Alle inzendingen over algemeen

Alles zou voor mij anders zijn zonder google. De dagelijkse bezigheden van de grote meerderheid, een gemak voor hen, voor mij een strijd. 's Ochtends wakker worden en aan je dingen beginnen, voor vele een gemak, al moet ik eerst de informatie winnen. Voor hen is het iets wat veelal automatisch gaat, en moet ik eerst goed bedenken, met mezelf…

in december lopen de dagen bij donker binnen met de lampen in het klaslokaal een bord staat open het donker heelal met tekens tijd is het krassen van krijt we zijn begonnen zonder haast bekend met het verhaal van de grote schoolplaat achter heeft de kachel een oud geduld met zacht gloeiende briketten gevuld we blijven nog een paar…

De oude sjaal die al zo lang dienst deed, maar de hals open. Zo koud is het niet in de kamer. En toch de sjaal die ze niet meer ziet, die ze onnadenkend pakt 's morgens na het wassen. De sjaal die meegedragen wordt die alle vergaderingen heeft overleefd de reizen naar Londen en Moskou. De sjaal is nu altijd thuis rustend op haar nek…

Op deze witte muren druipt geen ander vocht dan van de witkwast, oh, zo zuiver. Ik houd van smetteloze muren, waarop geen nostalgie kan schuren. Er is al zoveel ongans en weerbarst, opsmuk en tegenspraak, zoveel hangplaats ook van halfgoden. Nee, ik zal niet gauw verzuren tussen maagdelijke muren.…

een oogwenk in het voorbijgaan nog net voor het sluiten van de markt ze neemt mij mee langs een vergeten dorpsstraat louter omringd door ruimte om ons heen de volheid van buitenste leegte niemand die het ziet de aarde schijnt onhoorbaar te brommen niemand die het hoort slapenderwijs een serenade? niemand weet ‘t de vooravond wacht…

Hij werpt zich in de baan en moet onmiddellijk handelen, als hij van rijbaan wil veranderen. Iedereen holt, niemand staat stil. De tijd om uit te kijken, krijgt hij niet, laat staan zich te bedenken. Hij richt zich op de borden, die wijzen in de juiste richting en zwaaien als bezorgde ouders. Hij ziet ze enkel in een flits en slaat…

jij, eindeloze dagdroom, vereeuwigde tijdzone, niemand weet of jij het zuchten hoort, dit radeloos tikken van een naar adem happend hart mondhoek, waarlangs het water naar beneden loopt kruimeldief, tortelduif blijft deze koektrommel onaangeroerd? jouw stip aan de horizon nachtvlucht over zee al dan niet luisterend oor bladverliezend…

Fluister haar je dromen en ze luistert ook al is het nog zo duister ze zal ze vangen de lichtpuntjes ook al zijn ze nog zo schaars als ze je dan wekt vertelt ze over de lichtjes de dieptepunten ben je snel vergeten tot de volgende nacht…

Telkens onze voeten contact hadden was het weer laaiend vuur Zoenen uren durend smekend oplaaiend en oh zo puur natuur. Picknicken en wandelen, schuilend in dat hutje, drassig nat Hutje werd het onze- mijn weggemoffeld stringetje - bevestigt dat. Toevend in rijpe gras en bovenop genietend van de volle maan Kussend kon ik alles bij je kwijt,…

Stilte het is de stilte die ik schrijf de stilte die zich stil houdt de stilte die in alle rust verdwijnt nou moe, ik ben niet uitgerust de kalmte te bewaren maar sla het op en stop met schrijven het is mijn hand die slaapt…

Wij hebben waarden Wat in ons is Heeft voor ons betekenis We zwijgen Over de stemmen in het land Wij zijn niet links niet rechts Wij staan aan de kant We leven in een cirkel Die we hebben gebouwd om ons heen Wij geloven in liefde In het leven als fenomeen Wij hebben de aarde Zijn uit de klei Wij geloven in waarde dragen En stellen vragen…

stel dat etmalen ophouden te bestaan onverbrande schepen achterblijven stel dat de aarde linksaf zou slaan er geen landen waren om in te lijven stel er was geen heengaan of wederkeren wat zou ik dan nog vragen stel er was niets om te haten of begeren kwam er dan nog iemand opdagen…

Een blad papier te zijn wit halsstarrig wat onder de huid zit gepropt in de keel gesloten in zichzelf Ik trek een horizon met witte potloden wit en maagdelijk ontspruitend uit een wonder gekropt uit mijn lichaam zelfsluitend Halsstarrig teken ik witte V’s vogels in formatie het wit op 't witte landschap komt tot leven de vloed steekt…

De dag breekt aan de nacht kraakt en de maan valt door het zwarte laken ze zakt verslagen met een touw onder de aarde wachtend op een duwtje naar ‘t zenit als het kussen van duisternis weer opgeklopt wordt De zon draait zich uit haar vergeetput op haar zij en werpt haar fotonen in lange linten rond de wereld trekt ze weer binnen en rolt de…

sla de lakens om je heen besta in een tweede huid kan de nazomer zich herhalen? -al herfstig terugbladerend kan een leeftijd zich verjongen mag een toekomst bevriezen? waarom blijft mist hangen geurend naar zachte aarde? verdwaal in geschiedenis vergeet een deken van tijd soms slaan de uren over is het vandaag al gisteren eerder…

je trekt een lijn en alles eronder verdrinkt omdat je niet wist dat je een zee trok onder je hand wind waait niet het zijn driften die uit het zijn kolken als het stil is in het hart de winter hoor je alsnog het onderhuidse kloppen van het ijs schotsend op het barende water en als de gesel voorbij is regent’ slechts assen uit de ransel…

zwart gepoetst lijken ze sprekend op elkaar weliswaar de ene rechts, de ander links in het midden verbonden door een rits met mijn rechter hand gestoken in de één de linker aandachtig verborgen in de ander stond ik plots met handschoenen aan eerste paasdag was ze onverwacht verdwenen geruisloos en blootvoets opgestegen alle nagels voor vertrek…

Volg je eigen pad onderzoek en verwonder leef heb lief geniet en wees blij vergeet nooit je eigen ik en doe ook eens aan wij dan krijg je nooit gedonder...…

In feite zijn er meer vragen dan antwoorden in feite zijn er meer doornen dan rozen in feite zijn er meer mieren dan hopen en in feite is er meer verbijstering dan geloof in feite heeft een aap meer haren dan tanden in feite heeft een mens meer vingers dan handen in feite zijn er meer spijkers dan hamers en in feite zijn er meer slachtoffers…

De mens zit vol van die geplogenheden hij bleef leven uit gewoonte alsof hij in zijn lichaam hing met een kapstok en voetstuk behangen met te zware mantel En van de weeromstuit viel hij om…

ik lees deze regel door mijn ogen, ik lees wat er staat geschreven, ik kan het haast niet geloven, maar ik ga het innerlijk herbeleven, respect....leerden wij in onze jeugd, respect voor een ieder om ons heen, zelfs iemand die nooit heeft gedeugd, liet respect hem of haar niet alleen, toch, toch gaat alle respect veranderen, we moorden…

Je ziet dat bijna niet meer iemand die zich verspreekt en daarna alles ontzegt alleen een luizige sorry tegenwoordig is alles in is schrijven een vensterbank in demi weerklank op het scherm semi inblazing op ‘s anders gedachte luchtig als een blad papier dat doorloopt over tafel door het raam tot in de horizon over de rand dot com Helsinki…

ze legt mij zachtjes neer in een dons van zoete dromen ze streelt haar vingers op mijn wang voor tranen die gaan komen "ik mis je moeke", zeg ik dan maar ik zie je in de bloemen ik hoor je in de wolken die telkens jouw naam vernoemen ik dwaal in warme nevels waar ik jouw schaduw vind droom en zweef nog verder weg in de schoot van een…

liever, dan, zomaar op het eerste zicht leg ik alles in mijn hand laat ik het bos groeien door de aarde neer te drukken onder mijn handpalmen eerder, dan zomaar de vruchten te plukken verdicht alles zich tot mijn lichaam…

liever, dan, zomaar op het eerste zicht leg ik alles in mijn hand laat ik het bos groeien door de aarde neer te drukken onder mijn handpalmen eerder, dan zomaar de vruchten te plukken verdicht alles zich tot mijn lichaam…

Ik draai me om ze slaapt op haar kussen haar kussen slaapt ook, haar knie heeft een gat in mijn rug geslapen Slaap jij nog? vraag ik haar uitgestrekt wijl ik het gat in mijn rug demp ik stouw een belemmering tussen holte en knie met haar laken ik verwijt haar het slapen achter mijn rug Ik gaap een valse opening in de dag trompe-l'oeil…

Hoe het begint en hoe het eindigt de rode lucht en daarvóór in zwart de lijnen van zijn hand: het probeert een tekening te maken van zijn werkelijkheid, die de onze wordt maar die we maar niet kunnen begrijpen in het licht van de dag. Het is de schilder van brekende kleuren en wij zijn zijn ogen, sprakeloos zien wij alles groeien en verdwijnen…

tijdens een voordracht voor een beslagen spiegel toon ik het achterste van mijn tong ook al beslagen…

Zie d’aarde de benevelde blauwe pupil het getroebleerde hemelsoog zij draagt haar bril voor ons bestwil, breekt het hardste licht in het glas tot een regenboog af en toe trekt ze haar vochtige ooglid dicht met vertoornd hart de overvloedige tranennevel wit en grijs soms crêmezwart, tot haar bloedvaten klaren de iris in blauwwitte levenskoralen…

niets verraadt lichte kwelling daar zijn deze huizen ook niet voor niet voor wonen, voor kerkgang, inpoldering en nergens sanseveria’s voor de ramen wij kennen onze pappenheimers onze extra bloemige eigenheimers nestverlaters, strandplevieren, dwergmakrelen hoe geven we onszelf een plaats lijn 5 stopt bij de juwelier er zijn mensen…