Alle inzendingen over algemeen

de stilte schuift langs de muren alsof ze iets zoekt dat net niet aanwezig is er hangt een kleur geen naam voor maar je voelt het in je schouders iets kijkt maar zonder ogen en jij kijkt terug met iets dat niet van jou is de tijd is traag vandaag als verf die weigert te drogen als adem in een kamer waar niemand wordt gemist…

hoe ver kun je kijken tussen bedrijven door in de loop van de dag gedurende halveringstijd van halfschaduw wie onthoudt jouw naam in de verre hoek van een omtrek van aanstaande geboorte van liefde het vooralsnog aanhoudende sterk gelijkende half aangevreten gebrek een streep te trekken kruiselings te bestuiven met alsmaar eenhuizig…

Er is iets dat beweegt onder alles wat stil lijkt — een trilling, niet van wind, maar van weten. De grond houdt zijn adem in. Ik hoor hoe het gesteente zijn geheimen schuurt tegen de muren van mijn bekken. Alles is zwaar hier, log, en toch een spanning, alsof elk korrel zand een belofte draagt van breuk. Mijn handen graven…

De klok liep achter. Toch kwam de lente op tijd. Een sok in de vaas. De koffie hield zich stil. Buiten bloeide een vergissing…

— epiloog voor een lichaam dat zichzelf bekeek het lichaam is aanwezig te veel, te echt een heup als een heuvel een buik vol verleden een borst die druipt van betekenis maar het gezicht is gespleten in hoeken, drie ogen, twee monden die niets zeggen en toch alles kleur botst met volume lijn krast in huid wat overblijft is…

Er is een siddering voor het breekt — een glans alsof de hemel zelf een wond voorbereidt. Ik sta in het midden van niets terwijl kleuren kermen langs de randen van mijn gezicht. Wat binnen was wil naar buiten, wat naamloos bleef begint te schreeuwen. Er krult iets op in de lucht, een dreiging, een symfonie van splinters die zich…

Een glimp— niet licht, maar wat eraan voorafgaat. In de plooi van een blik brandt het nog niet uitgesproken. En dan: een ruk aan het seizoen, lucht die openspringt in nerven van geluid, druppelend ritme, als vogels die weten wanneer ze moeten gaan. Tussen het zware en het vliedende hangt een stilte die niet weet of ze moet vallen…

De laatste weken van de meivakantie Lijdt ook dit dichtorgaan aan anemie Het wordt geïnfiltreerd door gekken, dwazen Ze kruipen straffeloos door wet en mazen Ze schuimen liever in anonymie Hun nonsens kraamt morbide fantasie Hun narrenschip zal zinken tot ik land zie En licht, aan gindse oever waar de taal Nog taal is -…

Rafels heten ze in het jargon maar wat is 'yolo' in een mensbestaan van opstaan denken al doend verder leven als onvolmaakte versies van onszelf in chaos met z'n retro rituelen regime van eten wassen overleven in schuilkelders gespeend van maan en zon... morgen gezond weer op zegt sonja barend een liefdevol refrein tot in…

deze ochtend lijkt genadeloos op gisteren met eenzelfde zwijgzame dageraad dagen vullen zich altijd met morgenlicht kenbaar, ontegenzeglijk zelden afwijkend van een patroon een porseleinen bord, een grindpad tevens voor herhaling vatbaar laat de ziel zich tot het lichaam richten -ten langen leste, zonder iets te vragen maar toch met een…

dan is daar het moment dat voorheen slechts bestond in verborgen gedachte aan het zicht onttrokken het huis te verlaten de ochtend aan te vangen in weerwil van tijdstip gebonden aan plan of plaats van alles wat klopt wat leeft zodra het beweegt zo tastbaar is alles wat ooit met spreken begon…

Er ruist een zachte adem door het lover, de dauw ligt zilverstil op elke steen. De zon, een jonge bloem, breekt langzaam over het veld, waar alles wacht, onzichtbaar één. Een merel zingt zijn eerste, heldre zinnen, de lucht wordt blauw en trilt van nieuw begin. Mijn hart, een blad, mag in het licht beminnen de stilte, en de vrede diep vanbinnen…

De avond spreidt een zacht gewaad van purper langs het stille woud — de wind, een fluisterende troubadour, zingt lenteliedren tot de wolkendou. De beek, een traan van licht en tijd, glijdt door het mos als een herinnering — elk bloemhoofd buigt, een tedere schuchtheid, naar ’t gras dat geuren ademt, diep en zwijgzaam.…

Ergens tussen de eerste tram en het laatste nieuws schuift de dag als een jas van vreemde stof om mijn schouders. Iemand lacht in een andere kamer, ik hoor het als een echo in een lege inbox. De regen valt, zacht als een vraag die niemand stelt, op ramen vol vingerafdrukken en plannen die niet doorgaan. We oefenen in verdwijnen: achter schermen…

Vandaag spring ik uit de lakens, de zon heeft haar handen warm op mijn wangen gelegd. Ik drink licht uit de lucht, adem blauw in mijn borst, de wind kietelt verhalen tussen mijn vingers door. Op straat glimlacht de wereld – een fietser zwaait met een regenboog, een hond danst in plassen, een kind schildert dromen met stoepkrijt op het…

Trek je linker sok aan je rechtervoet en vergeet je sleutels in de koelkast. Zwaai naar de buurman die een cactus uitlaat, tel de wolken, maar begin bij zeven. Ontbijt met een appel en een raadsel, schrijf een boodschappenlijstje in geheimschrift. Laat je schaduw thuis, neem de bus naar nergens en stap uit bij misschien. Fluit een liedje dat…

Op het balkon kauwt de stad op lichtvervuiling, jouw scherm een trillend votiefkandelaar. We hangen in de cloud als onafgemaakte tabs— het wifi-zweet van de buurman druipt door beton. Je zegt “misschien” in een spraakbericht van glas, terwijl de maan zich laadt aan een kabeltje dat kronkelt als een navelstreng naar nergens.…

Nog even, voor ik van u afscheid neem wil ik mijn voet tussen de deur gaan zetten à la columbo maak ik korte metten met die blasfeme tongen in het veem Wie kluivert papa dab in vogelvlugt wie is die heer van de goedheiligman die deelt in de mêlee van de malaise van woord tot prut verwelkte bouillabaisse der nitwits debuterend in een klucht…

De stad ademt traag onder lantaarnlicht, iemand vergeet zijn naam in het blauw van de ochtend. Er is een hand die zwaait, een mond die zwijgt, het raam staat op een kier voor wat niet gezegd wordt. In het gras liggen de schaduwen te wachten, een kind telt de wolken, een moeder haar zorgen. Ergens schrijft iemand een gedicht over verdwalen en…

Licht in jonge blad een merel zingt zonder haast bankje in de zon Stap binnen in dit stukje stad, waar bomen zachtjes blijven fluisteren, en bankjes verhalen bewaren van wie even bleef of verder droomde. Waar kinderen rennen in kringen van licht en gras, en de tijd traag beweegt, als een glimlach zonder haast. Een plek zonder groot gebaar…

Kwetter, kwetter in de lucht, vliegen, fluiten in de vlucht. Tjilp, tjilp, merelvuur, korte piep, maar o zo puur. Mezen, mussen, vinken snel, zwellen knoppen, elzenpel.…

De kamer is een troosteloze bak, vol stapels vergeelde boeken en een muffe geur die zelfs de kat niet meer interesseert. Het licht dat binnenvalt is laf en grijs, alsof de zon ook haar dag niet heeft. Buiten krijsen kinderen alsof ze nooit oorlog hebben gekend, ik trek het gordijn nog wat dichter— hun stemmen zijn te scherp voor…

Heer Halewijn zong, ik hoorde zijn stem Al die dat hoorde wou bij hem zijn. Ik vond in jouw ogen mezelf weerom, Als framboos zoet was jouw mond op mijn. Al schrijlings op ’t ros, door ’t bosch ik reed, Zoekend naar wat ik achterliet. Egidius, waer bestu nu gebleven? Mi lanct na di, in dit kortstondig leven. Du coors die doot, zoals allen…

Wereld bruist door maar ik adem zacht in vrede mijn ziel is thuis hier De wereld is altijd net iets te fel, te luid, alsof ik in een kamer ben die ik niet kan verlaten, de lucht te zwaar van dingen die ik niet uitspreek, maar die mijn ziel toch verteren. Mijn huid is gevoelig voor het schuren van gedachten, elk woord dat voorbij- glijdt…

’s Avonds als het koel is stroomt het hart leeg in de donkere tuin beklemd door vrees. Het lichaam met koud zweet overgeleverd aan het oordeel dat wacht in de door de nacht verhulde stad. Ontheemd en vreemd voor het eerst wetend dit is zonder wederkeer. De tuin bergt de bomen zwaar als een gesloten droom. Daarna is het rumoer te horen…

Beste denker der duistere kamers, uw brein is een archief van ongelezen echo’s, elk hoofdstuk een spiraal van schaduwambtenaren die uw gedachten stempelen afgekeurd (De inktvlekken op mijn muur zijn geen test meer— zij worden poorten naar uw rijk van traag beton, waar deuren groeien als tanden, en de klokken hun wijzers verliezen…

wat te bespreken viel en verder ter tafel kwam een kopje, een kaart met gelukkig nieuwjaar een droevig kijkend beeldje kruimels en kringen de gedachte aan iets ondenkbaar, iets wat niet mag een brood dat werd bezorgd en nu alleen maar duurder is niet te vergeten al wat is kwijtgeraakt maar niet onaangeroerd bleef…

Tussen bloed en klik, ik, een schaduw in cache, een foutmelding, gevangen tussen server en sterren. Een lichtvlek — dat was ik. Woorden, verstomd, verbleven in bijlagen, tussen inbox en instinct. Echo’s keerden terug, ijsglas brak in stilte. Bevroren adem, vensters gesloten, uit het zwarte ooit. Nog een klik — en ik stond daar…

Eerste boodschap aan de elite we zijn tenslotte allemaal vreemden stille getuigen van zwijgend water in een verleden van vergeten tijden niet veel maskers te verbergen om in het alleen zijn te ontpoppen frêle vlinder die ooit rups was ook geen daden van roem of faam alleen met een onbekende naam gevleugeld onderweg naar de zon ver verwijderd…

Wandelen met de wind mee geeft minder frictie Wilde narcissen doen een rondedans pikken als kippen naar hun eigen grond De eerste pruimenbloesem strooit ze blaadjes als zaadjes Soms is er de lentelage zon, dan doen rossige pluimpunten aan je haarkleur denken Je zou de mooiste plukken We zouden naar huis gaan Je zou hen met je…