Alle inzendingen over overig

alles is zon en brandt in de verte duizelt het de kolos in het blauw aan de omstreden einder versteent het woud ontmantelt de boom korjaal met de krijger wordt rotsgraf een volk dat verdwijnt in de verte valt de kolos in het zand grijnzend in zenit geen schaduw geen schaam meer te zien --------------------------------------- uit: 'Vluchtig…

Wat zijn liefde en haat? Soms hebben ze te laat... Wat zijn de dood en het leven? Wie kan de laatste geven? Je ouders kunnen het, Er is liefde in hun bed. Hun liefde is gegeven Door de God om te leven. En wie geeft de dood? Ja, dat is weer God. Hij weet zelfs wanneer Je hoeft niet te leven meer. Is dat alles? Dan is er niets? Ja…

Ik ken je dromen niet. Wat ligt mij in het verschiet als ik al bij je binnendring? Ik denk een reis naar een zonovergoten land ik streel en bemin je daar en zacht kus ik je hand, je mond. Dit is een reis die een eeuwigheid zal duren tot aan de klamme morgenstond.…

Ik luister naar de wind hoe deze door de spelonken van de oude muren van het huis waait ik zie de zon schijnen over de schaduwloze straten van de stad ik hoor je stem die spreekt met oude woorden. Ik hoor en zie het ontluisterd aan.…

Ook al lijkt het soms zo moeilijk Voelt het zwaar Als je om je heen kijkt Staat er altijd iemand voor je klaar Ook al ben je soms verward Het is een zaak van nemen en geven Het openstellen van je hart Een kans op een mooi leven…

ik ruik en ik zie en ik hoor je, maar je bent er niet, jij ruikt en ziet en hoort me, maar ik ben er niet, we zijn er niet, maar toch wel, ons lichaam verlaten, en onze geest vergaan.…

O -vervolg- O In duizelvaart wordt de afstand overbrugd naar een supermarkt in het plaatsje Koedood waar ze zich begeven naar het aanbod van meestal zo onherkenbaar mogelijke stukjes ex-dier Tot verbijstering van het winkelend publiek komt even later een scala van dieren te voorschijn uit koelvakken en schappen -Kijk mamma allemaal dieren…

Ik denk terug aan de tijd dat ik jou kon beschrijven dat is nu voorbij maar eens stond het hier op papier zo heel dichtbij zo vrij. Dat was een oud talent nu kan ik niet meer zeggen hoe mooi je werkelijk bent.…

De stenen muur houdt al mijn dromen tegen. De stenen muur zegt: nutteloos mijn leven. De stenen muur maakt mij bang en zenuwachtig. De stenen muur: ik klein en hij reusachtig. De stenen muur zegt: jij bent minderwaardig. De stenen muur, zo genadeloos onaardig. Ik zeg: Stenen muur, ik laat je wel verdwijnen. Stenen muur, ik ga gewoon verder…

bestegen door koraalridders verheffen zeepaarden zich uit het water en begeven zich schuimbekkend richting land walvissen zuigen tranend de branding naar eb en spuiten zich golfbrekend een weg naar volle zee oceaanstomers vliegen verschrikt op en verdwijnen in V-vorm aan den einder op m’ n roze strandslippers sta ik met grote ogen te…

Ik hoor de bladeren aan de bomen groeien de letters zijn uit mijn boek gevallen mijn woorden liggen bij het afval de dag kruipt naar zijn einde. Morgen zijn de bladeren volgroeid.…

Ik beweeg mijn pen. Mijn gedachten zijn als het water van de rivier ongrijpbaar vluchtig als een waterval zo luidruchtig in mijn hoofd. Ik ben mijn pen.…

Het is voorbij, de strijd is gestreden. Het einde van de tunnel geen verlichting, maar oplichting. Het tegenovergestelde van lachen dat voel ik nu. Ik lach. Mezelf de schuld geven breekt mij. Anderen breken mij. Wat doe ik hier? Wat doen jullie? De woorden, jullie woorden. De stemmen, terug gekomen. Het einde van mezelf, nabij. Vanaf nu,…

Hij zit grijs in haren te staren over zijn akker. Achter zijn rug ligt de tuin recht in lijn rijen uien, tomaten en sla dahlia’s groeiend te zonnen. Staat hij op schoffelt wat rond praat met de aarde zijn liefde voor haar is rond. Zijn ogen onbewogen over zijn onkruid, ziet alleen een horizon in zijn woord. De mooiste…

Buiten heerst de herfst, terwijl het eigenlijk zomer is opstanden worden neergeslagen vrede wordt door oorlog verslagen ach, je hebt van die dagen dat niets is wat het zou moeten zijn de wereld lijdt terwijl de tijd langzaam verder schrijdt en zo gaat alles door zonder ons af te vragen “waarvoor?”.…

Je moet het stelen een gauwdief moet je zijn het gaat hem om die 'gauwte' dat plotselinge dat zonderlinge die fonkelende idee…

ik was even weg van de straat het buurten van jou jullie de ziel kleefde aan blinde gedachten in mijn lijf aan het niets in de leegte men vertelde van de zon een tropische dag maar de slaap suste mij, onophoudelijk, drie etmalen lang tot stijve spieren toe de aarde was ik niet verder dan de zetel waarin ik huisde en hij, er op…

een schelp ruist vertelt verhalen over een verlorenheid aan liefde op zee golven vervlogen dromen roerende verhalen over onbeantwoord geluk weemoedige tranen stromen over het strand van weleer een misthoorn toetert het schip verlaat de haven zonder ommekeer…

Even komt je droom niet uit Even gaat het niet zo als je wilt Maar is dat dan een reden  Waarom je je zelf tilt…

ja maar alles verandert en het verandert alweer voordat ik er eigenlijk tegen kan dus dan dan kan ik niet ertegen en wou ik dat er iets anders kwam…

O heilige plicht als je wilt dat ik luister breng licht geen duister…

De bal rolt door van belang is zit je er in of lig je er voor Soms is het bepaald soms is er een keuze vaak moet je vechten soms wordt er betaald Heb je de vrijheid volg dan je dromen zweef er wat boven in alle blijheid De bal rolt door van belang is zit je er over in dan lig je er voor…

Heel eventjes met je vingers knippen wanneer het traan je uit de ogen glijdt Of korte tijd knijpen in je onderlip en weg zijn je verdriet en je eenzaamheid Heel eventjes over je wangen wrijven wanneer de tranen weg zijn geschreid Of eventjes ver van je huis verblijven en weg zijn smart en neerslachtigheid Heel eventjes met je handen gebaren…

Eindeloze ontmoeting, een samengaan, een blik, zonder woorden. Tranen veranderen in kostbare kristallen. Gevoel en emotie losgelaten. Geen verleden, geen toekomst, NU Het altijd aanwezig zijn. Geen beperking, geen angst, geen druk, maar een ervaring allesomvattend zonder einde. IK BEN…

Je sloot ze voor heel even bij het openen bleek de dag voorbij Kijk me aan m’n ogen ben jij dat wel die vreemde twee je lijkt zo anders Ach spaar mij toch dat faalgevoel van wel willen maar niet kunnen Draai je om naar hier in nu gisteren is dood morgen ongeboren Accepteer het als decor: onzekerheid hoort bij leven…

Vader, niet dagdromen in het holst van de nacht Het is de maan, m’n kind dat is soms je enige vrind vaak is het geen overmacht als de slaap niet wil komen Vader, wordt toch wakker het is midden op de dag Het is de dag, m’n kind leven is een wrange klucht wie het donker waardeert heeft genoeg aan de nacht…

op weg naar huis reed ik de laan tussen dodenakkers de zon scheen mij warm tegemoet met kaarsen in de bomen ik kneep in de remmen en stond even stil van de doden niets dan goed begreep ik en woorden deden er niet meer toe…

Voor de geboorte van het morgenrood zijn ze al onbereikbaar de verloren uren door dovemansoren verkwist want luisterend naar fluisterstemmen in lange gedachtennachten die leiden naar het koude noorden als rijen ganzen steeds vluchtend om echte warmte te vermijden verlangen naar onbevangen tijden waarin emoties niet te diepgaand de dagen…

in een poging te schuilen in mijn schaduw voor de zon struikel ik lelijk over mijn eigen ik goddank breekt alleen mijn schaduw iets...…

Als een fonkelende ster aan een donker firmament zo valt hij op tussen de uitgebluste mensen. Hij spreekt als was het een bloementaal. Met zijn woorden als kleuren, probeert hij zin te geven aan een anders saai en monotoon bestaan. Hij schildert een mozaïek op een doek dat anders, niet ingevuld, in een oneindigheid verdwijnt.…