Alle inzendingen over overlijden

getand groen scherp zuur zuiver zoet bloed uit water klievingkruid hecht gabben de tijd heelt niets meer om dit uur hangt dageraad van gaan naar ijs en zeis niet je paradijs melisse heeft het zelf gedaan…

en alweer was hij daar nooit meer fluitend en vaak uizichteloos gestaar het moeten beklemde hem steeds meer meer met zichzelf dan de rest in de weer ja het geld de poen dwong hem zijn gevoel te onderdrukken het huis eten en de rest dwong hem te bukken En nu ... nu is hij zijn eigen weg gegaan en heeft hij een ieder verbaasd laten staan uiteindelijk…

Levenloos staarde ze mij aan, haar hand was koud ik wilde gaan, de werk’lijkheid ontvluchten… Vertroebeld kéék ík haar aan, háár leven was míj voorgegaan, haar reis begonnen… Verwezen stond ik stil, dáár lag ze koud en kil, de dood begon te leven……

de gids loodst mij langs dorre doodsbeenderen en frescobloemen hij laat uit een nis duif en olijftak vliegen hij leeft tussen alpha en omega gelooft wat hij ziet tersluiks raak ik de vaderen aan en schrik als ze uiteenvallen en de seminarist rustig zegt: zij zullen de ogen opslaan in het paradijs jaja mompel ik…

stil in een kist bleek en wit gedachten overal maar nooit uit m’n geheugen gewist stil in huis en kist in de hoek hier was ze thuis moeder en dochter allebei dood te fanatiek om zo stil te liggen in een kist netjes opgepoetst een raampje erin bleek en wit vredig in een kist mensen komen en gaan gedachten zo verschillend maar toch…

De pijn is ondragelijk Het zijn je laatste uren Een strijd van ongelijk Kan niet lang meer duren Zacht praat je in raadselen Over het vale licht op het pad Je ogen laten zich sluieren Moe gestreden en afgemat De dood nevelt om je heen Je leven brokkelt nu weg Voelend koud als steen Langzaam glij je zachtjes weg...…

Bewegingloos ligt de bulderende lach aan de voet van de trap met 7 treden. Vormloos, vitaliteit voortijdig gebroken, val als dieptepunt van een ongeluksdag. Vleesgeworden gemoedelijkheid ontwricht. Vervreemdend stil, onzekere hospitaalgang. Besef van tragedie breekt traag door. Resteren laatste adem, huilende gezichten. Overlijdensberichten…

Rust maar zacht, lief klein kindje eindelijk zonder alle pijnen in je graf Geloof mij maar, iedereen bemint je omdat jij ons je oprechte liefde gaf Rust maar zacht, lief klein kindje kom maar van die intense pijnen bij Geloof mij maar, in de dood vind je onze levensschepper aan jouw zij Rust maar zacht, lief klein kindje oneindig grote…

Ik swing op oude platen waar niemand het wil hebben over ritme daargelaten Buiten op het kerkhof (in 1975 gesloten) groeit het groen onwetend verder waar zoveel wijsheid eindigde daargelaten Ik geloofde serieus dat die lantaren altijd brandde een smoes voor alle energie die gloeide in mijn handen ik liet het gaan -ik kon niet vliegen- en…

En als ik ga... Terwijl jullie nog hier zijn, weet dan dat ik verder leef vibrerend in een ander dimensie achter een sluier voor jullie verborgen. Jullie zullen me niet meer zien maar heb vertrouwen... Eens zal de dag komen dat we samen zullen zweven eens van elkaar bewust... Maar eerst geniet ten volle van het leven. En als jullie…

Bomen die hun blad verliezen staan voor jou als kind. Die een vader moest verliezen, een vader, welbemind. De koude winterdagen met een frisse bries. 't Hoofd nog vol met vragen: Waarom nou dit verlies? De lente komt voorzichtig kijken, al lijkt het soms op niks. Treurnis zal nu langzaam wijken; toch blijft er het gemis. De zomer…

Als je naast me loopt vind ik dat heel fijn zo samen wandelen zonder eenzaam te zijn als het kouder wordt pak ik je onzichtbare arm dat voelt zo goed wordt van binnen warm als ik zacht om je huil is dat niet van de pijn gewoon vreugdetranen omdat ik zo dicht… zo dicht bij je mag zijn.…

Ach, Truitje! wat een grote schrik, Hoezeer ben ik ontsteld! Gij wachttet, ijs'lijk in uw schik, Het tiende, welgeteld. De naam bedacht, het wiegje klaar, De mutsjes net en klein; Doch God bezocht ons bang en naar - Het heeft niet mogen zijn. Nog eer het wichtje was volgroeid, Ontwonden uit uw schoot, Hebt gij u wat te veel vermoeid...…

Een lieve blik Een klein gebaar Een kaartje op de post Dat is echt niet raar Het is niks groots Tijd kost het niet Moeilijk misschien wel Tot je de reactie ziet Met zo'n klein gebaar Kan je zoveel betekenen Als jij het misschien nodig hebt Wil je er ook op rekenen Het verdriet verdwijnt er niet van Je kan het wel iets beter aan…

gebroken takken stervend blad de helling die zijn hoek vergat toen jij de horizon zag buitelen houvast dat brak zijn wortels niet meer had en meeging in de schreeuw die eindeloos weerkaatste in de sneeuw ik zag je ogen toen de val je brak het weten dat je niets meer had die blik kan ik maar niet vergeten ik zag het weten…

Het einde van jouw epiloog kon je niet ontwijken Strompelend overzag je zijn gruwelijke daad Verwarde toeschouwers die omkijken Een knallend einde aan het verraad Jij verleefde jouw eigen manier Wees op alle onrechtmatige zaken Wat moet je gedacht hebben jouw laatste kwartier Want niets leek jou te raken Eerst begreep ik niets van jouw doen…

Een hartaanval, een hersenbloeding leek mij jou wel toevertrouwd, maar zo alsof men een lucifer uitblaast is iets wat mij en anderen verbaast Haast hoor ik je nog zeggen dat het zo heeft moeten zijn het kon niet anders dan dat geschiedenis van jou een eigen filmpje maakt zich niet stoort aan recht en krom liefst had jij dat zelf gekraakt…

De grafsteen is gekuist Magere Hein mag komen zich verbazen over de geur van wierook en gebeden Zien hoe de plantjes op het graf gesnoeid netheid uitstralen Ja Pa, ons ras sterft uit tot we weer samenkomen…

in de tuin van mijn herinneringen is alles in bloemen vertaald ik wandel tussen duizend kleuren naar de bloem die over jou verhaalt het is jouw stem die tot mij spreekt die mij even bij jou laat zijn ik sluit mijn ogen nat van tranen alles in mij doet nog zo'n pijn jij was de zon in mijn leven de vlinder die mij ogen gaf maar jij hebt…

vannacht zag ik je zwaaien onder de kale bomen bij het kruis vannacht hoorde ik je roepen tegen alle stormen in ver van huis vannacht proefde ik jouw angst op de versgevallen sneeuw zacht geruis vannacht voelde ik mijn tranen in donker land de pijn van nooit meer thuis…

maandagochtend in Amsterdam per voet naar de baas, niet echt in m’n hum ontbijt in m’n hand; croissantje met ham vanuit het niets opeens je parfum mijn interesse werd wakker na een eeuwigheid struikelde over een man in de goot wilde naast je lopen, vragen naar de tijd en met je vrijen bij avondrood de haast in je benen was ik de baas nog…

Wat taal aan mij was is ontcijferd, Veranderd in andere tekens. Mijn gebeente vertelt de vertaling Van leven en dood. Daarmee ben ik niet verdwenen tussen de levende planten En het gebit van de steen Verander ik langzaam in aarde, Pas daarna heet ik niets meer. Lees me dus nog één keer In de vertragende paring. Herhaal mijn gerangschikte…

"Wat zal van de kindren geworden?..." Zij zat in het klein vertrek En zag ze buiten spelen; Zij hoorde niet hun gesprek. "Zo moeder eens moest sterven," Zei 't oudste van de drij, "De grote klok zou luiden, De kindren zeggen 't mij." Zijn broerken sprak: "Dan zouden Wij nooit naar school meer gaan En al de boomkens verplanten,…

een kind is weg we zoeken allemaal de roos laat moegebloeid haar bloemen vallen we zoeken door en door door struikgewas en zwarte nacht een bloem ligt rood als bloed verloren op de grond we zoeken door en door door 't middernachtlijk uur geen spoor de bloemen worden flets van kleur ze liggen er nog steeds we zoeken door…

waarom ging je nou boos weg ik had je nog zoveel te verwijten ik wilde tegen je schreeuwen en zou met spullen gaan smijten waarom ging je nou boos weg ik had het nog goed wilen maken zeggen hoeveel ik van je hou en het schreeuwen van alle daken waarom ging je nou boos weg en heeft het noodlot zijn werk gedaan het kom nooit meer goed,…

De dood is niets. Ik ben slechts aan de andere kant. Ik ben mezelf, jij bent jezelf. Wat we voor elkaar waren, zijn we nog altijd. Noem me, zoals je me steeds genoemd hebt. Spreek tegen me, zoals je dat vroeger deed. Niet plechtig, niet triest. Lach om wat ons samen heeft doen lachen, denk aan mij, bid met mij. Spreek mijn naam uit, zoals je…

het stormt maar binnenin is het windstil wolken stuiven stervend door de lucht gejaagd en zonder wil het is de rust die aan me vreet terwijl ik buiten chaos weet niets kan me meer beroeren ik kan alleen het leven voeren tot de dood mijn honger krijgt en mij dan prijst in alles wat er is gebeurd, ga liggen wind je hebt nu lang…

je denkt nog: Heer waarom en waartoe je weet het niet meer en je bent doodmoe. je zakt in een put diep en inktzwart vol drabberige drab met een bonkend hart. Er komt geen geluid want je keel zit dicht wie redt je hier uit en waar is nog licht? je weet het niet meer gister is voorbij toen wist je; de Heer is aan mijn zij. de Heer…

Grauwe wolkenband overtrekt het hele zijn emotie verdwijnt weggemoffeld in de pijn dood gehuld in zwarte kant…

Je hoed naar voren geschoven, jouw ogen bedekt Een schichtige blik werp je voor je neer Met glinsterende ogen, soms grof gebekt Breng je het publiek in extase, telkens weer Schuilend achter een Venetiaans gelaat Soms schreeuwend van de daken Geranseld door het leven vol leed, verdriet en smaad Maar niets en niemand kon jou wat maken Mijn…