Alle inzendingen over eenzaamheid

Ik ben als de regen in een woestijn, Als vrieskou in de zomer. Ik ben een bloem op antartica, Op de mooie witte sneeuw. Ik ben op een plaats waar ik niet hoor te zijn, Verdwaald in het oneindige. Gevangen in een web van leugens, Ik ben een buitenbeentje!…

Ik word opgeslokt door de massa Zoals een grasspriet in een wei of een druppel in een rivier Zelfs je verbergen even achter een witte wolk kruipen zoals de zon is een hele klus Maar wat ik wil is even alleen zijn Heel even alles mooi ordenen Helaas, de massa achtervolgt me zoals mijn schaduw en kleeft aan me net als de wind aan…

je hebt de muren weer hoog opgetrokken het goud van tralies slaat zwart uit de open ruimte kan je niet meer lokken je cel weerkaatst zelfs geen geluid schreeuw maar zonder woorden jank je tranenloos verdriet alleen zijn pleegt zijn eigen moorden er is niemand die het ziet…

De avond tekent een gezicht met de rode gloed die blijft vragen naar de ogen die het licht doven omdat ze niet meer wachten op de maan die al zijn schaduwen met een eindeloze eenzaamheid aan sterren bedekt…

De Nacht is weer gevallen Mensen drinken hun laatste glas En komen op de rand van hun bed tot inkeer Het leven wordt onzichtbaar Gaat schuilen voor zichzelf. Het is oorlog. De wind rukt de bomen aan flarden En met hen de stilte Van in olie gedrenkte dromen Op hol geslagen vliegtuigen Scheren langs kerken en moskeeën. Ik sta aan de zijkant…

Afgedwaald in deze wereld denk ik aan een ander land, luisterend naar mijn ademhaling strompel ik net tot aan de rand. Woorden rekken zich door mijn ribben heen, zinnen buigen zich over mijn romp, bewegend naar de overkant, liggen gedichten reeds te wachten, onbeweeglijk in mijn mond. mijn hoofd wacht enkel nog op mijn…

Je dagboek gelezen, even later motregent het buiten en de wind komt uit het noorden, veegt de wolken langzaam naar je toe Te weten dat het goed met je gaat is vaak voldoende om weer een dag te overleven zonder heldendaden De strijd om het bestaan blijft maar doorgaan net als de markt op vrijdag en zaterdag in Leuven waar we eens op het…

als een vogelverschrikker heb ik gepoogd leven en dood te verschalken, liefde te bewaren in vergeelde flesjes. maar nu is mijn stem welhaast bevroren en mijn lever zwaar ontstoken zo overleef ik de weerwraak van de winter niet. inwendig plooit mijn gemoed tot barstens toe.…

Een achterdeur is wat ik zoek een deur om even weg te gaan Waar is die deur die ik zoek om even weg te zijn van dit bestaan Achter die deur wil ik even alleen zijn samen met mijn gedachten over jou Misschien verbindt die deur wel een lijn met de achterdeur van jou....…

Vechtend tegen alles schop ik tegen dat Wat me zo verdriet ach ik weet het niet Iedereen lijkt slimmer en mooier bovendien ik voel me even niets en wil ook niks meer zien Laat me toch gewoon en vooral met rust wat ik helemaal niet wil is dat iemand me nu kust Mijn kop nu in het zand in het donker en alleen ik geef me niet gewonnen…

eenzaam bewandelden zij de weg zij, voor wie het leven niets bood en waar het leven uiteindelijk eindigde in een totaal onbelangrijke dood als schimmen bewegen ze zich voort vergeten door vrienden uit vroegere tijden afgedankt door de wereld, waardeloos verklaard door wat anderen over hen zeiden een voor een slaan ze de weg in allen ongelukkig…

Kruipend omhoog als groeiend gras sluipend voort als dieren Hoor het verkeer in volle gang ogen schieten heen en weer Niets staat stil en niets beweegt al lijkt het telkens anders Oren staan open in geslotenheid hoor de mensen praten Langzaam snel in pas vertraagd dichtbij als grote bergen Achterom kijken of de branding rolt en de gewone…

Breng me morgen naar het strand De laatste avond vertelt haar verhalen, geen herinneringen meer Er is hier niets anders dan de wind. De tocht stelpt het bloed in mijn hand, het ademhalen doet zeer Schelpen zoeken een lege plek. Het graf richt zich op, de stilte valt, geen enkel verweer Ritmisch trillend beweegt mijn blik. Duisternis…

mijn lieve god ach weet je,ik heb zoveel verdriet mijn vragen die vergeet je,waarom zie je mij dan niet hoelang moet ik nog verder,hoeveel jaren moet ik nog gaan de heer dat is mijn herder, maar ziet mij niet meer staan mijn kinderen zijn uitgevlogen, ik zit hier maar alleen lieve god heb mededogen,ik ben toch niet van steen zit met mijn handen…

Duizend rozen heeft mijn tong gegeven Fonkelend en vlammend, ware kleurenpracht Eender aan het blozende stilleven Door en door met eigen falen voortgebracht Langs de afgrond manoeuvreert mijn stem Onuitgesproken val ik over randen Hoop en vrezen zetten mij nu klem Tussen doodstille zwart besproken tanden Praten doet nu niets meer tegen muren…

de nacht schraapt haar keel de klok struikelt over de uurwijzer op de rand van hun bed likken de slapelozen hun inwendige bloedingen maar: vogelzangen ritselen reeds het ingetogen behang de dageraad tooit zich met verkoolde sieraden mijn krachten schieten kuit Douwe Egberts wrijft zich de ogen uit…

Houvast snijdt mijn handen, bloedt mijn bloed, verliest mijn blaren. Rauw glijdt langs de wand mijn bast. Touw is strohalm, is mijn angst die beter past. Ik blijf dus hangen zeker van de afstand die ik nauwelijks durf te klaren want dat touw... hoe houd ik dat in godsnaam vast.…

Ik zou willen roepen, schreeuwen, gillen Ik hou van je maar ik voel me leeg, zo leeg van binnen. Mijn handen beven, een krop in mijn keel Ik heb je nodig zin om me neer te leggen. ‘k Sluit mijn ogen, mijn gedachten rusten op tafel. Mijn hand wil niet meer, niet meer bewegen weigert, weigert te spreken. ‘k Ga er niet tegen in…

De slagbomen opgeheven kruisen de wegen elkaar zoekt het hoofd gezelschap Hij Banen haar gedachten zich een weg naar de andere einder een verwant van de ziel De wegen lopen gesmeerd kennen de bomen één voor één gaan uit elkaar komen elkaar weer tegen De slagbomen neergelaten een stop bij…

"Lief, ga dan mee en omarm me, omarm me.. en breng me nergens heen.." Schallen de woorden van Blöf uit de speakers.. Stil rollen mijn tranen geruisloos Wetend dat mijn verleden een puinhoop is En laat mij troosten door de muziek "Lief, ga dan mee en omarm me, omarm me.." Stilzwijgend laat ik me meeslepen In de heerlijke woorden van de…

Ik voel me enkel in de stilte thuis, ik ga er steeds maar heen. Ze lokt me met haar schaduw, met fluisterende stemmen van fluweel. Ik kan daar schuilen in verzonnen dromen, in helder licht dat ik heb verloren. Starend naar de chaos in mijn hoofd, luister ik naar mijn tranen, zo rusteloos. Woorden wandelen er op kousenvoeten, struikelen…

Het leven is mooi geniet ervan elke dag, Met soms een traan en vaak een lach Het leven is ook zon en regen, Soms valt het mee maar soms ook tegen Sinds ik haar ken lijkt de zon heel de dag te schijnen En lijkt hij niet achter de wolken te willen verdwijnen En iedere dag was daar steeds vaker weer die lach Ik ging weer genieten van het leven…

waar hij zich zacht omsluieren wil door het deken der eenzaamheid vervaagt een verlangen dat diep verscholen knaagt aan de pijn, zijn verloren dromen aanhoort hij het leven in wanhoopskreten waar nachten vervagen in het niets van zijn leven…

Het vuur brandt rood afgestorven aardappelloof rook slaat neer stinkend wegwaaiend over de velden In de rulle, zwarte aarde ver van het harde aangelopen pad zak jij weg en keert terug bij de eerste kinderschreeuw Naar het huis in de boomgaard de katten en de honden de bewegingen achter de gordijnen lucht die trilt van een stem…

Een diep verlangen naar het eindige kruipt traag en wenend in dikke strepen naar de stilte van het oneindige In het vragen naar vergetelheid kan de nacht mij vinden, een vuistgroot op mijn kussen, er ontbreekt enkel nog een afscheid Sterfelijk vergruist de rand van de dag nu voorgoed, geluisterd en diep gedacht schrijf ik de woorden…

leeggezogen en opgedroogd voel ik mij als verlaten niets speelt meer voor mij alles is uit handen gegeven ik probeer een lach maar het worden tranen waarom moet ik uitleggen wat mij heeft bezwaard pijnlijk zijn die stille momenten waarvan je wilt dat ze overgaan dat er muziek klinkt in je oren en niet langer tegen zal staan zie nu…

Het verdriet in mij maakt mijn nachten wakker en schrijft de leegte op papier. Onder blauwe tranen cirkelt mijn hand,woorden razen tot in de kleinste plekken. Verkleumd en onnavolgbaar zoekt mijn schrijven de windstilte in de striemen van de onophoudelijke vlekken. Wat blijft er van me over als mijn zinnen enkel verlatenheid vinden…

Uw ogen waren er niet, Uw stem was zo ver, zo ver, Het was een avond zonder lied, Nacht zonder ster. De stilte was zo diep, zo groot, Boven en onder en overal, Dat iedre windeval Moest brengen dood. Mijn ziel was als een bloem naar u Grootopen, Weerloos als doodschaduw Ze had beslopen... Hoe heb ik wreed verstaan In één stil even…

Opeens is daar het licht waarin het gras veel minder grijs… een late zwaluw zoekt het zuiden schapen steken uit hun wol een koster staat zijn klok te luiden ergens stierf een mens maakte veel dagen vol besloot het leven in de schittering van water maar in de haast heeft niemand tijd voor ’t licht noch voor ’t geluid noch voor dit schitterend…

dat ik jou uit moet leggen wat het is om zonder jou een reiziger zonder bagage die in jouw ogen heeft gekeken fantoompijn die zeurt verbondenheid met dromen een vreemdeling in eigen land een pluisje schokschouderend in de wind zoekt een plekje lees dan toch de verdomde korte berichten in de krant…