Netgedichten

netgedicht (nr. 6.620):

VERMOEID

Hij zag er vermoeid uit
ik wilde hem verlaten
zijn magere hand ging omhoog
Ik wachtte

Hij zei niets
lag achterover met zijn ogen gesloten
een tochtvlaag ging door de kamer
de kaarsen sputterden

Schaduwen bewogen
er kwam duisternis over zijn gezicht
het licht brandde weer gestaag

Ik zag zijn ogen, die me,
nog helder uit hun diepe kassen aankeken

Zijn stem zwak, die me iets vroeg
niet vroeg, nee smeekte

Voltooi mijn werk
zijn stem stierf weg
zijn ogen keken strak
ik wist wat ze zeiden:
"Voorspel me de toekomst"!!