Alle inzendingen over natuur

elke rimpel heeft een verhaal je had veel verdriet en dan is het logisch dat men dat in je gezicht vooral ziet. rimpels en groeven ik ben wel zo iemand die dat slikt als was het zoete koek tot mijn huisarts me vertelde dat het een fabeltje is omdat het zoveel mooier klinkt de waarheid is dat men het gewoon krijgt met het verstrijken…

In de kleinste kurketrekkert een rankje omhoog, bloesemt een groen hoedje ernaast, piepklein de druif, wordt dat een toetje of zelfs wijn, trosjes overal rondom, merk wit, onbekend, blad wijduit, een groots vlechtwerk naar de zon, bol bladerdak dat zo zoetjes, vol kietelende tentakeltjes, moet je zien, wat een wingerd, weelderig, verlekkerd…

De appels blozen, vader. Het graan torent huizenhoog. Het prikkeldraad is mild gesleten, in de wei staan de blauw bevlekte schapen droog.   Je hebt je sporen verdiend, de ingedroogde klei onder je nagels weggewassen. Machines aangeschaft. Het land verbouwd. Pronkt met cabrio en open haard.   En moeder kermt, ontfermt zich over de aarden schoot…

warrelend waaien populieren bladeren om mij heen nat geel met zwarte stippen landen ze achteloos in goten en op paden wachtend op verrotting niet meer is het betoverende bladgeruis te horen dat mijn geest zo zalfde een zomer lang nu, met de kale winterwind om de oren groeit mijn innerlijke onrust ben ik bang…

De warme wind waait wollige witte wolkjes langs de knipogende zon de miezer voelt als vochtige vlinderkusjes vrolijk fluitende vogeltjes fladderen vlak voor me langs mijn aura weet zich gekoesterd dankbaar geef ik de natuur een dikke zoen terug…

alles ademt rust lucht en water in deze ommuurde kiezelsteen tuin een verdwaalde boom de enige die blijft staat dichtbij de oorsprong de kosmopoliet woont geworteld thuis en reist oneindig met de elementen als een waaier van liefdes beweegt zijn wuivend bladerdak onder de verzengende zon de storm beproeft teisterend de…

op deze heldere ochtend strooit de vroege ochtendzon haar roze stralen over de eindeloze vlakte het gras kleurt in verzadigd grijs en later het gele licht als groet van de zonnegod zet het prairiegras de toon en hult zich in felgroen gewaad de zon kruipt naar het middaguur en waaiert haar helle licht over het wuivende gras een vleugje…

Niet betreden, te zacht, te glad, te gaaf, laat nog dit zand laat nog zijn dit onbelopen stuk zand zijn voor ’t zand, voor de rommel, de keitjes, ’t aangespoelde, voor vogelspoortjes, geen harde voetstap, zelfs geen blote voet, nu niet, laat de heuvels heuvelen, de glooisels glooien en plooien door de wind, het helm wuiven en laat het stuiven…

De zorgvuldigheid ligt in de met zorg vervulde eeuwigheid waarin de onrust tot rust de zorg berusting zal worden in het waardevolle even dat het leven vertegenwoordigt in de aanwezigheid van de naaste die het begrip heeft, dat nodig is om het leven te vervolmaken zo huldig met de bloemen des velds neurie de hemelliederen die door hun…

Ach begon de dag zo rimpelloos als het gladde water waar stille zwanen slapen met hun kop diep in de veren hun lange nek gebogen zonder stress Maar deze ochtend voelt reeds zwaar als een diepe zucht die niet oplucht doch slechts berust in weer een nieuwe dag Zo dwaalt hij langs de oever rondom het kleine meer kijkend naar de stille zwanen…

Gisteren zei ik het nog: “ Wat ziet het er buiten toch haveloos uit. Met uitgebloeide bloemen, hun bladeren bruin en verdord. En wind die door haast kale bomen fluit.” Hun blad ligt aan hopen, onder heggen en struik. Het groene mos kleeft aan tegels en muren. Regen klettert tegen donkere ruiten. Geen mens waagt zich naar buiten. Maar bij…

Mijn boom herdenkt de stilte van de zee het verhaal waarin jij bent heen gegaan en mijn wanen denken mee mijn droom herleeft de stilte van de armoede in werkelijkheid mijn boom is beleefd en leeft in stille aardigheid zonder opsmuk met een verlegen gebaar staat hij daar in weemoed met alle takken klaar om het leven te vertakken…

Op de voedertafel buiten kwam een kleine roodborst eten. Hij ging niet weg, hoewel hij mij zag staan. De mussen slaan steeds op de vlucht, wanneer ik voor mijn venster sta. Hij pikte rustig verder, het was zijn eer te na. Hoe klein is toch zo’n beestje. Met pootjes o zo dun en fijn. Zijn kraaloogjes keken me aan, alsof ze zeiden: “Ik…

‘t Is stille. Rustig ligt en slaapt het altemaal, dat leute en leven was, dat locht- en vogeltaal. Geen windeken en waakt: november houdt de staf, en stelpt dat wekken mocht het eindloos duister graf des aardrijks. Ongebaand en dood zijn weg en straat; de voet alleen verwekt, en ‘t stappen van die gaat, een doof gerucht in ‘t loof, dat,…

mist was er vandaag hier in mijn straat een straat verder was de mist alweer weg wilde terugfietsen om nog even de mist in mijn straat te zien een soort terugzien had echter haast moest op tijd zijn en ben doorgegaan naar de pont maar op het water was die mist er weer opnieuw hoewel anders…

Verhelderd ligt en overal omzwacht, En tinteljong en toch zo eindloos oud, Dat 't bijna angstig maakt en onvertrouwd Dit daaglijks plekje nu in winterdracht. Gedekt zijn alle sporen, kalm en zacht, En alle onwilligheên en stutten boud, Met veertjes blank als bijenvlerkjes koud, Belegen werden uit de hemelnacht. Van 't hart uit wit…

Tussen kale tak en twijgjes woont een onzichtbare kleurenmenger hij pelt omgekeerd -tussen bladeren van 't verleden en de koraaltjes van heden- wanden in donsbruin de schorre zang als een pilaar onder de stilte vragend kijk ik haar aan ze trekt haar geschubde pantser op alles toont ze wat ik al lang vermoedde dan vleugelt ze ijlings…

Steegbreed op karige dagen breed en wijdlopig tussen de winterdijken in een zondvloedige era zwijgzaam kruipend onder krijsende meeuwen wordt het sompige land druppelsgewijs gescheurd de oevers wenken nog wel niet overtuigend en verbreken verbindingen de holle paden lopen dood en nat gevallen kleurig blad vaart derwaarts herfstver weg van…

Dit is waar de maan op zijn rug ligt je kunt er een schaats aan hangen dan gaat het vriezen, zei hij Hier vriest het nooit, onbekende sterren boven zwembaden een oceaan beukt op een leeg strand voor oude honden en bloemenmeisjes in rood glimlachen naar een opgeplakte laag welvaart Gesprekken blijven stil na de vlieguren Ik denk aan mijn…

wit pluist het vlokje langs mijn raam danst op koude vlaagjes snel en dan weer traagjes mijmerend als flonkerend kristal zwevend in een vrije val ooit zal zij zich hechten en tot dons vervlechten de wereld zachtjes toegedekt voor even zonder smet…

Na de ijzige katharsis is mijn hart weer rein; mijn wonden zijn geheeld, ik kan weer bollen planten, en adoratie voelen voor al het verwante en liefde brengen waar ze hoort, ootmoedig zijn. Ik kan luisteren naar de merel in de heg die ik vorig jaar nog een lied van Mozart wou leren, maar toen ik hem eens grondig wou laten studeren kende hij…

't regent en 't regent en 't regent dat 't giet ik wil ik wil ik wil dit, nee ik wil dit helemaal niet…

Schijnheilig flirt de zon van achter grijs grauwe wolken die middels hagelstenen hun kracht al eerder bewezen doch verleidt zij hen naar buiten te treden om dan in een onbewaakt ogenblik hen flink te verrassen…

ik spin secuur mijn web en kleur het met wat rode zonnestralen maar binnenkort vriest ochtendvorst zijn eerste ijsverhalen dan vonkt en schittert alles kristallijn alleen mijn prooien zullen ook gewaarschuwd zijn…

het groen geeft zich over niet zonder slag of stoot gestaag laat 't zich verleiden te blozen alvorens over te gaan de allerlaatste dans waarna zij zich fier neervlijt op 'n bed dat al even gespreid leek…

Als werkelijkheid en fantasie Proberen te fuseren Zal de hallucinerende voorstelling Als werkelijkheid excelleren. Dat werkelijkheidsbeeld verscheen, Toen een tyfoon de Filipijnen raakte Maar de magische fantasie Besloot om af te haken.…

Herfst verstilt de bomen tot alleen gelijn zonder ruisend fluisteren ontkleed tot 't pure zijn in klamme grond geankerd hun ruwe bast verweerd verzwijgen ze de winter diep in zich gekeerd bij 't lenten van de dagen breekt het blad eruit en golvend in de zomer fluisteren ze honderduit over alle boomgeheimen die je alleen maar leert…

Ver boven in de kale boom hang jij het laatst, dor blad, heb je geen haast, maar overzie je lege grauwe akkers. Zo troon je vroom hoe kouwe wind je striemt, jouw leven trillend breken zal, je neerhalen, de regen je taaie huid doorweken zal. Je j’ over donk’re aarde erbarmen en haar warmen zal. Zo eenzaam, hoog daar, sterk tot…

Boven op de dijk is het water altijd mooi! Maar op 't nivo van 't water zelf, zittend op 't basalt, voeten in 't nat, om aan de kou te wennen, even... halt, dan, me erin te laten glijden, laten omringen door meegaandheid, zachtheid, beweging, 't klotsen, kabbelen, als een spel, een babbelen van golven... dan aanbid ik 't wonder…

elkaar ontmoeten in de vochtige herfst daar waar het rag zich strikt langs de gevels van het natuurhuis het blad zich op het pad schikt bij sfeerlichtjes dromen in letters die tot leven komen elkaar treffen rond een plek in een verhalenstorm dagvlinders, nachtvlinders meanderend levensecht met en langs de Vecht geraken in een poëzieregen…