestig rooster
de adem stokt wezenloos
als ik het groene mos aanschouw
ik blijf geketend aan koude stenen
waren mijn ogen gesloten
toen ik voor het ontluikende koos

alle wegen leiden al jaren
altoos naar krimpende eigenwaarde
en kan slechts pijnlijk staren
naar ieder die kennelijk
het geluk voor eeuwig baarden

ik raak zo stilaan besloten
in een wereld van vier muren
waar het hart wordt vol gegoten
met beklemmende pieken van ijs
zal iemand ooit nog een sleutel sturen
voor een hoopvolle reis