Alle inzendingen over overig

beelden vervagen herinneringen blijven toch wil ik slagen de duivel te verdrijven je mes maakt veel wonden in rug en in keel mijn hart is geschonden je mond praat teveel je lafheid, achterbaksheid verpakt met emoties ze zijn zo voorspelbaar als dit de grens overschrijdt laat vallen dat masker en stopt met verkopen van…

dikwijls is dichten wanhoop het vergeefs zoeken naar loze woorden die zich schuil houden achter in onbruik geraakte zinnen de dichter als zoeker stuit op witregels en geeft zich voor even gewonnen…

spring maar op mijn wagen we slaan de handen samen alle zorgen langs de kant bestemming niemandsland een rit van vele jaren ver weg van duistere gevaren een tripje naar het licht weg met het weerbericht laat het gras maar groeien hoor de bijen zoemen snuif alle liefde op sta eens op je kop met retro muziek in oren rijden…

soms is poëzie bedrijven het geluk tarten niets is af te dwingen zoals het weer zich niet laat sturen zo zal de muze je slechts goed gezind zijn wanneer de tijd daar rijp voor is al is dit voor menig dichter een lastig dilemma…

er wandeld een man door de polder met aan zijn voeten eindeloze vlakte het weidse uitzicht kan hem niet vangen in zijn mond beweegt tevreden de oude pijp van Edgar Alan Poe kon hij intens genieten maar ook de kraaien die naar hun verblijf vlogen de polder nam hem in zich op wikte en woog en wist hij wordt een vaste klant het oneindige…

tussen diepgang en onzin ligt geen bufferzone alleen maar een poreuze bibberige lijn vol scheurtjes die openbreken en kloven achterlaten in de schemer de contouren van roerloze koeien in een verre wei de stilte wint aan gewicht je hoeft er niets voor te doen…

jij verlangt naar de dood misschien omdat het leven absurd is ik houd de dood op afstand misschien omdat ik naar het leven verlang beiden klemmen we die pijnlijk schitterende medaille van dood en leven tussen onze handen…

vergeten klompen gevangen in de ledigheid van een parkeerplaats wie heeft ze gedragen wie zal ze missen en wie o wie gaat ze wellicht nog gebruiken…

Ze was heel alleen en ze zat in bad stilte waadde door het kapitale huis Ze luisterde scherp; hoorde zij wat? haar hart bonsde, dit was niet pluis Angstige ogen keken naar de deur; zag zij die deurknop daar bewegen Uit haar gezicht verging alle kleur want hier waren geen vluchtwegen Gruwelijk klonk het zachte kraken wie daar schreed was…

Toekomst dichtbij, maar ook zo ver weg Verleden ver weg, maar toch nog dichtbij Een leven vol met uitdagingen en verrassingen Een leven met moeilijkheden en ziektes Levenslustig van jong tot oud Uitgeblust oud maar ook jong met problemen Pijn je kan er vaak niet om heen Dragen ook het leed dat je is overkomen Liefde overwint…

er is de smalle reep asfalt waarop men fietst de stilte van de oeroude dijk de kleine vogel in de rietkraag de berm vol boterbloemen er zijn de gefilterde lagen waaruit we bestaan de dagen van de zeepbellen de overscherende zwaluwen de grillen van de zee…

de aangeslagen snaren verdwijnen in de stilte het ingesneeuwde leven onvindbaar blijft de voorjaarswind het prille niet wiegen kan de camera de dief is die de zielen steelt het vloeibare voorgoed overgaat in het vaststaande de ondoorzichtige vensters niet open gaan het huis geen pad heeft om naar toe te lopen de tak afbreekt…

De pen op tafel dwingt mij om te schrijven. 't Verlangen van mijn hart doet gevoelens bovendrijven. Hoe heerlijk is het, als ik woorden vind. Het vult mijn dag, blij als een kind. Het zijn zo vaak die kleine vreugden in mijn leven, die het leven aangenaam doen zijn. Verdriet en pijn worden verdreven. Zoekend reis ik door mijn geest…

liggend onder een schaduwrijke plataan zag ik oogluikend de vage contouren van het wiegend bladerdak ik hoorde een haan kraaien en ergens blafte een hond ik wankelde op de luwe rand van gaan of blijven op de rand van waken en slapen zweefde ik de diepte in waar morpheus met zachte hand het maanzaad over mijn knikkebollend…

de wind slingert tollend al het tere los hamerende regendruppels teisteren de weerloze huid ik kan moeilijk net als de planten mijn wortels in de aarde vasthouden ineengedoken op de rand van waken en slapen zit de stormvogel op het dek verstekeling aan boord in gesloten hartkamers blijft het duister de taal van het gaan is wat…

De wilg hangt en treurt terwijl om haar heen de lente volop geurt Weggevlucht in gedachten die tijdloos voortdwalen laat zij de wereld wachten Als zij de ogen opent -even- ziet zij wat zij al die tijd had kunnen meebeleven Schrikt zij van het licht de geurende geluiden klapt haar kruin weer dicht Want tot de conclusie dat zij…

bomen in coalitie met bloemen maar wat kleuren ze heerlijk buiten de lijntjes in mijn immer groeiende tuin het oorstrelend geluid van vogels, een zootje opvliegers zonder papieren als loyale expats. een Vlaamse Gaai vliegt naast zijn vleugels, prikt en graait naar de kleinen maar lonkt liefelijk naar de groten. ik jaag hem naar De…

de zomers zoals ze waren het strijklicht in de winter de verzwegen verhalen de liedjes die jij zong het droevige van de dingen de verdwenen slenterstraatjes de tranen bij het inslapen het oversteken van de rivier de schittering van de schelp de zoute plekken op de ziel het achterblijven op aarde de vreemde die ik ben…

Onaangekondigd bezoek. Met mijn heimelijkste verwachting ten voeten uit geconfronteerd hoor ik ternauwernood wat er tegen me gezegd wordt en wat ik antwoord, geef ik me kijkend over aan een ogenblik waarmee ik samenval. ----------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 1996.…

het is niet de taal het is wat je deelt het is niet de belofte het is het verlangen het is niet de kwetsbaarheid het is het verstoppen het is niet de volgende dag het is het nu het is niet de ander het is jijzelf het is niet alleen grappig het is de droefheid het is niet de zon het is wat je voelt…

lente bijt gulzig in de dagen. het gaat van hup en pak ’m beet! onder reuzenparasol een ‘meisje’ dat blond neerstrijkt. ze zoekt een plekje tussen mijn aanhalingstekens en wat wordt ze mooi als ze langoureus aan haar mojito nipt. ik maak mezelf langzaam. het wordt zo’n dag, zo’n heerlijke, zonder liegjes (eigenlijk leugentjes,…

langs de grote grijze rivier tracht ik het verleden te ontlopen de bodem is soms zo zacht dat ik wegzink van vaste grond naar de afgrond is een kleine stap van de zwarte rouw naar het passionele rood daartussen de witregels alles van vroeger meenemen naar later kan ik niet niet alle doden zijn begraven ik zit de storm…

onlangs in Juinen geweest en nog even op het terras van café Hekking gezeten werd ik ook nog door de oud-wethouder persoonlijk van een koel pilsje voorzien juist in die gefingeerde werkelijkheid teruggeworpen op mezelf wist ik soms mag alles kan alles... en daar kan niemand tussenkomen en dat is maar goed ook…

ik ben een vluchtdier. net als paarden. ze willen altijd graag naar huis. soms ren ik een eindje met ze mee doch mijn galop lijkt nergens op. ik zwerf mezelf eenzaam in de verste kamers van het huis. op jouw vraag van is daar iemand ben ik helaas weer heel erg niemand.…

in tijden van ontwrichting raak je de bevroren ondergrond van een onbewogen onthechting blootgesteld aan blikken die je onbarmhartig van buiten naar binnen keren het naakte bestaan meer is er niet laat je van hier naar nergens gaan in tijden van ontwrichting wacht je op de slinger die alles terug in beweging draait…

Het verleden wil ik niet afsluiten door terug te kijken zo ver als ik kan zal ik misschien moe gestreden mijn doel bereiken door elke dag die komt verwachtingsvol tegemoet te gaan zien…

tijdens een voordracht voor een beslagen spiegel toon ik het achterste van m'n tong ook al beslagen…

zelf ben ik een dichter van weinig woorden met een enkele zin tot de kern komen en juist daar dan voldoening uit putten dat is voor mij ultiem geluk...…

Geef me het antwoord op de niet gestelde vragen; de opgehoopte hunkering van nooit gestold verdriet. Geen zichtbaar einde tunnelt naar de einder en slechts onnozele kinderen zien nog een opening die nooit werd gedicht. De vraag staat nog open nu de woorden ontbreken die kunnen omvatten het ont-hoopte verlangen naar een zinloos gedicht…

wie te vroeg opstaat is nog niet aan de dag toe hij maakt de wankele oversteek van drijvende dromen naar hier en nu hij wuift de mijmeringen weg geeft het denken aarzelend een hand hij hoort de klop van de dag en buigt nukkig het hoofd voor vandaag wie het dekbed loslaat wacht een koude onthulling…